(Ξεχασμένοι από την κοινωνία)
του Luis Buñuel

Στα υποβαθμισμένα προάστια της Πόλης του Μεξικού, μια ομάδα παιδιών, που ζουν στο δρόμο, εγκαταλελειμμένα από τις οικογένειές τους, προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από την κλεψιά και την παραβατικότητα. O Χάιμπο, δραπέτης από το αναμορφωτήριο, τους οργανώνει ως εγκληματική συμμορία και ηγείται μαζί με το φίλο του Πέντρο, αλλά γρήγορα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, ξεπερνώντας τα όρια του νόμου και της ηθικής…
 
Όπως και στο Γη χωρίς ψωμί, που 18 χρόνια πριν εξερευνούσε την κοινωνική εξαθλίωση, την φτώχεια και την απόγνωση στην  επαρχία Λας Ούρδες, έτσι και εδώ ο Μπουνιουέλ καταγράφει στις φτωχογειτονιές της μεγαλούπολης τις άθλιες συνθήκες ζωής, την έλλειψη κάθε προοπτικής για τους νεαρούς ήρωές του, οι οποίοι ζώντας στον βρώμικο βυθό της πραγματικότητας οδηγούνται  νομοτελειακά στην βαρβαρότητα  και στο έγκλημα. Οι πρωταγωνιστές-παιδιά της ταινίας καθώς βαδίζουν από την μία κτηνωδία στην άλλη, χάνουν σταδιακά την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή τους και μεταμορφώνονται σε ανήμερα θηρία μιας ζούγκλας όπου υπερισχύει ο νόμος του ισχυρότερου και  όπου δεν έχει θέση κανενός είδους κοινωνικός ή ηθικός κανόνας. Η ταινία  απεικονίζει μ’ έναν αδυσώπητα ρεαλιστικό τρόπο μια πραγματικότητα στην οποία η βία και η ωμότητα έχουν αντικαταστήσει τον ουμανισμό του νεορεαλισμού (κυρίως του Sciuscià, του Βιτόριο Ντε Σίκα), η αθωότητα είναι άγνωστη έννοια ακόμα και στους πιο μικρής ηλικίας ήρωες και  η ελπίδα είναι παντελώς απούσα.  Στο τέλος της μυθοπλασίας δεν υπάρχει κάποια πορεία προς το έλεος και τον εξαγνισμό, παρά μόνον η οριστική επικράτηση του κακού, του αποτρόπαιο και του ζοφερού. Η ταινία γυρίστηκε εν μέσω παραιτήσεων μελών του συνεργείου και βίαιων αντιδράσεων από τον μεξικανικό Τύπο εξαιτίας της αρνητικής απεικόνισης των φτωχογειτονιών του Μεξικού, αλλά και της καθόλου κολακευτικής εικόνας του συμβόλου της μεξικανής μητέρας. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες και καθιέρωσε οριστικά και αμετάκλητα το όνομα του Μπουνιουέλ στο διεθνές στερέωμα. Ταινία μηδενιστική που «καιει το νου και δεν αφήνει στη συνείδηση καμιά δυνατότητα επανάπαυσης» όπως έγραψε ο γάλλος θεωρητικός Αντρέ Μπαζέν.  

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ
Σενάριο: Luis Alcoriza, Luis Buñuel
Με τους: Alfonso Mejía, Roberto Cobo, Estela Inda
Χώρα Παραγωγής: Μεξικό
Έτος Παραγωγής: 1950
Διάρκεια: 85'

(δ.τ.)