Για την υπεροχή της τηλεόρασης
(…) Οι εικόνες της TV παράγονται από μεγάλες ομάδες εξαρτημένες από κυβερνητικές άδειες και διαφημιστές σπόνσορες και είναι προσιτές δωρεάν στους τηλεθεατές. Η υπεροχή της τηλεόρασης προκύπτει αβίαστα από το γεγονός ότι η τηλεόραση, περισσότερο από τον κινηματογράφο, είναι οργανωμένη σε σύστημα και η πρόσβαση σε αυτήν είναι πολύ πιο εύκολη για τον θεατή

Για την TV HD (Τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας)
Μερικοί ισχυρίζονται ότι η TV HD (High-Definition)θα είναι το τρίτο μέσον κινούμενων εικόνων της ανθρωπότητας. Ωστόσο, κανένα σύστημα παραγωγής και διανομής δεν καταρτίσθηκε γι’ αυτήν. Και εάν υπήρχε κάποιο, δεν θα αντιπροσώπευε πιθανώς παρά μια μικρή τεχνική εξέλιξη σε σχέση με τη συμβατική TV. Γι’ αυτό αμφιβάλλω αν η TVHD θα γίνει κάποτε ένα άλλο καθοριστικό σύστημα -μέσον.

Για τα multimedia
Και τα multimedia (πολυμέσα); Παρότι αυτό το σύστημα θα μπορούσε να επιφέρει αλλαγές που θα άφηναν εποχή στη σχέση των ανθρώπων με τις εικόνες, δεδομένης της διαφοροποίησης των εφαρμογών και των δυνατοτήτων της θέασης, τίθεται ένα πρώτα ερώτημα: με ποιες εικόνες τα συστήματα multimedia θα τροφοδοτήσουν τις ηλεκτρικές συσκευές κάθε σπιτιού; Καμιά νέα μέθοδος παραγωγής εικόνων δεν παρουσιάστηκε και οι εισηγητές /προαγωγοί των συστημάτων multimedia μοιάζουν κυριολεκτικά να αναπαύονται στη χρήση υπαρχόντων τύπων εικόνας. Πράγματι, πρώτο τους μέλημα μοιάζει να είναι κυρίως η απόκτηση των δικαιωμάτων αυτών των εικόνων. Συνεπώς, μοιάζει εξαιρετικά απίθανο η τεχνολογία των multimedia να προσανατολισθεί στην πλήρη οργάνωση ενός συστήματος παραγωγής και διανομής όμοιου με αυτό του σινεμά και της τηλεόρασης, καθώς και στη δημιουργία ενός νέου τύπου κουλτούρας. Αντ’ αυτού, φοβούμαι μήπως το πολυμέσον συνιστά τον κίνδυνο μιας πιθανής καταστροφής της δημιουργημένης, από το σινεμά και την τηλεόραση κουλτούρας.

Για το σύστημα του σινεμά
Βέβαια, το σύστημα του σινεμά έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Εάν αυτή η έκφραση μοιάζει ακατάλληλη, επιτρέψτε μου τουλάχιστον να πω ότι είναι ήδη πεπαλαιωμένη, αφού του είναι πλέον πρακτικά αδύνατον να συντηρηθεί οικονομικά από μόνο του, με δικά του μέσα. Στην πραγματικότητα, εξαρτάται πολύ από την υποστήριξη που του παρέχει το σύστημα της τηλεόρασης με την πώληση προγραμμάτων και δικαιωμάτων των βίντεο. Και αυτό είχε πάνω του σοβαρή απήχηση.

Για τους νέους Ιάπωνες κινηματογραφιστές
Όλοι οι κινηματογραφιστές που εμφανίστηκαν από το 1980 και ύστερα γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο και δεν έχουν ιδέα του τι ήταν η ζωή υπό το σύστημα των στούντιο. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ξεκίνησαν στην εφηβεία τους, χρησιμοποιώντας μια Super 8 για να κάνουν ταινίες στο λύκειο ή στο πανεπιστήμιο. Μερικοί είναι βοηθοί σε ερωτικές ταινίες ή σε πορνο-ρομάντσα (Roman Porno) και άλλοι φτιάχνουν προϊόντα για την τηλεόραση. Άλλοι που διατήρησαν το ρόλο του σκηνοθέτη είναι, ομοίως ηθοποιοί, σεναριογράφοι ή μουσικοί.

Για τον «Αυτιστικό Εγωκεντρισμό»
Η πλειοψηφία αυτών των νέων κινηματογραφιστών συγκεντρώνεται στις μεταξύ τους σχέσεις και στις σχέσεις με το περιβάλλον τους με έναν, θα μπορούσε κανείς να πει, αυτιστικό εγωκεντρισμό. Είναι, πιθανόν, φυσικά, αφού το ίδιο το σινεμά είναι αυτιστικό και τα στούντιο δεν κάνουν πια πολλές ταινίες στις μέρες μας. Επιπλέον, η γιαπωνέζικη κοινωνία που επί μακρόν αναπαύτηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην οικονομική ανάπτυξη, άρχισε επίσης να παίρνει την κατιούσα προς τον αυτισμό, μετά την κατάρρευση αυτού που ονομάσθηκε «οικονομία του ονείρου». Ωστόσο, οι νέοι κινηματογραφιστές μοιάζουν να ανέχονται αυτή την κατάσταση φορώντας επιδεικτικά στα πρόσωπά τους χαμόγελα Τζοκόντας.

(Αποσπάσματα άρθρου του Ιάπωνα σκηνοθέτη Nagisa Oshima, δημοσιευμένο στο γαλλικό περιοδικό Positif, υπό τον τίτλο «Οι τρέχουσες ιδέες μου για το γιαπωνέζικο κινηματογράφο» / "Mes idées actuelles sur le cinéma Japonais," ,  Positif n° 407 (Janvier 1995). Η ελληνική μετάφραση δημοσιεύτηκε στην εφ. Επενδύτης, Σάββατο 6- Κυριακή 7 Μαΐου 1995)