(σχόλια για την υποκριτική)
ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ
Ορισμένοι σκηνοθέτες - νέοι σε ηλικία -γνωρίζουν λίγα για την υποκριτική. Καταρχάς η παράδοση τους δεν είναι το θέατρο. Ένας σκηνοθέτης μπορεί να έχει πολύ καλό ένστικτο, όμως να μην ξέρει πως να δουλέψει μ' ένα ηθοποιό. Ο Kazan είναι κάποιος που δουλεύει πολύ απλά -όμως είναι ένας υπέροχος σκηνοθέτης και ξέρει από θέατρο και κινηματογράφο, και δουλεύει πολύ καλά και στα δύο. Σου προσφέρει την υποστήριξη του σε επαγγελματικό επίπεδο όπως ένας προπονητής.
Άλλοι σκηνοθέτες, συνήθως καλοί, απλώς έχουν καλό ένστικτο. Έχουν μια γενική και συνολική αίσθηση για το πως να κάνουν μια ταινία, αλλά δεν χρειάζονται να το κάνουν. Κάποιοι σε αφήνουν μόνο. Όμως έχουν καλή κοινή λογική και καλό γούστο. Αν δουν ότι κάνεις κάτι κακό, θα σε σταματήσουν ή θα σε καθοδηγήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανάλογα με την γενική εικόνα της ταινίας, με το τι θέλουν να κάνουν και με τον λόγο που σε επέλεξαν.
Το χειρότερο είναι ένα σκηνοθέτης που λεει σε κάποιον πως να κάνεις κάτι. Ξέρεις ορισμένοι σκηνοθέτες τους αρέσουν το αποτέλεσμα και σου λένε "θα κάνεις αυτό, και θα πας εκεί και θα χαμογελάσεις". Λες "ποτέ δεν έχω βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση. Τι εννοείς να πάω εκεί και να χαμογελάσω;" Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μπορείς να το κάνεις μ' ένα διαφορετικό τρόπο, και αυτός ο τρόπος να είναι καλύτερος για σένα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να σου προσφέρει και μεγαλύτερη χαρά. Και σ' αυτή την περίπτωση γνωρίζεις ότι εμπιστεύονται εσένα και τις επιλογές σου. Ίσως αυτός ο τρόπος να μην είναι αυτό που ο σκηνοθέτης φαντάζεται. Ωστόσο μακροπρόθεσμα θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό γιατί πολύ εύκολα μπορείς να "σπάσεις "κάποιον.
Έπειτα υπάρχει και το αντίθετο του προηγούμενου: όταν ο σκηνοθέτης είναι συνεσταλμένος. Ας πούμε, όταν είμαι μ' ένα σκηνοθέτη και αυτός λεει συνέχεια "ναι". Αυτό είναι γελοίο. Πρέπει να έχω κάποιο τον οποίο να σέβομαι και ο οποίος να με σέβεται, που να μου λεει "όχι" ή "εντάξει, αλλά δοκίμασε κι αυτό". Πρέπει να υπάρχει ένα πάρε-δώσε. Αν δεν υπάρχει σ' αυτό ισορροπία, τότε δεν θα δουλέψει.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΙ
Αρκετές φορές ο σεναριογράφος δεν γνωρίζει περισσότερα πράγματα από σένα για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Αν είναι ένα σεναριογράφος που γράφει πολύ προσωπικά τότε έχεις την αίσθηση ότι ίσως περνά τα προσωπικά του συναισθήματα μέσα στον χαρακτήρα. Θα μπορούσε να είναι ένας παίκτης του baseball. Δεν γνωρίζει την φύση της επαγγελματικής συμπεριφοράς αυτού του ανθρώπου σε μία κατάσταση. Τότε προχωράς μόνο σου, γιατί καταλαβαίνεις οτι ο σεναριογράφος δεν την γνωρίζει. Μ' άλλα λόγια επαφίεται σε σένα, ως ηθοποιό να κάνεις αυτές τις λεπτομέρειες του χαρακτήρα να λειτουργήσουν. Θα ήταν ωραίο να έχεις ένα σεναριογράφο που γνωρίζει ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Τότε θα μπορούσες να του κάνεις ερωτήσεις και αυτός θα ήξερε όλες τις λεπτομέρειες και τα σχετικά. Επίσης είναι καλό να ξέρεις και συ κάτι σχετικό με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι - έτσι που να μην χρειάζεται να βασίζεσαι πάντα πάνω του. 
Όταν κάναμε τις πυγμαχικές σκηνές στην ταινία Raging Bull, o Jake La Motta (σ.τ.μ. γνωστός πυγμάχος, την ζωή του οποίου αφηγείται η ταινία) ήταν πάντα εκεί. Όμως όταν κάναμε τις υποκριτικές σκηνές στην Νέα Υόρκη δεν τον θέλαμε μαζί μας. Το κατάλαβε, επειδή δεν θέλαμε να έρθει και πει "Δεν το έκανα έτσι". Αισθάνεσαι ότι παίζεις για να έχεις την αποδοχή κάποιου άλλου. Ξαναγυρνάμε πάλι πίσω στους σκηνοθέτες. Θα πρέπει να έχουν μια άποψη γι' αυτό που κάνεις και να μη σου λένε απλώς "πολύ καλό". Να λένε "Εντάξει. Είναι στη σωστή κατεύθυνση ". Ξέρεις τον εαυτό σου. Ορισμένες φορές όμως, εσύ ξέρεις τι έχεις κάνει και αυτοί δεν το ξέρουν και τότε έχεις μια παράξενη αίσθηση. Την είχα ένα δύο φορές. Λες "Ξέρω ότι αυτό είναι σωστό. Ξέρω ότι είναι σωστό". Και αυτοί σου λενε "Είναι λάθος". Όμως αυτά συνέβαιναν παλιά οταν ήμουν σε μια κατάσταση οπου με προσλάμβαναν απλώς σαν ηθοποιό και έκανα την δουλεία.
[Αποσπάσματα από συζητήσεις του ηθοποιού με σπουδαστές του κινηματογράφου που έγιναν στο Center for Advanced Film Studies στο Λος Άντζελες. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό American Film, March 1981. Μετάφραση Δ.Μ.]
