του Leo McCarey

Τέκνο μιας οικογενειακής συνεργασίας, η ταινία είναι η καλύτερη απόδειξη του ισχυρισμού ότι οι αδελφοί Marx υπήρξαν η πιο σημαντική ομάδα κωμικών στο χώρο του κινηματογράφου. Ο πατριαρχικός Groucho, αρχηγός αυτής της οικογένειας, αλλά και ο Chico, ο Harpo και ο Zeppo σχηματίζουν την πιο ανατρεπτική και ασεβή κωμική ομάδα -το πέρασμά της οποίας από την κινηματογραφική οθόνη, αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια: τα συντρίμμια της λογικής.
Εχθροί αυτής της οικογένειας, είναι η σοβαρότητα, η ηθική, ο πολιτισμός, η λογική.
Στόχος τους; το Χάος.
Σ' αυτήν την ταινία η αφήγηση μηδενίζεται και η υπόθεση παύει να έχει κάποια σημασία: όλα τίθενται σε δεύτερη μοίρα, όταν το κωμικό των αδελφών Marx αρχίζει να αναπτύσσεται στην οθόνη. Λεκτικά γκάγκς και λογοπαίγνια (αμετάφραστα δυστυχώς στην ελληνική γλώσσα), αιχμηρή και ανελέητη σάτιρα, επιρροές από τις κωμωδίες slapstick και το βωβό κινηματογράφο: όλα αυτά συγκροτούν ένα παρανοϊκό όσο και ανοικονόμητο αποτέλεσμα, στο οποίο οι αδελφοί Marx είναι ενορχηστρωτές του παράλογου.
Ο υπερρεαλισμός κρύβεται πίσω από κάθε κωμικό επεισόδιο και η απουσία κάθε λογικού συνειρμού είναι η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται η αφήγηση. Ο φρενήρης και εξουθενωτικός ρυθμός, παρασέρνει και τον πιο επιφυλακτικό θεατή. Τα κωμικά επεισόδια, χωρίς να χάνουν το καθένα την αυτονομία του, μοιάζουν να κλιμακώνουν και τελικά να οδηγούν στην έκρηξη.
Μπορούμε να το δηλώσουμε ξεκάθαρα: οι αδελφοί Marx υπήρξαν οι μεγαλύτεροι παγκόσμιοι τρομοκράτες, ανελέητοι και μανιακοί πολέμιοι της (κάθε είδους) λογικής.
Κάθε φίλος του κινηματογράφου που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να δηλώνει απερίφραστα τις -κινηματογραφικές- πεποιθήσεις του: "Μαρξιστής, (Γκραουσικού) τύπου Groucho ".
Δ.Μ.