Juliette Binoche "Είναι τόσo cool". Αυτήν φράση χρησιμοποίησε για να περιγράψει την φιλμική παρουσία της Juliette Binoche, μια Αγγλίδα δημοσιογράφος σ' ένα κείμενό της.
Μια ηθοποιός που μπορεί να υποδυθεί με την ίδια εσωτερικότητα την γυναίκα σε κατάσταση ψυχικής κατάρευσης (Three Colors: Blue), την παθιασμένη ερωμένη ενός διπλωμάτη (Damage), ή το πρόσωπο ενός αδιέξοδου ρομαντικού έρωτα (The Horseman on the Roof ). Είναι ακριβώς η απουσία υπερβολών που χαρακτηρίζει την υποκριτική της και η οποία είναι υπεύθυνη για τον χαρακτηρισμό της Αγγλίδας δημοσιογράφου.
Μια ηθοποιός με μια πολύ συγκεκριμένη ποιότητα στην εικόνα της, που γνώρισε αργά, αλλά σταθερά την παγκόσμια αποδοχή. Μια πορεία που ξεκίνησε με τον Γάλλο σκηνοθέτη Leo Carax, συνεχίστηκε με τον Krzysztof Kieslowski βρίσκει πλέον την αναγνώριση απο το Χόλλυγουντ, με τον Οσκαρ για τον ρόλο της στο ΑΓΓΛΟ ΑΣΘΕΝΗ.
Στην συνέντευξη που ακολουθεί Juliette Binoche, μιλά για την σχέση της με την κινηματογραφική κάμερα, για τους σκηνοθέτες της, για το ξεκίνημα της…
Δ.Μ.

Πώς ξεκίνησες την καριέρα σου;
Όταν ήμουν 18 χρονών, συνάντησα ένα πολύ γνωστό διευθυντή casting ο οποίος με ρώτησε: "Θέλεις να παίξεις σε μία ταινία" .
"Όχι αυτό που θέλω είναι να κάνω θέατρο" απάντησα.
"Είσαι σίγουρη γι' αυτό; Γιατί υπάρχουν πολλές κοπέλες εκεί έξω που περιμένουν".
Στο τέλος είπα: "Εντάξει, θέλω να παίξω στη ταινία" και έτσι ξεκίνησα.

Juliette Binoche Ήταν δύσκολο γι' εσένα να συνηθίσεις το σινεμά, λόγω του ότι προερχόσουν απο τον κόσμο του θεάτρου;
Ο Leo Carax ήταν το πρόσωπο που πραγματικά με βοήθησε να ανακαλύψω το σινεμά. Στο φιλμ MAUVAIS SANG ανακάλυψα την κάμερα. Στο φιλμ του Andre Techine, RENDEZ-VOUZ έπαιξα ξεχνώντας απόλυτα την ύπαρξη της κάμερας. Δεν ήταν [η κάμερα] βοήθεια, ούτε πρόβλημα -απλώς κάτι που υπήρχε εκεί. Στο MAUVAIS SANG άρχισα να αγαπώ αυτό το αντικείμενο. Το βρήκα όμορφο, η κάμερα ήταν ένα φιλικό πρόσωπο, σαν ήταν κάποιος ο οποίος έπαιζε μαζί μου. Αγάπησα ακόμη και τον ήχο που κάνει όταν λειτουργεί. Είναι σχεδόν άνθρωπος. Είναι ένα αντικείμενο που' χει την δική του ζωή. Και την ίδια στιγμή έχει την ανάγκη των άλλων για να ζήσει. Είναι σαν μια μαύρη τρύπα που λαμβάνει συναισθήματα, που κρατά ότι του δίνεις.

