Στιγμές της διοργάνωσης που ολοκληρώνεται σήμερα

Λίγες ώρες πριν κλείσει η αυλαία του 67ου Φεστιβάλ Καννών με την απονομή των βραβείων, η ευκαιρία είναι ιδανική για να συνοψίσει κανείς όλες τις στιγμές που τα τελευταία 24ωρα έκρυβαν δυνατές συγκινήσεις για τους θεατές στην Κρουαζέτ.

Ανταπόκριση: Δημήτρης Εϊπίδης/ Ημερομηνία: 24/05/2014

Σ’ αυτές και η παγκόσμια πρεμιέρα που πραγματοποίησε η νέα ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, με τίτλο “Goodbye to Language”. Ο ίδιος ο Γκοντάρ είναι απών από τις Κάννες, όπως συνηθίζει να είναι απών τα τελευταία χρόνια από επίσημες εκδηλώσεις. Μιλάει με τις ταινίες του, όπως έκανε πάντα. Όπως κάνει και φέτος. Πειραματίζεται με νέες τεχνικές, μιλώντας για αρχέγονα θέματα, που επικαλύπτουν το ένα το άλλο, που βομβαρδίζουν τον θεατή με εικόνες και αισθήσεις. Σαν ένα πείραμα. Τον κινητοποιούν να σκεφτεί, να δεχτεί, να απορρίψει. Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ δεν ταξινομείται. Ανήκει στους τελευταίους μιας άλλης εποχής του σινεμά που τόλμησαν, δημιούργησαν, άρθρωσαν μια νέα γλώσσα, όταν η προηγούμενη έμοιαζε να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Το ίδιο επιχειρεί και με τη νέα του ταινία.
Δοκιμάζει τον ανθρώπινο νου, διεισδύει σε πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού και με συνδετικό κρίκο τις λέξεις, τη γλώσσα ή τη μη γλώσσα, χτίζει μια ταινία που θέτει ζητήματα, που φιλοσοφεί, που εντέλει προσκαλεί τον θεατή σε μια κινηματογραφική εμπειρία μακριά από καθετί εύπεπτο και συνηθισμένο.

ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ ΚΑΙ ΞΑΒΙΕ ΝΤΟΛΑΝ
Επιστροφή στις Κάννες και για τον βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς με την ταινία “Jimmy’s Hall”, τη 14η κατά σειρά ταινία που συμμετέχει στο Φεστιβάλ. Με φόντο τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, ο Λόουτς βασίζεται στην αληθινή ιστορία του ιρλανδού κομμουνιστή Τζέιμς Γκράλτον και των προσπαθειών του να στήσει και να οργανώσει ένα πολιτιστικό κέντρο στην κομητεία του Λέιτριμ. Το δημιούργημα του Γκράλτον δεν ήταν απλά ένας χώρος εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας, αλλά και ένας τόπος ιδεών. Αυτή ακριβώς η διάσταση, η ικανότητά του να εμπνέει και να ενώνει, ενόχλησε κράτος και εκκλησία που άνοιξαν πόλεμο μαζί του. Ο Λόουτς χτίζει μια ανθρώπινη ιστορία και ταυτόχρονα ένα πολιτικό δράμα που μιλά για σχέσεις σε όλα τα επίπεδα: ανθρώπων, εξουσίας, πολιτικής, θρησκείας.
Ο νεαρός καναδός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Ξαβιέ Ντολάν επιστρέφει στις Κάννες με την ταινία “Mommy”. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του πέντε ταινίες μεγάλου μήκους μετά το “Tom at the Farm” που προβλήθηκε στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Ντολάν αφηγείται τη δύσκολη καθημερινότητα μιας μητέρας και του γιου της ο οποίος έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Διάσπασης Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Στη ζωή τους θα μπει η Κάιλα, μια γυναίκα που πρόσφατα μετακόμισε στη γειτονιά τους και προσφέρεται να τους βοηθήσει. Η δυναμική των τριών αυτών προσώπων αποτελεί τον πυρήνα της ταινίας του Ντολάν. Οι μεταξύ τους σχέσεις, οι εντάσεις, η χημεία, επαναπροσδιορίζουν τα δεδομένα της ζωής τους και τους οδηγούν να ανακτήσουν την αίσθηση της χαμένης ελπίδας. Η μητρική φιγούρα εμπνέει τον δημιουργό να αφηγηθεί ένα διαφορετικό οικογενειακό δράμα γεμάτο αισιοδοξία .

ΣΟΦΙΑ ΛΟΡΕΝ, Η ΤΙΜΩΜΕΝΗ
Στις ταινίες των τελευταίων ημερών συγκαταλέγεται και η πρόσφατη ταινία του Μισέλ Χαζαναβίσιους, με τίτλο “The Search”. Σε αντίθεση με το προηγούμενο φιλμ του “The Artist”, που απέσπασε βραβεία -ανάμεσά τους και Όσκαρ-, εξαιρετικές κριτικές, αλλά και την αποδοχή του κοινού, το “The Search” δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει ο σκηνοθέτης. Εδώ, ο Χαζαναβίσιους διαπλέκει τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του δευτέρου πολέμου στην Τσετσενία το 1999. Η ματιά του πάνω στις επιπτώσεις του πολέμου παραμένει δυστυχώς μονοδιάστατη, σε μια ταινία που αποπνέει έναν διδακτικό χαρακτήρα, ενώ καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο, πολυδιάστατο πολιτικό ζήτημα.
Κι από τις ταινίες στα πρόσωπα και στο τιμώμενο πρόσωπο της 67ης διοργάνωσης, τη Σοφία Λόρεν, η οποία έδωσε ένα masterclass υποκριτικής, πραγματοποιώντας μια αναδρομή στην πολύχρονη πορεία της αλλά και σε όσα τη συνδέουν βαθιά με το Φεστιβάλ των Καννών. Στο πλαίσιο της παρουσίας της εκεί προβλήθηκε και η κλασική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα “Γάμος α λα ιταλικά” με τη Σοφία Λόρεν παρούσα φυσικά στην προβολή και τον συμπρωταγωνιστή της Μαρτσέλο Μαστρογιάνι νοερά παρόντα να κλείνει το μάτι στις φετινές Κάννες μέσα από την αφίσα της διοργάνωσης.

Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα στην Κρουαζέτ

Με ελληνικό ενδιαφέρον ολοκληρώθηκαν οι προβολές της περασμένης Δευτέρας, εδώ στο 67ο Φεστιβάλ Καννών.

Ανταπόκριση: Δημήτρης Εϊπίδης/Ημερομηνία: 21/05/2014

Η νέα ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα με τίτλο “Xenia” που συμμετέχει στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, πραγματοποίησε παγκόσμια πρεμιέρα στην Κρουαζέτ, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς που χειροκρότησαν θερμά και στις δύο επίσημες προβολές του φιλμ.
Πέντε χρόνια μετά τη Στρέλλα, ταινία η οποία καταδύθηκε σ’ έναν διαφορετικό οικογενειακό ιστό, με ήρωες ανθρώπους του περιθωρίου, ο Πάνος Χ. Κούτρας επιστρέφει με το φιλμ Xenia -μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Γαλλίας και Βελγίου- καθρεφτίζοντας τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με ωμότητα, ρεαλισμό -ενίοτε σουρεαλισμό- κι ευαισθησία. Ο τίτλος Xenia, που υποδηλώνει ειρωνικά την (α)φιλόξενη ελληνική κουλτούρα, διατρέχει την ιστορία δύο νεαρών αδελφών, που είναι ξένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Γεννημένοι στην Ελλάδα, τη μόνη χώρα που γνωρίζουν ως πατρίδα, νιώθουν μετέωροι σε έναν τόπο που δεν είναι πάντα φιλόξενος στους ανθρώπους του. Μετά το θάνατο της αλβανής μητέρας τους, ο Οδυσσέας και ο Ντάνι, τους οποίους υποδύονται δυο νέοι ηθοποιοί στην πρώτη τους εμφάνιση, ξεκινούν ένα ταξίδι προς τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να βρουν τον έλληνα πατέρα τους, να εξασφαλίσουν νομικά την ελληνική ιθαγένεια και να παραμείνουν στην Ελλάδα. Το οδοιπορικό τους στην οικονομική και υπαρξιακή κρίση της χώρας συνοδεύεται από την απειλή του ταχέως αναπτυσσόμενου φαινομένου του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Τα δυο αδέλφια, έχοντας μεγαλώσει χωρίς πατρική φιγούρα, σε ένα κατεστραμμένο οικογενειακό περιβάλλον, βιώνουν την καθημερινότητά τους, μέσα στην ανασφάλεια, δίχως να ορίζουν ποιο θα είναι το αύριο. Ο Κούτρας, από τις σταθερές δυνάμεις του νέου ελληνικού κινηματογράφου, χτίζει έναν κόσμο συγκινητικό, σκληρό, που φέρει τη νεανική ορμή των πρωταγωνιστών του και την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πράγματι, ο άνθρωπος και ο αγώνας του για επιβίωση, θέματα ταυτότητας και η αίσθηση του ανήκειν, στέκονται στο επίκεντρο του σεναρίου, το οποίο συνυπογράφουν ο Πάνος Χ. Κούτρας και ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης.

Αδελφοί Νταρντέν και Μπένετ Μίλερ
Λίγες ώρες αργότερα τα βλέμματα στράφηκαν στη νέα ταινία των αδερφών Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν, “Δύο Μέρες, Μία Νύχτα”. Φτιαγμένη από τα κινηματογραφικά υλικά με τα οποία δομούν το σινεμά τους οι Νταρντέν: απλότητα, ρεαλισμό, βάθος, χωρίς τίποτα περιττό, η νέα τους δημιουργία διαχειρίζεται το θέμα της οικονομικής κρίσης μέσα από την πάλη μιας γυναίκας να πείσει τους συναδέλφους της μέσα σε δύο 24ωρα να ψηφίσουν κατά της απόλυσής της. Η Μαριόν Κοτιγιάρ, δίνει μια καθηλωτική ερμηνεία, γεμάτη ένταση, ενώ όλα τα υπόλοιπα, τα αναλαμβάνουν οι Νταρντέν. Το σχόλιό τους είναι καίριο, οι διάλογοί τους αληθινοί, η γλώσσα τους ανεπιτήδευτη, το σινεμά τους -όπως πάντα- γοητευτικό, γεμάτο αντιθέσεις που πηγάζουν απ’ την ίδια τη ζωή.
Τις εντυπώσεις κέρδισε και η ταινία Foxcatcher του Μπένετ Μίλερ, που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα η ταινία αφηγείται την ιστορία του Μαρκ Σουλτς, του αμερικανού χρυσού ολυμπιονίκη της ελληνορωμαϊκής πάλης και του Τζον Ντι Ποντ, ενός εκκεντρικού πλούσιου που ζει σε ένα μεγαλειώδες κτήμα όταν ο τελευταίος του ζητάει να μετακομίσει εκεί και να προπονηθεί στις άρτιες εγκαταστάσεις του υπό την καθοδήγησή του. Με τον καιρό οι δυο τους αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση, ενώ οι σκοτεινές και καταπιεσμένες πτυχές της προσωπικότητας του προπονητή που αποτελεί και πατρική φιγούρα για τον Μαρκ αποκαλύπτονται με τραγικές συνέπειες τόσο για τους πρωταγωνιστές όσο και για τον αδερφό του Μαρκ, επίσης χρυσό ολυμπιονική Ντέιβ. Ένα ψυχολογικό δράμα με την απαραίτητη εναλλαγή εντάσεων, χωρίς όμως υπερβολές, καθώς η ενδοσκόπηση των χαρακτήρων που επιτυγχάνει με την σκηνοθεσία του ο Μίλερ και οι ερμηνείες των ηθοποιών φαίνονται να αποτελούν το κυριότερο μοχλό για την ομαλή ανάπτυξη μιας ιστορίας που σοκάρει.
 

Απομυθοποιώντας το λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ
 
Έχει πάντοτε ενδιαφέρον να βλέπει κανείς τη δυναμική που αποκτά ένα πρόγραμμα, όταν συμμετέχουν σε αυτό από τη μία πλευρά έμπειροι κινηματογραφιστές και από την άλλη νεότεροι σκηνοθέτες, που μετρούν τις δυνάμεις τους στο διαγωνιστικό τμήμα ενός τόσο μεγάλου φεστιβάλ.
 
Ανταπόκριση: Δημήτρης Εϊπίδης/ Ημερομηνία: 20/05/2014

Εδώ στις Κάννες αυτή η πολυμορφία αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. Στις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος που παρακολουθήσαμε συμπεριλαμβάνεται και η νέα ταινία του Ατόμ Εγκογιάν με τίτλο “The Captive”. Επιστροφή στις Κάννες για το διακεκριμένο σκηνοθέτη, αυτή τη φορά με ένα οικογενειακό δράμα, που διαθέτει στοιχεία μυστηρίου και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Η υπόθεση ενός αγνοούμενου αγοριού στον Καναδά αλλά και η ιστορία της Μαντλίν Μακάν, που εξαφανίστηκε το 2007, ενώ παραθέριζε με τους γονείς της σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο στην Πορτογαλία, δίνουν τη σεναριακή τροφή στον Εγκογιάν. Η ταινία αφηγείται την εξαφάνιση ενός μικρού κοριτσιού από το αμάξι του πατέρα της και τον αγώνα που δίνουν τόσο οι γονείς όσο και οι αστυνομικές αρχές για τον εντοπισμό της, μία τραγωδία που διαλύει την οικογένεια. Το χιονισμένο τοπίο δίνει έμφαση στη βουβή θλίψη των χαρακτήρων, ωστόσο ο Εγκογιάν παγιδεύεται στη φόρμα των θρίλερ της σκανδιναβικής σχολής, δίχως να προσθέτει κάτι περισσότερο, ίσως δικό του, στο συγκεκριμένο είδος.
Και από το βετεράνο Εγκογιάν στο νέο αίμα του σινεμά, στην ιταλίδα σκηνοθέτιδα Αλίτσε Ρορβάκερ, η οποία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της “The Wonders”. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της δημιουργού είχε πραγματοποιηθεί με το φιλμ “Ουράνιο Σώμα” (“Corpo Seleste”), μία τρυφερή ταινία ενηλικίωσης που προβλήθηκε και στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2011. Παραμένοντας περίπου στο ίδιο μοτίβο και στη νέα ταινία της, η Ρορβάκερ καταπιάνεται με ακόμη μία ιστορία απότομης ενηλικίωσης ενός κοριτσιού μιας αγροτικής οικογένειας, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τα οικογενειακά βάρη προσπαθώντας παράλληλα να ζήσει, όπως το επιβάλλει η ηλικία της. Μία ταινία αξιώσεων με δυνατή ρεαλιστική ματιά, εξαιρετικές ερμηνείες, με βάθος και απλότητα, δύο στοιχεία που, όταν συνδυάζονται ιδανικά, αποτελούν τη μαγιά της δυνατής κινηματογραφικής δημιουργίας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗΛΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Η πολυαναμενόμενη ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ “Maps to the Stars” συμμετέχει επίσης στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών. Μία ταινία που προκάλεσε αντιφατικά συναισθήματα, χαρακτηριστικό που πηγάζει συχνά από το σινεμά του Κρόνενμπεργκ. Δύο χρόνια μετά το “Cosmopolis” ο Κρόνενμπεργκ επανέρχεται με ένα φιλμ για την απατηλή φιλοδοξία των ανθρώπων αλλά και του σαθρού χολιγουντιανού συστήματος. Η ακόρεστη δίψα για διασημότητα, το κυνήγι για επιβεβαίωση και μύχιες σκοτεινές σκέψεις των ηρώων αναδύονται σταδιακά στην επιφάνεια, σε ένα εγχείρημα που στόχο έχει να αποσυνθέσει, απομυθοποιήσει το λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ. Η σκωπτική, κυνική ματιά του Κρόνενμπεργκ σε ένα αρρωστημένο σύμπαν κατάφερε να διχάσει τους κριτικούς στις Κάννες, αφήνοντας κάποιους παγερά αδιάφορους και άλλους να μιλάνε για την καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη.
Στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα” προβλήθηκε και η ταινία “Force Majeure” του σουηδού Ρούμπεν Όστλουντ, η προηγούμενη ταινία του οποίου με τίτλο “Play” είχε προβληθεί στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο τμήμα “Ανοιχτοί Ορίζοντες”.
Ο Όστλουντ στήνει ένα οικογενειακό δράμα με δραματουργικό καταλύτη ένα στοιχείο ταινίας καταστροφής. Όταν μία χιονοστιβάδα πλησιάζει ένα χειμερινό θέρετρο στις γαλλικές Άλπεις, όπου κάνει διακοπές ένα ζευγάρι με τα δύο παιδιά του, ο πατέρας επιλέγει ενστικτωδώς να σώσει τον εαυτό του, αφήνοντας εκτεθειμένη την οικογένειά του. Με κεντρικούς άξονες το ρήγμα στην αρμονική συνύπαρξη του ζευγαριού και την αμφισβήτηση του ρόλου του πατέρα-προστάτη, ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το πορτρέτο δύο ανθρώπων σε εύθραυστη ισορροπία.

Ο σιωπηλός αγώνας κάποιων ανθρώπων

Στον απόηχο από την προβολή της ταινίας έναρξης του Φεστιβάλ, “Grace of Monaco”, ξεκίνησαν οι προβολές στην Κρουαζέτ, με ηχηρά ονόματα να διεκδικούν την προσοχή μας.
 
Ανταπόκριση: Δημήτρης Εϊπίδης/ Ημερομηνία: 17/05/2014

Όπως ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα για τα “Μυστικά και ψέματα” Βρετανός Μάικ Λι, ο οποίος τέσσερα χρόνια μετά την ταινία “Μία χρονιά ακόμα”, που είχε κερδίσει το βραβείο ειδικής μνείας της οικουμενικής επιτροπής στις Κάννες, επιστρέφει με τη νέα του ταινία “Mr. Turner”. Ο Μάικ Λι είναι από εκείνους τους δημιουργούς οι οποίοι έχουν την ικανότητα να χτίζουν αυθεντικούς χαρακτήρες, εύθραυστους, με ελαττώματα και κατ’ επέκταση γοητεία. Αυτή τη φορά επιλέγει ταινία εποχής και ένα υπαρκτό πρόσωπο, αυτό του βρετανού ζωγράφου Τζόζεφ Μάλορντ Ουίλιαμ Τέρνερ. Ξεφεύγει λοιπόν λίγο από αυτό που γνωρίζει καλύτερα να κάνει: να συνθέτει εξαρχής μια προσωπικότητα και ύστερα να της δίνει πνοή. Εδώ αναμετριέται με έναν γνωστό ζωγράφο, ρίχνει φως στην εκκεντρική του πλευρά, στην επαναστατική του φύση, ωστόσο μιλά ταυτόχρονα για την ίδια την τέχνη, τη δημιουργικότητα, την επιρροή, την έκθεσή της στο κοινό, τη σχέση της με τα κοινωνικά στρώματα. Συχνά μπροστά στο εγχείρημα μιας ταινίας εποχής και την ανασύνθεση μιας ολόκληρης περιόδου υπερισχύουν επιμέρους στοιχεία, όπως η φωτογραφία και η όσο το δυνατόν πιο πιστή αναπαράσταση. Και σ’ αυτό τον τομέα η ταινία τα καταφέρνει περίφημα. Αυτό που απουσιάζει ωστόσο είναι εκείνοι οι εύθραυστοι χαρακτήρες που έχουν συνδεθεί με το σινεμά του Μάικ Λι.
Στο διαγωνιστικό τμήμα προβλήθηκε την Πέμπτη και η ταινία “Τιμπουκτού” του μαυριτανού σκηνοθέτη Αμπντεραχμάν Σισακό. O Σισακό, ο οποίος διερευνά στις ταινίες του την εμπειρία της εξορίας και τις σχέσεις της Αφρικής με τις δυτικές κοινωνίες, σκηνοθετεί μια ιστορία για τον σιωπηλό αγώνα των ανθρώπων του Τιμπουκτού οι οποίοι ζουν την καθημερινότητά τους υπό τον φόβο και τη νέα πραγματικότητα που επιβάλλουν οι φονταμενταλιστές ισλαμιστές. Με τη θρησκευτική τρομοκρατία στο επίκεντρο, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει με απλότητα -κάποιες φορές υπερβολική- τη φρίκη της σύγχρονης πραγματικότητας στο Μαλί και στήνει ένα χαμηλών τόνων δράμα, που διαθέτει ρεαλιστική ματιά, ερασιτέχνες ηθοποιούς -οι οποίοι δεν αντεπεξέρχονται κάθε φορά στις απαιτήσεις των ρόλων- και ένα σενάριο δίχως έντονες κορυφώσεις. Σε κάθε περίπτωση ο Σισακό μάς μεταφέρει όπως πάντα σε έναν κόσμο μακρινό απ’ τον δυτικό, ο οποίος διέπεται από τους δικούς του νόμους, κανόνες και παραδόσεις.

ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ “ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΒΛΕΜΜΑ”
Η αυλαία άνοιξε και στο τμήμα “Ένα κάποιο βλέμμα” με την ταινία γαλλικής παραγωγής “Party Girl” (σκηνοθεσία των Μαρί Αματσουκέλι, Κλερ Μπέργκερ και Σάμιουελ Θέις). Η ταινία, που αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο τριών νέων δημιουργών, καταγράφει μια ασυνήθιστη γυναίκα της διπλανής πόρτας. Η αληθινή ιστορία της μητέρας του ενός από τους τρεις σκηνοθέτες, Σάμιουελ Θέις, δίνει τροφή για το “Party Girl”. Η 60χρονη Ανζελίκ εργάζεται σε μπαρ, λατρεύει τη νυχτερινή ζωή και αρνείται να την εγκαταλείψει παρά το πέρασμα των χρόνων. Οι άντρες στη ζωή της χάνονται σταδιακά, εκτός από έναν, τον Μισέλ, ο οποίος παραμένει πάντα ερωτευμένος με την Ανζελίκ και τη ζητά σε γάμο. Πρόθεση των σκηνοθετών είναι να δημιουργήσουν μια γυναικεία φιγούρα που δεν χωρά σε χαρακτηρισμούς. Ορίζει τη ζωή της, με όρους ελευθερίας και επιθυμιών, μακριά από συμβάσεις και κλισέ.
Ξεχωριστή στιγμή από το πρόγραμμα των πρώτων ημερών ήταν φυσικά και η προβολή της νέας ταινίας του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν “Winter Sleep”. Τρία χρόνια μετά το “Κάποτε στην Ανατολία” και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής που είχε κερδίσει στις Κάννες το 2011, η νέα ταινία του σκηνοθέτη αποτελεί ένα από τα μεγάλα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Καππαδοκία και η ιστορία ξετυλίγεται στην καρδιά του χειμώνα. Τρεις άνθρωποι εγκλωβίζονται τόσο από τη βαρυχειμωνιά όσο και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Με φόντο ένα απομακρυσμένο ξενοδοχείο ο Τσεϊλάν χτίζει μία ακόμη βαθιά ανθρώπινη ιστορία, με κοινωνικές προεκτάσεις.
Από τις πολυσυζητημένες ταινίες των ημερών είναι και η νέα ταινία του Ματιέ Αμαλρίκ “La Chambre Bleue”, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ζορζ Σιμενόν (“Ένα κάποιο βλέμμα”), αλλά και το ντοκιμαντέρ “Silvered Water, Syria Self-Portrait”, το οποίο υπογράφουν οι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ “Επιστροφή στη Χομς”, που προβλήθηκε πρόσφατα στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ενώ άνοιξε και το τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ.

67ο Φεστιβάλ Καννών: Οι ταινίες που ξεχωρίζουν
 
Με το βλέμμα του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι από το “8½” του Φελίνι να κοσμεί τη φετινή αφίσα και τον πολυτάλαντο γάλλο ηθοποιό Λαμπέρ Γουιλσόν να υποδέχεται τους προσκεκλημένους από όλο τον κόσμο, άνοιξε την περασμένη Τετάρτη η αυλαία του 67ου Φεστιβάλ των Καννών.
 
Κάννες, ανταπόκριση Δημήτρης Εϊπίδης/ Ημερομηνία: 16/05/2014

Πέρυσι έμβλημα του φεστιβάλ ήταν το φιλί του Πολ Νιούμαν και της Τζόαν Γούντγουορντ. Και φέτος όμως οι Κάννες κλείνουν το μάτι στο λαμπερό παρελθόν και με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ως το κεντρικό πρόσωπο της αφίσας αποτίνουν φόρο τιμής στην καλλιτεχνική αξία του ιταλικού και ευρωπαϊκού σινεμά. “Ο τρόπος με τον οποίο μας κοιτάζει o Μαστρογιάνι μέσα από τα μαύρα του γυαλιά είναι σαν να μας υπόσχεται μία παγκόσμια κινηματογραφική ευτυχία”, λένε οι διοργανωτές Ζιλ Ζακόμπ -για τελευταία χρονιά φέτος στην προεδρία του Φεστιβάλ- και Τιερί Φρεμό.

ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Στο φετινό Φεστιβάλ η κριτική επιτροπή που θα κληθεί να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο της επιλογής και των βραβείων έχει άρωμα γυναίκας. Καθήκοντα προέδρου της επιτροπής ανέλαβε η σκηνοθέτιδα Τζέιν Κάμπιον από τη Νέα Ζηλανδία, η μόνη γυναίκα δημιουργός που έχει κερδίσει Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Συνοδοιπόροι της σε αυτό το έργο θα είναι παλιοί και νέοι γνώριμοι της διοργάνωσης: η Κάρολ Μπουκέ, η Σοφία Κόπολα, ο Γουίλεμ Νταφόε, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ο Ζία Ζάνγκε, η Τζέον Ντο-γεόν, η Λέιλα Χατάμι και ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν. Εκείνοι θα αποφασίσουν ποιοι αξίζουν τα βραβεία των Καννών στην απονομή που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 24 Μαΐου, μία ημέρα νωρίτερα από το σύνηθες λόγω των ευρωεκλογών. Και φυσικά ποιος θα αποσπάσει το Χρυσό Φοίνικα, ο οποίος διά χειρός Chopard συμβολίζει από φέτος την ευαισθητοποίηση των διοργανωτών πάνω σε θέματα βιώσιμης ανάπτυξης (καθώς ο φετινός φοίνικας κατασκευάστηκε για πρώτη φορά από χρυσό με πιστοποίηση Fairmined).

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ “ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΒΛΕΜΜΑ”
Την έναρξη του Φεστιβάλ σήμανε η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας “Grace of Monaco” του Ολιβιέ Νταάν, η οποία είχε διχάσει σκηνοθέτη και παραγωγό, πριν ακόμη να προβληθεί. Ήταν ωστόσο μία ευκαιρία να αρχίσει η παράδοση πλέον των Καννών να στήνει ένα λαμπερό και πολυσυζητημένο κόκκινο χαλί, αυτή τη φορά με την παρουσία των Νικόλ Κίντμαν, Τιμ Ροθ, Αλφόνσο Κουαρόν, Τζέιν Φόντα και Αντέλ Εξαρχόπουλος.
Στο διαγωνιστικό τμήμα οι ταινίες που αναμένονται είναι αρκετές, ενώ ξεχωρίζουν αυτές των Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (“Map to the Stars”), Ζαν Πιέρ και Λικ Νταρντέν (“Δύο Μέρες, Μια Νύχτα”), Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (“Winter Sleep”), Ξαβιέ Ντολάν (“Mommy”), Κεν Λόουτς (“Jimmy’s Hall”), Ζαν Λικ Γκοντάρ (“Adieu Au Langage”), Μάικ Λι (“Mr.Turner”), Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ (“Λεβιάθαν και Αμπντεραχμάνε”) Σισακό (“Timbuktu”).
Μην ξεχνάμε την ελληνική συμμετοχή με την ταινία Xenia του Πάνου Χ. Κούτρα στο τμήμα “Ένα Κάποιο Βλέμμα”. Πρόκειται για μία συμπαραγωγή Ελλάδας, Γαλλίας και Βελγίου, η οποία αφηγείται την ιστορία δύο νεαρών αδελφών, που είναι ξένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Πέντε χρόνια μετά τη “Στρέλλα” ο Κούτρας επιστρέφει στο θέμα της ταυτότητας, διερευνώντας τα σύνορα εντός και εκτός μας.

(τα κείμενα δημοσιεύτηκαν στην εφ. Η Μακεδονία)