(Γη χωρίς ψωμί)
του Luis Buñuel

Όταν το ντοκιμαντέρ του Λουίς Μπουνιουέλ  Γη χωρίς ψωμί, προβάλλεται στο Παρίσι το 1937, η «πολιτισμένη Δύση» ανακαλύπτει με έκπληξη ότι στην Ευρώπη υπάρχουν ακόμα περιοχές όπου οι άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης ένδειας. Στην απομονωμένη επαρχία Λας Ούρδες της Ισπανίας, που βρίσκεται σε μια ορεινή περιοχή ανάμεσα στη Σαλαμάνκα και τα πορτογαλικά σύνορα, η πείνα και οι αρρώστιες μαστίζουν την περιοχή «θερίζοντας» τους ανθρώπους.  Πρόκειται για μια κοιλάδα με πενήντα χωριά οι κάτοικοι των οποίων, που δεν ξέρουν καν τι θα πει ψωμί, ζουν σε κατάσταση μόνιμου υποσιτισμού και μέσα στην πιο έσχατη εξαθλίωση. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι απάνθρωπες, οι αρρώστιες και ο θάνατος μια καθημερινή παρουσία. Θαρρεί κανείς πως ο εφιαλτικός κόσμος του Βελάσκεθ και του Γκόγια βρίσκει σε αυτό το συγκλονιστικό έργο τη φυσική του εκπροσώπηση. Η Γη χωρίς ψωμί, τρίτη μόλις ταινία του Μπουνιουέλ (μετά τον Ανδαλουσιανό σκύλο και τη Χρυσή εποχή), αποτυπώνει μέσα σε 27 λεπτά που διαρκεί μια ανθρωπογεωγραφία του τρόμου και της φρίκης, μια κατάσταση στα όρια του ανθρώπινου.  Το σχόλιο off  είναι στεγνό και ουδέτερο, όπως θα συνέβαινε σε ένα επιστημονικό ντοκιμαντέρ και η ταινία «συνοδεύεται» από την 4η Συμφωνία του Μπραμς, μουσική ρομαντική, σε προφανή αντίθεση με το περιεχόμενο και την εικόνα της φτώχειας, της ασιτίας, της αρρώστιας και την αίσθηση  θανάτου που κυριαρχεί. Η Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ισπανίας θεώρησε την ταινία δυσφημιστική για τη χώρα και απαγόρευσε την προβολή της.

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ
Σενάριο: Luis Buñuel
Με τους: Abel Jacquin, Alexandre O'Neill
Χώρα Παραγωγής: Ισπανία
Έτος Παραγωγής: 1932
Διάρκεια: 30'

(δ.τ.)