1) Punishment Park, 88΄, Έγχρωμο, 1971
Η πιο γνωστή ταινία του Watkins. Οι Η.Π.Α. στην κορύφωση του πολέμου του Βιετνάμ ιδρύουν κέντρα αναμόρφωσης για τους διαφωνούντες. Τα Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ εν έτει 1971. Αξίζει να σημειωθεί πως ο υπεύθυνος ήχου της ταινίας ήταν ο Μάικλ Μουρ, πασίγνωστος σήμερα σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, το έργο του οποίου είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Peter Watkins.
2) The War Game, 48΄, Α/Μ, 1965
Η Αγγλία δέχεται πυρηνική επίθεση. Σκηνές αρχείου και δραματοποιημένα περιστατικά κι ένα σοκ για το BBC, παραγωγό του φιλμ. Η προβολή της ταινίας απαγορεύεται καθώς θεωρείται σαφώς επιθετική εναντίον της κυβέρνησης Ουίλσον εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, θα προβληθεί στην Μ. Βρετανία 30 χρόνια μετά. Παραδόξως, έχοντας υποβληθεί στην Ακαδημία πριν την απαγόρευση, το War Game κερδίζει Όσκαρ δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ. Ο Watkins περιθωριοποιείται οριστικά. Η ταινία, όμως, χρησιμοποιήθηκε με ουσιαστικό τρόπο από το ειρηνιστικό κίνημα ενώ επηρέασε καλλιτέχνες σαν τον Τζον Λένον και τη Γιόκο Όνο και οδήγησε στη δημιουργία τραγουδιών όπως το Give Peace a Chance.
3) Η Κομούνα-Παρίσι, 1871, 345΄, Έγχρωμο, 2000
Ο Watkins κινητοποιεί 200 ερασιτέχνες ηθοποιούς και επιστρέφει στην ξεχασμένη για πολλούς ιστορία της Παρισινής Κομούνας. Το τολμηρό αριστούργημα του Watkins, επαναστατικό τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο μας οδηγεί σε διαφορετικές από τις συνηθισμένες, ασφαλείς αναγνώσεις του παρελθόντος και αναπόφευκτα σε ένα στοχασμό του παρόντος. Μια χειρονομία αντίθεσης στον μεταμοντερνιστικό κυνισμό που επικρατεί κι ένα από τα τελευταία αμιγώς πολιτικά φιλμ που γυρίστηκαν.
4) The Gladiators, 90΄, Έγχρωμο, 1969
Μια καλοφτιαγμένη ταινία αγωνίας και παράλληλα ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά φιλμ των τελευταίων χρόνων, ένα ψύχραιμο και πειστικό σχόλιο πάνω στον διεθνή μιλιταρισμό.» (Judith Crist, New York Magazine). Στο κοντινό μέλλον, διάφορες κυβερνήσεις συνεργάζονται για να τιθασεύσουν την επιθετικότητα και να ενισχύσουν τον εθνικισμό οργανώνοντας με χρηματοδότηση από διάφορες εταιρείες
φονικά, πολεμικά παιχνίδια ανάμεσα σε ομάδες από διαφορετικές χώρες. Η ταινία, που αρχικά προβλήθηκε με τον τίτλο Παιχνίδια Ειρήνης, καταπιάνεται με την χρησιμοποίηση των Μ.Μ.Ε. για να αποτραπεί το κοινό και ιδίως οι νέοι από την διαμαρτυρία και την αντίσταση. Το ημι-ντοκιμαντερίστικο στιλ της ταινίας είναι πιο στατικό σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές του, κυρίως εξαιτίας του ογκώδους εξοπλισμού που απαιτείται για μια παραγωγή 35mm. Η ακινησία, σύμφωνα με τον Watkins, είναι ωφέλιμη καθώς έτσι δίνεται στο κοινό ο απαραίτητος χώρος για κριτική σκέψη. Η ταινία αποτελεί μια προειδοποίηση για τα επαναστατικά κινήματα που θα επιχειρήσουν να πολεμήσουν το κατεστημένο με όρους που αυτό καταλαβαίνει αφού τότε κινδυνεύουν να απορροφηθούν από το ίδιο ακριβώς σύστημα που προσπαθούν να ανατρέψουν.
Σε μια μελλοντική εποχή, η Ανατολή και η Δύση λύνουν τις διαμάχες τους με μονομαχίες επιλεγμένων αντιπάλων που μεταδίδονται σε παγκόσμια κάλυψη. Η πρώτη ταινία του Watkins εκτός Αγγλίας (Σουηδία), μια πικρή σάτιρα των πραγμάτων που ήδη έχουν έλθει.
Το περιοδικό New York Magazine γράφει: «Μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ένα ψύχραιμο και πειστικό σχόλιο πάνω στον διεθνή μιλιταρισμό. Κι όλα αυτά με πανέμορφη τεχνική και ευφάνταστη κινηματογράφηση.»
5) August Strindberg-THE FREETHINKER, 276΄, Έγχρωμο, 1994
Αυτή η ανασκόπηση στη ζωή και την τέχνη του Αυγούστου Στρίντμπεργκ παρουσιάζει τον Σουηδό δραματουργό ως έναν περιθωριακό, έναν εικονοκλάστη που αψηφούσε τους κανόνες και καταφερόταν εναντίον των συμβάσεων και της υποκρισίας προκειμένου να αλλάξει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ηθική της κοινωνίας του 19ου αιώνα. Εκτός από την παρουσίαση βασικών περιστατικών από τη ζωή του Στρίντμπεργκ, η ταινία ξεδιπλώνεται μέσα από μια πολύπλοκη δομή που αντανακλά το αυξανόμενο ενδιαφέρον του Watkins για την ισχύ των οπτικοακουστικών μέσων. Η παραγωγή, που έγινε στα πλαίσια ενός προγράμματος της σουηδικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πήρε στον Watkins και σε 24 φοιτητές δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί. Οι φοιτητές συγκέντρωσαν πόρους, έραψαν κοστούμια, έμαθαν να χρησιμοποιούν εξοπλισμό και εκτέλεσαν όλες τις εργασίες που απαιτούνται σε μια τέτοιας έκτασης παραγωγή. Η πολύπτυχη, σπειροειδής δομή της ταινίας σκοπό έχει να την απομακρύνει από τον άξονά της και να προτείνει τρόπους με τους οποίους τα ΜΜΕ του μέλλοντος θα μπορούσαν να μοιραστούν την εξουσία τους με το κοινό. Η σουηδική τηλεόραση έχει μποϊκοτάρει την προβολή της ταινίας.
6) The privilege, 103΄, Έγχρωμο, 1967
Στο εγγύς μέλλον, ένας pop star χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για το μανιπουλάρισμα των νέων. Φαινομενικά ένα φιλμ για την μουσική βιομηχανία, στην ουσία ένα δοκίμιο για την αναλογία pop ειδωλολατρίας και φασισμού. Με τον Paul Jones, καθόλου συμπτωματικά η Patti Smith διασκεύασε ένα από τα τραγούδια του φιλμ.
7) Edward Munch, 174΄, Έγχρωμο, 1974
Αυτή η έντονα προσωπική βιογραφική αναπαράσταση των πρώτων χρόνων της σκληρής προσπάθειας του Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μουνχ θεωρείται από πολλούς ως η πιο πετυχημένη απεικόνιση της καλλιτεχνικής διαδικασίας που έγινε ποτέ σε ένα φιλμ. Ο Μουνχ, αποκηρυγμένος από τους κριτικούς και το κοινό στα τέλη του 19ου αιώνα παρουσιάζεται εδώ ως ένας νέος άντρας που παλεύει με την πουριτανική νορβηγική κοινωνία και ταλαιπωρείται από διάφορες οικογενειακές τραγωδίες και τον πόνο που του προξενούσαν αυτές, ενώ παράλληλα αγωνίζεται για να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Το πορτρέτο του Γουότκινς, που χαιρετίστηκε από τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ως «το έργο μιας μεγαλοφυΐας», μιλά όχι μόνο για έναν συγκεκριμένο δημιουργό και τον περίγυρό του αλλά και για το καλλιτεχνικό εγχείρημα του ίδιου του σκηνοθέτη όπως και για τα δαιδαλώδη ζητήματα της σύγχρονης εποχής. Ένα φιλμ για τον μεγάλο ζωγράφο και την εποχή του και μια ανεπανάληπτη ταινία εποχής μηδενικού προϋπολογισμού, βασισμένη αποκλειστικά στη δουλειά σε κάμερα και ήχο.
8) Culloden, 69΄, Α/Μ, 1964
O Watkins φιλμάρει «ντοκουμαντερίστικα» τη μάχη του Culloden, την τελευταία μάχη που διεξήχθη σε Βρετανικό έδαφος το 1746 και τη σφαγή των Ιακωβιτών. Ουσιαστικά, χρησιμοποιεί το γεγονός ως ευκαιρία για μια αλληγορία για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι Αγγλοι κριτικοί υποδέχθηκαν με διθυράμβους το φιλμ.
9) Eveningland, 110΄, Έγχρωμο, 1977
Ίσως η πιο ακριβοθώρητη από τις ταινίες του Watkins, το Eveningland, εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία- πρότυπο της Δανίας μπορεί να επηρεαστεί από τις τρέχουσες κοινωνικές ασθένειες - ανεργία, τρομοκρατία, εθνικές απεργίες, κ.ο.κ.
Έχοντας διαφορετικό στιλ από την υπόλοιπη δουλειά του Watkins, η διαλεκτική της ταινίας οδηγεί το κοινό να επανεκτιμήσει τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές φόρμες.
10) Diary of an unknown soldier, 17΄, Α/Μ, 1959
Το «The Diary of an Unknown Soldier» είναι μια αξιοσημείωτη από κάθε άποψη ερασιτεχνική ταινία για την οποία ο Watkins κέρδισε βραβείο στο διαγωνισμό για τις 10 καλύτερες ερασιτεχνικές ταινίες το 1959. Εδώ, ο Watkins εγκαινιάζει το στιλ κινηματογράφησης με το οποίο πειραματίστηκε και ανέπτυξε με συνέπεια σε όλες τις επαγγελματικές του ταινίες.
11) Forgotten Faces, 18΄, Α/Μ, 1961
Το «Forgotten Faces», μια κινηματογραφική αναπαράσταση της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956, έδωσε στον Watkins, το βρετανικό «Όσκαρ» ερασιτεχνικής ταινίας και μέχρι σήμερα, η ταινία εγκωμιάζεται στην Αγγλία ως «μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες ερασιτεχνικές ταινίες που έγιναν ποτέ».

(πηγή δελτίο τύπου)