(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ
Η κατάσταση ήταν ίδια όπως σε κάθε δικτατορία. Αυτά τα καθεστώτα διοχετεύουν χρήματα στο σινεμά περισσότερο από τα δημοκρατικά καθεστώτα, καθώς εκμεταλλεύονται τον κινηματογράφο ως μέσο προπαγάνδας. Ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση για τους σκηνοθέτες, δέχτηκαν μεγάλες πιέσεις και πήραν ρίσκα
(...) Για να χαρακτηριστεί μια ταινία ως κατάλληλη, έπρεπε να περάσει από λογοκρισία στο αρχικό στάδιο του σεναρίου, αλλά πολύ περισσότερο όταν ολοκληρωνόταν. Το κράτος πλήρωνε κι αυτό ήταν, από την άλλη πλευρά, πλεονέκτημα.
(...) Για να γίνει αποδεκτό ένα σενάριο, έπρεπε να θεωρηθεί αθώο σε επίπεδο προπαγάνδας, έπρεπε λοιπόν να γίνουν τροποποιήσεις για να συνεχιστεί η ταινία. Γι’ αυτό το λόγο, ξεκίνησα με σενάριο που δεν έλεγε απολύτως τίποτα.

ΤΟ ΥΦΟΣ
Το ύφος καθορίζεται από το ίδιο το έργο, γι’ αυτό φαίνεται ότι έχω διαφορετικά στυλ.

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΒΕΡΙΤΕ
[Για την ταινία Πρόβα με μικρόφωνο] Εκείνη την εποχή αυτά τα μέσα ήταν αρκετά ικανοποιητικά. Για να ηχογραφήσουμε, βάζαμε μικρόφωνα στα μαλλιά των ηθοποιών και στα οχήματα που περνούσαν.
(...) Το σινεμά βεριτέ σε αναγκάζει να μείνεις μακριά από τους ηθοποιούς σου, χωρίς να μπορείς να παρέμβεις ως σκηνοθέτης και να τονίσεις λεπτομέρειες τη στιγμή του γυρίσματος, όπως π.χ. έναν περαστικό ή το λεωφορείο που περνά. Χρειαζόταν λοιπόν ένα άτομο να επιλύει προβλήματα στο πλατό και ήμουν ενδεχομένως το καλύτερο άτομο γι’ αυτό. Έτσι αποφάσισα να ερμηνεύσω έναν ρόλο δίπλα στους ηθοποιούς μου, για να μπορώ να διορθώνω τα απρόβλεπτα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ
Πιστέψαμε ότι η πτώση του καθεστώτος ήταν η ελευθερία προσωποποιημένη, ότι θα ήμασταν ελεύθεροι, αλλά τελικά δεν ήμασταν. Το καθεστώς κατέρρευσε, αλλά παρόλα αυτά χρειάστηκε να έρθω αντιμέτωπος με τους ίδιους ανθρώπους. Στην αρχή ήταν καλά. Το κράτος πλήρωνε τα πάντα και μπορούσαμε ελεύθερα να κάνουμε ό,τι θέλαμε. Αυτό διήρκεσε 4-5 χρόνια. Από εκεί και μετά, έβλεπα ότι παλιοί οπερατέρ και παραγωγοί μπορούσαν όπως πάντα να βρίσκουν χρήματα από το κράτος, ακολουθώντας το στυλ του καθεστώτος Τσαουσέσκου.
(...) Η επιχορηγούμενη τέχνη μπορεί να αποδώσει καρπούς εάν γίνεται σε κράτος που ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό. Την εποχή του Τσαουσέσκου είχαμε αξιόλογες ταινίες. Μετά από αυτόν, η ελευθερία έχει πολύ ιδιαίτερη γεύση. Δεν υπάρχει ίδια πίεση μήπως κάνει κανείς ατόπημα και υπάρξουν επιπτώσεις για την ταινία. Ενδεχομένως είναι καλύτερη περίοδος, υπό αυτή την έννοια, όμως οι σημερινές ταινίες είναι απλουστευμένες, διηγούνται απλώς μια ιστορία.

(Αποσπάσματα από συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο σκηνοθέτης τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015, στο πλαίσιο του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)