(μια ανάρτηση στο Facebook)

Παναγιώτης Φόρσος
Ανάρτηση στις 22 Φεβρουαρίου 2017
Ο Χοδορόφσκι, ο Αλέξαντρος και ο Τολιάτι.
Έχουμε βγει από την προβολή της τανίας “Ποίηση χωρίς τέλος” και περπατάμε προς τη στάση του λεωφορείου. Εγώ και ο Αλέξανδρος. Όπως παλιά, την εποχή του ΦΟΘΚ (Φοιτητικός Όμιλος Θεάτρου και Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης). Κουβεντιάζαμε για την ταινία και ανακατεύαμε στην κουβέντα μας το “Νερούδα”. Αναφερόμενος στη σκηνή που μια μεθυσμένη εργάτρια συντρόφισσα ρωτάει τον Νερούδα εαν ο κόσμος μετά την επικράτηση της επανάστασης θα είναι σαν το δικό της ή σαν τον δικό του, ο Αλέξανδρος παρεμβαίνει μονολεκτικά: “Τολιάτι”. Ε, λοιπόν εκείνη τη στιγμή με έστειλε πίσω στην εποχή που θα ήθελα να ζώ πνευματικά. Στην εποχή που μαθαίναμε κουβεντιάζοντας και όχι μόνο διαβάζοντας, πολλές φορές από μόδα δύσκολα και ενίοτε ακατανόητα κείμενα. Ο κόσμος άνοιγε μέσα από τις συζητήσεις. Όχι ότι δεν υπήρχε ο ναρκισισμός του ομιλητή ή η κόντρα για την κόντρα, όπως συμβαίνει σήμερα κατά κόρο στον πολιτικό λόγο, αλλά σίγουρα είμασταν πολύ πιο ανοιχτοί. Ακόμα μαθαίναμε.
Θα με συγχωρέσετε που δεν ξέρω αν οι νέοι παραμένουν ίδιοι ή καλύτεροι από ότι εμείς τότε, έτσι κι αλλιώς δεν μ΄ενδιαφέρει η σύγκριση. Απλά καταθέτω αυτό το “στέγνωμα” που διαπιστώνω γύρο μου. Δεν έχουν διάθεση, δεν έχουν χρόνο, μας τελείωσε, γεράσαμε πρόωρα, δεν υπάρχουν ερεθίσματα; Μήπως είναι ο Κηλαηδόνης που δικαιώνεται με το δεν φταιω εγώ, δεν φταις εσύ φταίει ο Χατζηπετρής;
Να είσαι καλά Αλέξανδρε.

* Αλέξανδρος Μουμτζής, συνοδοιπόρος στην κινηματογραφική ομάδα του ΦΟΘΚ, αρχισυντάκτης του περιοδικού ΟΘΟΝΗ.
* Παλμίρο Τολιάτι, γραμματέας του Ιταλικού Κ.Κ.. Ασχολήθηκε με το θέμα αυτό.
* Ο Παναγιώτης Φόρσος είναι κριτικός κινηματογράφου. Για χρόνια υπήρξε στέλεχος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και μέλος της σύνταξης του περιοδικού ΟΘΟΝΗ.