Υπήρξε σίγουρα μια μακρά εξέλιξη μέχρι γίνω σκηνοθέτης. Αρχικά είχα ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τα εικαστικά και έπειτα με τη φωτογραφία. Στα 26 μου αποφάσισα να πάω στη σχολή κινηματογράφου της Βιέννης.
Μου πήρε τόσα χρόνια βρω τον προορισμό μου εξαιτίας της καταγωγής μου, η οποία μου επέβαλλε να μην έχω τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Είχα πιστέψει πως δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο. Κατάγομαι από μια αστική καθολική οικογένεια και μέσα στο πλαίσιό της, ήταν ακατανόητο το να γίνει κάποιος σκηνοθέτης. Βήμα προς βήμα, έφτασα τελικά να κάνω την πρώτη μου ταινία. Μέχρι τότε, συγκέντρωσα μεγάλη εμπειρία ζωής, η οποία έμελλε να αποδειχθεί η καλύτερη σχολή για μένα: είχα κάνει διάφορα επαγγέλματα, είχα συναναστραφεί με πολλούς ανθρώπους του περιθωρίου, για τους οποίους ένιωθα ιδιαίτερη συμπάθεια. Ήθελα να δω τον κόσμο πίσω από την επιφάνειά του.
Για μένα, το θέμα δεν είναι το εάν προτιμώ να κάνω ταινία μυθοπλασίας ή ντοκιμαντέρ. Όταν καταλήξω σε ένα συγκεκριμένο θέμα, αυτό ακριβώς θα με οδηγήσει στο τι είδους ταινία θα γυρίσω. Μερικές φορές βέβαια συμβαίνει πολλές ταινίες μυθοπλασίας να έχουν χαρακτήρα ντοκιμαντέρ και αντιστρόφως. Ξεκίνησα από το ντοκιμαντέρ για να στραφώ έπειτα στη μυθοπλασία, κυρίως μετά την ταινία Σκυλίσιες μέρες. 
Στην αρχή της διαδρομής μου, θεωρούσα ότι το ντοκιμαντέρ μου έδινε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, καθώς και με μικρό προϋπολογισμό μπορούσα να γυρίσω αυτό που ήθελα. Δε χρειαζόμουν κάποιο σενάριο προκειμένου να εκφραστώ κινηματογραφικά. Ήταν σαν ένα ταξίδι το οποίο ξεκινά κανείς χωρίς να ξέρει που θα καταλήξει, αφού το υλικό είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα. Όταν αργότερα στράφηκα στη μυθοπλασία, αντιλήφθηκα ότι απαιτείται περισσότερος έλεγχος και σχεδιασμός, ενώ ταυτόχρονα έφερα αυξημένη ευθύνη ως προς την παραγωγή και τους συνεργάτες μου. Ωστόσο, πλέον θεωρώ ότι οι ταινίες μυθοπλασίας είναι εκείνες που μου δίνουν μεγαλύτερη καλλιτεχνική και δημιουργική ελευθερία, σε αντίθεση με το ντοκιμαντέρ που από τη φύση του έχει όρια – π.χ. στο ντοκιμαντέρ δεν μπορείς να βάλεις κάποιον να πεθάνει. 
Για μένα δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, σε ό,τι αφορά στη σκηνοθεσία. Αυτό που προέχει είναι το πού αποσκοπώ, τι θέλω να δείξω.
Σκοπός μου είναι να μη δείξω έναν ωραιοποιημένο κόσμο, αλλά τι είναι αυτό που συμβαίνει πραγματικά πίσω από την επιφάνεια της ωραιοποίησης. Προσωπικά, δίνω ιδιαίτερη σημασία στους χαρακτήρες που επιλέγω να δείξω, καθώς και στις προσωπικές στιγμές τους, εκείνες που όλοι μας γνωρίζουμε ότι έχουν συχνά κάτι το προκλητικό, κάτι που μας ταράζει και μας ενοχλεί. Δεν σας κρύβω μάλιστα ότι υπάρχουν στιγμές όπου εγώ ο ίδιος αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε κάτι που δείχνω. Είναι ανθρώπινο πάντως να μη θέλει κάποιος να δει πως πραγματικά είναι, να μη θέλει να δει την αλήθεια. 
Κατά τη διάρκεια της δουλειάς μου, έρχομαι ιδιαίτερα κοντά με αυτούς τους ανθρώπους και τους συναισθάνομαι, όταν όμως ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, θεωρώ ότι την αφήνω πίσω μου. Ωστόσο, κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Μια τέτοια εξαίρεση αφορά την ταινία Import/Export και την εναρκτήρια σκηνή που διαδραματίζεται στο νοσοκομείο με ένα μωρό. Αυτή είναι μια σκηνή που ακόμη και σήμερα δεν την αντέχω, είναι πραγματικά πολύ δύσκολη.
Έχω πλέον βγει από την εκκλησία, αλλά ψάχνω ακόμη το Θεό. Θεωρώ πολύ σημαντικό όταν κάνεις κινηματογράφο να κάνεις αυτό που θέλεις, αφού αν δεν μπορείς να χειριστείς το μέσο όπως επιθυμείς, δεν μπορείς να εξελιχθείς μέσα από αυτό. Βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους που είτε δε μπορούν να κάνουν αυτό που πραγματικά επιθυμούν, είτε περνούν πολλά χρόνια προτού κάνουν μια δεύτερη ταινία. Εγώ πήγα σε αρκετά προχωρημένη ηλικία στη σχολή κινηματογράφου της Βιέννης, όπου παρέμεινα μόνο δύο χρόνια, καθώς δεν πίστευα τελικά ότι είχα βρει εκεί αυτό που πραγματικά ήθελα. Έπειτα, χρειάστηκα άλλα επτά χρόνια για να γυρίσω την πρώτη μου ταινία.
Εννοείται ότι για να κάνεις σινεμά χρειάζεσαι χρήματα, συνεργάτες, παραγωγή. Αντίθετα, το έργο ενός ζωγράφου ή ενός συγγραφέα είναι πιο εύκολο, από τη στιγμή που εκείνοι δεν χρειάζονται κάποιο μέσο για να πραγματώσουν την επιθυμία τους. Στον κινηματογράφο όμως αν δεν έχεις τα μέσα δε μπορείς να προχωρήσεις, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την εμπορική διάσταση του πράγματος. Το σινεμά γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή ότι εμπεριέχει και εμπορικό σκοπό, γι’ αυτό και αναρωτιόμουν εάν αυτό είναι όντως το σωστό επάγγελμα για μένα. Τελικά όμως είμαι ευχαριστημένος, παρόλο που δεν μπορώ ως σκηνοθέτης να δουλεύω μόνος, όπως ένας συγγραφέας. Ο κινηματογράφος απαιτεί επαφή με πολλούς ανθρώπους. 

(αποσπάσματα από τη συνέντευξη τύπου στο 52ο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης)