(Ανταπόκριση: Δημήτρης Εϊπίδης)
Η πιο απολαυστική απογοήτευση της διοργάνωσης
21.05.2016
Αρκετές οι απογοητεύσεις αυτές τις ημέρες με μία εξαιρετικά αδύναμη ταινία από τους αδερφούς Νταρντέν (“Άγνωστο Κορίτσι”), αν και με δύο χρυσούς φοίνικες στο ενεργητικό τους, ωστόσο η αγάπη που τους έχουν οι Κάννες δεν προβλέπεται να σβήσει έτσι εύκολα. Κατάμεστη η συνέντευξη Τύπου και αξιαγάπητο το photocall με την ανερχόμενη πρωταγωνίστριά τους Αντέλ Ενέλ, που όμως εδώ δίνει μία μάλλον αδιάφορη ερμηνεία ως γιατρός που της λείπει η συμπόνια. Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, ο αμετανόητος Ξαβιέ Ντολάν, συνεχίζει να κάνει τη μία ταινία μετά την άλλη, φέτος όμως δεν ήταν η χρονιά του. Μόλις δώδεκα μήνες μετά το “Mommy” επανέρχεται με το πιο εντυπωσιακό καστ της καριέρας του στο “It’s Only the End of the World” με τους Λέα Σεϊντού, Μαριόν Κοτιγιάρ και Βενσάν Κασέλ, οι οποίοι όμως καταφέρνουν να γίνουν σχεδόν εκνευριστικοί σε ένα οικογενειακό reunion από την κόλαση. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου όμως, αφού ο Ντολάν θα είναι πάλι εδώ με νέα ταινία του χρόνου και στα 27 του μόλις χρόνια έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Η πιο απολαυστική απογοήτευση του φεστιβάλ πάντως ήταν ώς τώρα το “Neon Demon” του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, ένας φόρος τιμής στο απόλυτο κενό, με την Ελ Φάνινγκ -ένα μοντέλο που προσγειώνεται γεμάτη ελπίδες αλλά χωρίς αυταπάτες στο πλαστικό Λος Άντζελες- να δηλώνει ότι δεν μπορεί να παίξει, δεν ξέρει να χορεύει ούτε και να γράφει, αλλά ξέρει ότι μπορεί να βγάλει λεφτά από την ομορφιά της. Το “Neon Demon” ήταν ο πιο όμορφος εφιάλτης του φεστιβάλ, που κέρδισε όσους δεν έψαχναν κάποιο βαθύτερο νόημα και έχασε όλους τους άλλους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία" το Σάββατο 21 Μαΐου 2016
Κάννες με χιούμορ: «Τοni Erdmann» η ταινία που ίσως αναδειχθεί η νικήτρια του 69ου Φεστιβάλ
18.05.2016
Κάννες χωρίς Μαριόν Κοτιγιάρ δεν γίνεται, αν και αυτή τη φορά το μόνο που έλαμψε ήταν η υπέροχη χρυσή τουαλέτα της. Το «Mal des Pierres» της Νικόλ Γκαρσία, όπου και πρωταγωνιστούσε, αποδείχτηκε μία ιστορία αγάπης και σεξουαλικής απελευθέρωσης χαμηλών προδιαγραφών, που σίγουρα δεν άρμοζε στο προφίλ του φεστιβάλ. Ποιος όμως μπορεί να αντισταθεί στην παρουσία της γαλλίδας σταρ στο κόκκινο χαλί του; Τα καλά νέα είναι ότι οι Κάννες έχουν χιούμορ και το αποδεικνύουν με το δικό τους μοναδικό, ιδιοσυγκρασιακό τρόπο σε μία ταινία που πολλοί πιστεύουν ότι αξίζει να κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα, το «Toni Erdmann», την τρίτη μεγάλου μήκους της γερμανίδας σκηνοθέτιδας Maren Ade. Ένας φαρσέρ ημι-συνταξιούχος πατέρας και μία ψυχρή businesswoman κόρη βρίσκονται στην καρδιά αυτού του παράξενου κινηματογραφικού ταξιδιού, που κρατά 2 ώρες και 42 λεπτά. Μπορεί να ακούγονται πολλά, αλλά δεν είναι ούτε λεπτό παραπάνω από όσο χρειάζεται η περίπλοκη αυτή οικογενειακή συνάντηση να μεταλλαχθεί από κινηματογραφικό κλισέ σε κάτι πολύ βαθύτερο απ’ ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ο Γουίνφριντ είναι ένας διαζευγμένος δάσκαλος πιάνου, που σπαταλά αμέριμνα το χρόνο του σε ένα γερμανικό προάστιο, μέχρι που πεθαίνει ο σκύλος του και η ζωή του χάνει το κέντρο βάρους της. Ξαφνικά βρίσκεται ακάλεστος στη Ρουμανία, όπου εργάζεται η επιχειρηματίας μοναχοκόρη του Ίνες, η οποία παρεμπιπτόντως δεν έχει καμία όρεξη να ασχοληθεί μαζί του. Αναγκασμένη να τον ανεχτεί, τον σέρνει μαζί της σε επαγγελματικές εξόδους, που αποδεικνύονται η μία χειρότερη από την άλλη, και λίγο πριν να επέλθει η οριστική ρήξη, ο πατέρας της γλιστράει μέσα στο πετσί ενός νέου ρόλου, που αλλάζει τα πάντα. Ο περουκοφόρος Toni Erdmann θα επιφέρει μία ξεκαρδιστική, κατά λάθος κάθαρση και θα τους αναγκάσει να επανεξετάσουν τους εαυτούς αλλά και ο ένας τον άλλον με δάκρυα στα μάτια. Το αν προέρχονται από τα γέλια ή από τα κλάματα αυτό είναι μία άλλη ιστορία!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Μακεδονία" την Τετάρτη 18 Μαΐου 2016
