(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)
Μία από τις βασικές αρχές στο έργο μου είναι η προσπάθειά μου να ‘διαστρεβλώσω’ τα πλάνα της κάμερας, διότι η κάμερα μπορεί να φαντάζει αθώα έως και ανόητη, αλλά δεν είναι. Για να δεις την αλήθεια και την πραγματικότητα μέσα από αυτήν πρέπει να συρθείς πίσω της και να ψάξεις καλά
(...) Δεν θέλω να είμαι όμηρος της αληθινής ζωής, θέλω να είμαι σε θέση να δημιουργώ ακριβείς εικόνες και καταστάσεις. Γιατί πιστεύω ότι το ντοκιμαντέρ είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος για να αφηγηθείς ιστορίες. Έτσι, όταν βγαίνω στον κόσμο και ανακαλύπτω τα μικρά ‘θραύσματα’ ζωής και τα συνθέτω, αισθάνομαι ελεύθερος. Δεν γνωρίζω καν αν μπορεί να δηλώνω σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, κι ότι κυρίως με ενδιαφέρουν οι ιστορίες.
(...) Ο αυθορμητισμός που αναδεικνύεται στις ταινίες μου σχετίζεται άμεσα με την εκτενή έρευνα που πραγματοποιώ προτού αρχίσω τα γυρίσματα, η οποία μπορεί να διαρκέσει μέχρι και ένα έτος. Έτσι, όταν βρίσκομαι για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα με τους χαρακτήρες των ταινιών μου, καταλήγω να τους γνωρίζω καλά. Το αποτέλεσμα είναι ότι αν και κάποιες καταστάσεις που βλέπετε δεν έχουν συμβεί στην πραγματικότητα, συμβαδίζουν απόλυτα με την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του καθενός, γι’ αυτό και μοιάζουν ως αληθινές.
(...) Δε μ’ ενδιαφέρει η δραματική δομή, αυτό που θέλω είναι οι χαρακτήρες απλώς να στέκονται μπροστά στην κάμερα και να αναδεικνύουν τον ίδιο τους τον εαυτό, δηλαδή την πραγματικότητα. Να δηλώνουν από μόνοι τους αυτό που θέλω να αναδείξω στις ταινίες μου. Αυτό, άλλωστε, είναι και ο λόγος που δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω έναν επαγγελματία ηθοποιό.
(...) Υπάρχουν στιγμές που η πραγματική ζωή δεν είναι καθαρή και σαφής, υπάρχουν στιγμές που χάνεται η ορατότητα, όπως όταν πλησιάζουμε έναν άνθρωπο τόσο πολύ ώστε να μην μπορούμε πια να διακρίνουμε καθαρά το πρόσωπό του. Πιστεύω ότι προκειμένου να επιτύχουμε την καθαρότητα και τη σαφήνεια στο ντοκιμαντέρ, πρέπει συχνά να πλησιάζουμε το αντικείμενό μας σε βαθμό που να χάνεται η καθαρότητα. Πρέπει να διακινδυνεύουμε.
(...) Έτσι, όλα τα θέματά μου έχουν να κάνουν με τον εαυτό μου, με τις εμπειρίες μου, με καταστάσεις που έχω ζήσει. (...) Δημιουργώ ταινίες επειδή μου δίνουν τη δυνατότητα να συνδυάσω την οπτική φύση μιας ταινίας με την αφήγηση μιας ιστορίας. (...) Αν και στην αρχή της καριέρας μου συνεργαζόμουν με μια πολιτικοποιημένη θεατρική ομάδα, συνειδητοποίησα σύντομα ότι η πολιτικοποίηση οδηγεί αναπόφευκτα στην έκφραση μιας εκ των προτέρων προκαθορισμένης πολιτικής θέσης. Αυτό, όμως, είναι τρομερά δεσμευτικό, γιατί εγώ θέλω απλώς ν’ αφήσω την ιστορία να εκτυλιχθεί μόνη της, αυτόνομα.
(Αποσπάσματα από τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στις 18-03-2006 στο πλαίσιο του 8ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα)