Στο Φεστιβάλ των Καννών, το 1985, όταν προβλήθηκε το RENDEZ-VOUS, ο κόσμος μιλούσε για το "Φαινόμενο Binoche" . Πως ήταν αυτή η εμπειρία γι' εσένα;
Τη βρήκα πολύ αστεία -όλο αυτό το ενδιαφέρον που υπήρχε στο περιβάλλον-, αλλά επίσης το αντιμετώπισα σαν κάτι που συνέβαινε και σ' άλλες ηθοποιούς. Ήταν η πείνα για "φρέσκο κρέας". Θυμάμαι ένα δημοσιογράφο στον οποίο έδινα συνέντευξη τότε και ο οποίος πολύ σοβαρά μου είπε "και ειδικά, Juliette, να μην αλλάξεις". Και σκέφτηκα "αυτός θα πρέπει να' ναι τρελός". Να μην αλλάξεις όταν είσαι μόνο είκοσι χρόνων; Έχω αλλάξει. Ίσως σε δύο χρόνια να μην τολμώ να πω τα ίδια πράγματα που λέω τώρα.

Πως άλλαξες αυτά τα χρόνια;
Λοιπόν, ίσως τώρα δεν παίρνω τα πράγματα τόσο στα σοβαρά. Μερικές φορές συνήθιζα "να πέφτω" όταν χρειαζόμουνα μέχρι 40 λήψεις για να βγάλω σωστά μια σκηνή. Τώρα συνήθως αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν. Το αποδέχομαι τέλεια αν κάνουμε μόνο μια λήψη: Π. χ. σε μια σκηνή στο DAMAGE, η Αννα [η ηρωίδα] έχω την αίσθηση ότι λέει κάτι που δεν θα μπορούσε να πει. Μίλησα με τον Luis Malle [ο σκηνοθέτης του φιλμ] και κάναμε διάφορες εκδοχές της σκηνής: μία στην οποία λέει τα λόγια και μία δεύτερη όπου δεν λέει τίποτα απλώς κοιτάζει τον ήρωα και φεύγει. Όταν είπα τα λόγια, αισθάνθηκα ότι ωρίμαζα. Ήταν σαν να απελευθερωνόμουνα, έτσι που μπορούσα να πω ότι μου ζητούσαν χωρίς προβλήματα. Δεν ήταν τόσο σημαντικό.
(...) Αγαπώ τον Kieslowski. Όταν ήταν στην Πολωνία έκανε μόνο μια λήψη για κάθε πλάνο, γιατί δεν είχε χρήματα για περισσότερα. [Στην Δύση] μπορούσε να κάνει περισσότερες λήψεις αν ήθελε, αλλά συνέχιζε να δουλεύει με τον ίδιο τρόπο. Ο Malle είναι διαφορετικός σκηνοθέτης, δεν κάνει τόσες πολλές λήψεις, αν και δεν είναι τόσο συστηματικός. Ο Luis [Malle] ήξερε το φιλμ που 'θελε και ο Leo [Carax] ήξερε το φιλμ που δεν ήθελε. Με τον Luis κάναμε περίπου δύο λήψεις για κάθε σκηνή. Με τον Leo επαναλαμβάναμε και επαναλαμβάναμε μέχρι η σκηνή να γίνει σωστά, και με μένα να αγνοώ ορισμένες φορές που το πήγαινε. Ο Leo είναι υπομονετικός και ο Luis ανυπόμονος κάτι που κάνει τα πράγματα συνήθως πιο εύκολα μαζί του. Στο LES AMANT ήμουν περισσότερο αναμεμειγμένη στη δημιουργική διαδικασία, αντί να' μαι ακόμα ένα στοιχείο του φιλμ.

Επηρεάζεσαι απο τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Μου συνέβαινε ορισμένες φορές στο παρελθόν, αλλά όχι τώρα. Όταν τελειώνει [ο ρόλος], τελείωσε. Είναι παράξενο, αλλά δεν αισθάνομαι τίποτε ιδιαίτερο αφήνοντας πίσω ένα χαρακτήρα ή ένα γύρισμα. Είναι σαν να εκπληρώνω την υποχρέωση μου, να' χω κάνει το καλύτερο μου και δεν νιώθω νοσταλγία, ούτε κάποιο "κενό" μετά απ' αυτό.

(Αποσπάσματα από συνέντευξη της Juliette Binoche στο ισπανικό περιοδικό Fotogramas Μάϊος 1993. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας)