"Χάρη στον Ριβέτ ξεκίνησε η Nouvelle Vague" τα λόγια του Φρανσουά Τρυφώ σημειώνουν την βαρύτητα της παρουσίας του Ριβέτ στο γαλλικό σινεμά. Θεωρείται ως ένας απο τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γαλλικής νουβέλ βαγκ: η πρώτη του ταινία το Paris nous appartient υπήρξε ένα απο τα ορόσημα της νουβέλ βαγκ και η παρουσία του στο περιοδικό Cahiers du Cinema υπήρξε άκρως σημαντική για την διαμόρφωση της κριτικής στάσης του περιοδικού απέναντι στο σινεμά της εποχής. Αν και ποτέ δεν γνώρισε την αποδοχή των άλλων συνοδοιπόρων του (Eρίκ Pομέρ, Φρανσουά Τρυφώ, Κλόντ Σαμπρόλ και Zαν-Λικ Γκοντάρ) ο Ριβέτ υπήρξε πάντα ένας σκηνοθέτης που εξερεύνησε τα όρια του σινεμά: μεγάλης χρονικής διάρκειας ταινίες που οικοδομούνται πάνω στην ανυπόκριτη γοητεία της ανθρώπινης παρουσίας (La belle noiseuse), αυτοσχεδιασμός και μη τυπικές αφηγηματικές δομές, το θέατρο ως κέντρο της δραματικής πλοκής, οι σχέσεις μυθοπλασίας -ντοκιμαντέρ, ακριβείς αναγνώσεις του ιστορικού -μυθικού παρελθόντος της Γαλλίας (Jeanne la Pucelle: Les batailles, Jeanne le Pucelle: Les Prisons).
Το θέατρο, οι συνωμοσίες, τα μυστικά και ο Μπαλζάκ είναι οι βασικές θεματικές που επανέρχονται στις –συχνά ασυνήθιστα μεγάλες σε διάρκεια– ταινίες του. Ο Jonathan Rosenbaum σημειώνει: «Κάθε ταινία του Rivette εμπεριέχει μια πλευρά από Eisenstein/Lang/Hitchcock, δηλαδή μια τάση για τα ντεκόρ και την πλοκή, την κυριαρχία και τον έλεγχο. Και επιπλέον έχει μια πλευρά από Renoir /Hawks /Rossellini: μια τάση να «αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν», να είμαστε ανοιχτοί στο παιχνίδι και την εξουσία άλλων , και να δούμε τι θα συμβεί».
Ο Jacques Rivette/ Ζακ Ριβέτ γεννήθηκε το 1928 στη Γαλλία. Tο 1950, αρχίζει να συνεργάζεται με τον Eρίκ Pομέρ και τον Zαν-Λικ Γκοντάρ στην «Gazette du Cinema» και, το 1952, στα «Cahiers du Cinema», των οποίων υπήρξε αρχισυντάκτης από το 1963 έως το 1965. Ως κριτικός εξέφρασε την εκτίμησή του για το έργο των σκηνοθετών του κλασικού Χόλιγουντ John Ford, Alfred Hitchcock και Nicholas Ray.
Παρόλο που ο Φρανσουά Τριφό έχει γράψει ότι η nouvelle vague ξεκίνησε "χάρη στον Ριβέτ", οι ταινίες του Γάλλου σκηνοθέτη δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Ο Ριβέτ, όπως και οι συνάδερφοί του στο "Cahiers du Cinema" Φρανσουά Τριφό, Ζαν Λικ Γκοντάρ, Κλοντ Σαμπρόλ και Ερίκ Ρομέρ, πέρασε στη σκηνοθεσία, όμως, όπως και ο Ρομέρ, άργησε να αναγνωριστεί ως σκηνοθέτης.
Γύρισε 2 ταινίες μικρού μήκους το 1949 και το 1950. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 δούλεψε ως βοηθός πλάι στους Ζαν Ρενουάρ και Ζακ Μπέκερ.
Το 1958, μαζί με τον Σαμπρόλ, ξεκίνησαν γυρίσματα για ταινία μεγάλου μήκους. Δίχως την οικονομική υποστήριξη ενός παραγωγού, ο Ριβέτ πήρε τους δρόμους με τους φίλους του και μια κάμερα 16mm. Ώσπου τελικά το 1960, μετά την εμπορική επιτυχία των φιλμ "Τα 400 Χτυπήματα" του Τριφό, "Χιροσίμα, Αγάπη μου" του Αλέν Ρενέ και "Με Κομμένη την Ανάσα" του Γκοντάρ, η ταινία του Ριβέτ "Paris nous appartient" βγήκε στους κινηματογράφους. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ριβέτ άνοιξε το μονοπάτι για τις ταινίες του που ακολούθησαν. Η πρώτη του ταινία ήταν ένα μνημειώδες εγχείρημα για τον Ριβέτ, με καστ που αποτελείτο από 30 περίπου ηθοποιούς (μεταξύ των οποίων και οι Κλοντ Σαμπρόλ, Ζαν Λικ Γκοντάρ και Ζακ Ντεμί).
Η επόμενη ταινία του, "Ο Έρωτας μιας Μοναχής" (1966), ήταν κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντιντερό, που ο Ριβέτ είχε μεταφέρει και στο θέατρο το 1963. Το αληθινό ταλέντο του Ριβέτ έγινε εμφανές την περίοδο μεταξύ 1968- 1974. Εκείνη την περίοδο σκηνοθέτησε το 4ωρο "L' Amour fou", το 13 ωρών (!) "Out 1: Noli me tangere" (για τη γαλλική τηλεόραση, που τελικά δεν προβλήθηκε ποτέ, αλλά προστέθηκε σε ένα 4ωρο πρόγραμμα και μετονομάστηκε σε "Out 1: Spectre") και το 3ωρο "Celine et Julie vont en bateau", που ήταν η πιο διασκεδαστική ταινία του.
Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες "Ο Έρωτας καταγής", "Η Ωραία Καυγατζού", "Ποιος να Ξέρει...", "Η Ιστορία της Μαρί και του Ζιλιέν".
Το 1989, έλαβε το βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βερολίνου για τη Συμμορία των τεσσάρων και, το 1991, το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών για την Ωραία καβγατζού.
Ο Rivette πέθανε στις 29 του Γενάρη 2016 από επιπλοκές της νόσου του Alzheimer στην ηλικία των 87.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
1960 Paris nous appartient
1966 La religieuse
1968 L’amour fou
1972 OUT 1: Spectre
1974 Celine et Julie vont en bateau
1976 Duelle, Noroit
1978 Merry-Go-Round
1981 Le Pont du Nord
1984 L’amour par terre
1985 Hurlevent
1989 La bande des quatre
1991 La belle noiseuse
1994 Jeanne la Pucelle: Les batailles
1994 Jeanne le Pucelle: Les Prisons
1995 Haut bas fragile
1998 Secret Defense
2001 Va savoir
2003 L’histoire de Marie et Julien
2007 Ne touchez pas la hache
2009 36 vues du Pic Saint-Loup
(δ.τ.)
