Ο γεννημένος το 1954 Φιλιπ Γκραντριέ /Philippe Grandrieux, κινείται στα όρια του πειραματικού σινεμά, με επιρροές από το ντοκιμαντέρ και τη video art. Η κάμερά του εστιάζει στο ανθρώπινο σώμα και αγαπάει ιδιαίτερα τα πρόσωπα, ενώ οι ιστορίες του φλερτάρουν με την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου μυαλού. Η αισθητική των ταινιών του δεν στοχεύει στο να μας δείξει τον κόσμο, αλλά τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος μας διαπερνά. Η θεματολογία του Φιλίπ Γκραντριέ συχνά προκαλεί: από τον σαδομαζοχισμό στο πρόσφατο «Αν και νύχτα» με πρωταγωνίστρια την ελληνικής καταγωγής Αριάν Λαμπέντ, μέχρι τον απρόσμενο έρωτα ενός κατά συρροή δολοφόνου και βιαστή για μια νεαρή παρθένα στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο «Σκοτάδι». Ο κινηματογράφος του Φιλίπ Γκραντριέ είναι ένας κινηματογράφος που βιώνεται, καθώς, όπως έχει γραφτεί, «επιτίθεται στις αισθήσεις».
Στα πλαίσια ενός masterclass που εδωσε κατά τη διάρκεια του 9ου Φεστιβάλ Πειραματικού Κινηματογράφου (2018) μεταξύ άλλων δήλωσε και τα παρακάτω:
«Ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να διευθύνει, πρέπει να είναι μέσα στο μάτι του κυκλώνα, απόλυτα εκτεθειμένος. Εάν κάνεις κινηματογράφο με τη λογική, διεκπεραιωτικά, εάν απλώς παρακολουθείς με την κάμερά σου κάποιον να κάνει κάποιες προκαθορισμένες κινήσεις, είσαι ένα τίποτε. Τελείωσες. Κανέναν δεν ενδιαφέρει το τι θα κάνει αυτός. Όλο το παιχνίδι είναι στο πώς θα τον δείξεις να κάνει κάτι. Το σινεμά θα έπρεπε να είναι ελεύθερο κι επικίνδυνο».
(...) Όλα είναι η φόρμα!
(...)Ο Φλομπέρ για να καταλήξει σε μια σελίδα, έγραφε 25 σελίδες στο χειρόγραφό του, έβλεπες στο περιθώριο της σελίδας μια πραγματική μάχη με τις λέξεις.
(...) Κινηματογράφο δεν κάνεις με τις ιδέες. Ούτε με τις γνώσεις σου, όσο καλλιεργημένος κι αν είσαι, όσο Νίτσε ή Πλάτωνα ή Χάιντιγκερ κι αν έχεις διαβάσει. Σινεμά κάνεις με τα χέρια σου, με το σώμα σου. Είναι μια ιστορία αγάπης το σινεμά και απόλυτα σωματικός ο τρόπος να το κάνεις.
(...) Όταν μπαίνω στο γύρισμα, κινηματογραφώ με έναν τρόπο φρενήρη, σε πάρα πολύ σύντομο διάστημα.
Την ίδια στιγμή όμως, είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να παρακολουθώ για ώρες, εκστασιασμένος, την κίνηση των ψαριών και των εντόμων...
(..) Το θέμα είναι η ενέργεια που βάζεις σε μια ταινία –κι όχι οι εξωτερικές συνθήκες. Είναι καλοκαίρι; Είναι χειμώνας; Αδιάφορο. Κατέρρευσε το σετ; Έμεινες από λεφτά; Τότε είναι η καταλληλότερη στιγμή να κάνεις σινεμά. Το ζητούμενο δεν είναι να είναι όλα υπό έλεγχο. Αντίθετα, το ζητούμενο είναι να χαθείς. Γιατί όταν χάνεσαι σου συμβαίνουν πράγματα….»
（πηγή δελτίο τύπου 9Ο Φεστιβάλ Πειραματικού Κινηματογράφου 2018)
