μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης
του Σταύρου Τσιώλη
(τα σχόλια του σκηνοθέτη)

Στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», της οδού Φρυνίχου 14, στην Πλάκα, στις 4 Φεβρουαρίου 2011, ανεβαίνει η παράσταση του δεύτερου αξιολογότατου θεατρικού έργου, Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, του σπουδαίου, γνωστότατου σκηνοθέτη κινηματογράφου Σταύρου Τσιώλη.
Το έργο έχει άμεση σχέση με την Θεσσαλονίκη και την κουλτούρα της, διότι αφηγείται την ιστορία δύο νέων γυναικών που κατεβαίνουν στην Αθήνα συνοδεύοντας το καραβάνι των οπαδών του ΠΑΟΚ, ο οποίος έρχεται να δώσει ένα κρίσιμο ματς ποδοσφαίρου εναντίον του Ολυμπιακού… Εκτός των άλλων, το έργο αποπνέει ένα πολύ έντονο γυναικείο άρωμα, εμβαθύνει πολύ στους γυναικείους χαρακτήρες του… Ο Τσιώλης τα τελευταία χρόνια σταμάτησε να ασχολείται με τις κινηματογραφικές ταινίες και ασχολείται με το θέατρο και τη συγγραφή θεατρικών έργων. Γι’αυτό, το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανέβασε πριν από λίγα χρόνια, σε μια πολύ ζωντανή και αστεία παράσταση, την κωμωδία του Τσιώλη Τα κοκκινομπλέ πατίνια, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Ο Σταύρος Τσιώλης ισχυρίζεται -και είναι αλήθεια- πως είδε αυτά τα δυό κορίτσια στον Σταθμό Λαρίσης.

«Αναρωτιόμουν γιατί τα δυό κορίτσια δεν πήγαν στο γήπεδο μαζί με τούς 2.500 φίλους τους; Γιατί έμειναν μόνα σε ένα χώρο εχθρικό αφιλόξενο και κρύο; Οταν πήγα κοντά στα μεταλλικά καθίσματα, μιά αφημένη φωτογραφία μού έδωσε μία εξήγηση, πενιχρή, αλλά εξήγηση. Υπήρχε στο ένα κάθισμα η φωτογραφία γνωστού τραγουδιστή τής πόπ μουσικής με αφιέρωση: "Στη φίλη μου Ιωάννα, με πολλή αγάπη, Σάκης.." Πέρασαν τα χρόνια, εκείνα τα δυό κορίτσια στοίχειωσαν την ψυχή μου. Τι απέγιναν; Μιά μέρα κάθισα σε δύο κόλλες χαρτί και έγραψα. Τι έλεγαν όταν μιλούσαν; Γιατί η μικρή έκλαιγε; Γέμισα μία σελίδα, από τη δεύτερη σελίδα έπαψαν να με υπακούν. Μιλούσαν γιά τον δικό τους κόσμο, έναν κόσμο που δεν γνώριζα, που τον αποδέχτηκα όμως με ευγνωμοσύνη. Το "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ" ανήκει σ΄αυτά τα δύο κορίτσια. Το πνευματικό δικαίωμα είναι δικό τους. Γιατί γιά να γράφεις γιά γυναίκες, πρέπει ο θεός να σού έχει δώσει το χάρισμα. Εμένα δεν μού έδωσε το χάρισμα. Οπου είναι όμως αυτά τα κορίτσια, να τα έχει καλά. Να μην αφήσει κανέναν να λεηλατήσει τη ζωή τους.»

