του Gus Van Sant

(...)Το υλικό του Ταρ μοιάζει να είναι μια επιτυχημένη και αυθεντική αφετηρία, ένας εντελώς νέος κινηματογράφος που ξεκινάει πάλι από την αρχή. Ένας κινηματογράφος που έπρεπε να έρθει έξω από τη δική μας κινηματογραφική κουλτούρα, ένα χαμένο Rosebud, μια από τις πολλές κατευθύνσεις που θα μπορούσε να έχει πάρει το σινεμά πριν μας πάρει η κάτω βόλτα. Οι δημιουργίες του Ταρ χρησιμοποιούν ακίνητα τοπία που καταλαμβάνουν όλη την οθόνη , σαν το τρένο του 19ου αιώνα,που, μπαίνοντας στο σταθμό, έκανε τους θεατές να τρέχουν αλλόφρονες προς την έξοδο, από φόβο μην τους χτυπήσει το τρένο. Θα νόμιζε κανείς πως ο Ταρ βρέθηκε εκεί πίσω με κάποιο τρόπο και έμαθε τα πάντα από την αρχή, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ ο σύγχρονος κινηματογράφος...
(...)Στη συνομιλία του με τον Φρανσουά Τριφώ, ο Χίτσκοκ είχε αναφέρει πως οι μεγαλύτερες στιλιστικές κινηματογραφικές αλλαγές μπορούν να επέλθουν μέσω των χαρακτήρων. Εδώ, όμως, πιθανώς να αντιμετωπίζουμε μια ριζοσπαστική ανανέωση μέσω των ιδεών.Οι ταινίες του Μπέλα Ταρ έχουν αμιγώς στοχαστικές προθέσεις δεν είναι καθόλου "σύγχρονες" ούτε "γρήγορες". Ο τρόπος που στοχάζονται για τη ζωή δεν μοιάζει με καμιά ταινία των καιρών μας . Προσεγγίζουν τόσο πολύ τους αληθινούς ρυθμούς της ζωής, που γινόμαστε μάρτυρες της γέννησης ενός νέου κινηματογράφου. Ο Ταρ είναι ένας από τους ελάχιστους γνήσια οραματιστές του κινηματογράφου.

(πηγή δελτίο τύπου)