Το "Ατμόπλοιον Τζόαν Νταβερς.."
Με το που μπήκε η δεκαετία τού '50 βρήκε την Τρίπολη με δυό μέτρα χιόνι, αλλά εμείς, τα 14άρια και 15άρια τότε, δεν παίρναμε χαμπάρι. Εξη ώρες ημερησίως ποδόσφαιρο επί πάγου μάς κρατούσε σε καλή θερμοκρασία και αποφεύγαμε και το σχολείο όπου το κρύο δεν διέφερε από τού δρόμου. Υπήρχε όμως και άλλη πηγή θέρμανσης: το Κινηματοθέατρον "Μαλλιαροπούλειον"! Μεγαλειώδες αρχιτεκτόνημα, δεν έκρυβε τα σημάδια τής εγκατάλειψης, στην μπροστινή σειρά τών καθισμάτων τής  αιθούσης του όμως, δύο σόμπες έκαιγαν με κόκ καθ' όλη τη διάρκεια τών προβολών! Τα παιδιά κουβαλούσαμε τις κόπιες από το πρακτορείο, μοιράζαμε τα φέιγ-βολάν κλπ. και είχαμε ελευθέρας. Καί όπως, όταν άρχιζαν οι προβολές, δεν το κουνάγαμε από τον κινηματογράφο, χορτάσαμε ταινίες με καουμπόϋδες, ινδιάνους, μάχες Νοτίων και Βορείων, Τζών Γουέην, Αβα Γκαρντερ, "Κλέφτη
τών ποδηλάτων", "Βιτελόνι" κλπ. Θέατρο όμως, δεν είχαμε δεί στην Τρίπολη. Δηλαδή, βλέπαμε θέατρο, αλλά το καλοκαίρι.
Ερχόντουσαν θίασοι που έδιναν τις παραστάσεις τους στον θερινό κινηματογράφο "Εσπερος" και που παρ' όλο που έπαιζαν κάθε χρόνο τα ίδια νούμερα, τον γέμιζαν ασφυκτικά. Μεγάλη επιτυχία είχε το δικαστικό νούμερο με την αποπλάνηση κοπέλας από συγχωριανό της. Ο πρόεδροε καλούσε τον κατηγορούμενο, από λάθος όμως παρουσιαζόταν ο κατηγορούμενος τής επόμενης υποθέσεως που η γαϊδούρα του είχε προξενήσει ζημιές σε χωράφι όταν καβάλα την οδηγούσε στο δάσος γιά ξύλα. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες τών συγγενών, ακόμα και τών θεατών, ο πρόεδρος βάραγε την κουδούνα και ζητούσε λεπτομέρειες από τον κατηγορούμενο ενώ εκείνος αναφερόταν στη γαϊδούρα του. Τα γέλια σαν κύματα περνούσαν πάνω από το κατάμεστο θέατρο και πολλές κυρίες λιγοθυμούσαν και μία, όπως θυμάμαι, έπεσε από το κάθισμά της φωνάζοντας: "κατουρήθηκα!. κατουρήθηκα!.."
Σοβαρό Θέατρο όμως δεν είχε πατήσει στην πόλη. Μέχρι την άγια μέρα που αντικρίσαμε την ταμπέλα στην Κωνσταντίνου ΙΒ': "Αύριον, ο Θίασος τού Μεγάλου Ηθοποιού Μάνου Κατράκη, γιά δύο παραστάσεις 29 και 30 τ.μ. εις το "Μαλλιαροπούλειον" με τον Θεατρικό Υπερκολοσσό "Το Ατμόπλοιον Τζόαν Ντάβερς.." Δεν κοιμήθηκα. Και ξημερώνοντας βρέθηκα στον  Σιδηροδρομικό Σταθμό. Το Μαίναλο κατέβαζε παγωμένο  βορεινό αέρα που σφύριζε σαν φίδι πάνω στούς άδειους  δρόμους. Στις 11 έφτασε η αμαξοστοιχία και άρχισαν να  κατεβαίνουν οι ηθοποιοί τού θιάσου, δύο ωραίες κυρίες, μία ωραιοτάτη δεσποινίδα, δύο άντρες στα 35 και 45.  Τελευταίος ο κύριος Μάνος Κατράκης! Επιβλητικός, με μαύρο μακρύ παλτό, με το που πάτησε το πόδι του  τυλίχτηκε στο φαρδύ, κόκκινο κασκόλ του και κοίταξε  γύρω με σφιγμένα χείλη.
Οι ηθοποιοί απροστάτευτοι στο φοβερό κρύο κούρνιασαν στον τοίχο τού Σταθμού. Ο κύριος Κατράκης ξαφνικά απευθύνθηκε σε μένα!
"Που είναι παιδί μου το ξενοδοχείο "Σεμίραμις;" είπε. "Εγώ θα σάς πάω.." φώναξα. "Είμαι τού Θεάτρου!" Ανεβήκαμε προς την Πλατεία Κολοκοτρώνη. Το χιόνι είχε παγώσει από μέρες, οι ηθοποιοί περπατούσαν με κόπο πιασμένοι αγκαζέ. Αίφνης η νεαρή ηθοποιός γλίστρησε και πιάστηκε από το χέρι μου. Την κράτησα όρθια με τη δύναμη και την υπερηφάνεια ενός Βίκτωρ Ματσιούρ!
Στο "Σεμίραμις" μάς υποδέχτηκαν ανοίγοντας και τις δυό πόρτες εισόδου γιά να μπούμε γρήγορα. Εμένα με συγκράτησαν. "Είμαι τού Θεάτρου!" είπα. "Φύγε από δώ ρε.." μού είπαν και έκλεισαν γρήγορα την πόρτα.. Το βράδυ είχαμε έντεκα θεατές. Ανάμεσά τους τον κ. Νομάρχη και τη σύζυγό του -που δεν πλήρωσαν εισιτήριο.
Στη σκηνή τα σώματα τών ηθοποιών, οι ζωντανές ομιλίες τους πρώτη φορά αντικαθιστούσαν τις κινηματογραφικές σκιές και το βαρύ δράμα που παιζόταν στο σαλόνι τού ατμοπλοίου μεγενθυνόταν στην ψυχή μας από την παγωμένη ερημιά τής άδειας αίθουσας. Οταν η νεαρή ηθοποιός κλαίγοντας έκρυψε το πρόσωπό της στα δυό της χέρια, ο καπετάνιος κύριος Κατράκης προχώρησε στο βάθος τής σκηνής και είπε με την βροντώδη τσακισμένη φωνή του: "Ω, δεν έπρεπε να έλθω στην ..Τρίπολη!" Μία κυρία χώθηκε στην αγκαλιά του, "δεν έπρεπε να έλθουμε στο ..Ντόβερ, Λουί.."
(κάπως έτσι) είπε και άρχισε να κλαίει με δυνατό, μακρόσυρτο κλάμα. Πετάχτηκαν τα δάκρυα από τα μάτια μου και παρ' όλο που έσφιγγα το στόμα μου και με τα δυό μου χέρια, ξεχύθηκαν γοεροί λυγμοί που δημιούργησαν αμηχανία και σταμάτησαν προς στιγμή την παράσταση.. Πέρασαν εξήντα χρόνια και ποτέ δεν τόλμησα να ρωτήσω φίλους μου αν γνωρίζουν ή αν άκουσαν κάτι γιά κείνο το "Ατμόπλοιον Τζόαν Ντάβερς..", αν παίζεται ακόμα, αν πραγματικά είναι ένας Θεατρικός Υπερκολοσσός.

Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ
μιά ιστορία τού Σταθμού Λαρίσης
περίληψη
Στην ιστορική κάθοδο τών 2.500 οπαδών τού ΠΑΟΚ σιδηροδρομικώς στην Αθήνα γιά τον αγώνα τής ομάδας τους με τον Ολυμπιακό, συμμετείχαν και νεαρές γυναίκες οπαδοί, γιά να συναντήσουν στον Σταθμό Λαρίσης διάσημο έλληνα πόπ τραγουδιστή από τον οποίο η μικρότερη έχει ζητήσει -με επιστολή της- ραντεβού.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Μυρτώ Αλικάκη
Ειρήνη Στρατηγοπούλου
Λουκία Πιστιόλα
Αργύρης Μπακιρτζής
Ενας μικρός στρατιώτης
Ενας λαχειοπώλης

(επιμέλεια Θόδωρου Σούμα)