(Ο εξολοθρευτής άγγελος)
του Luis Buñuel

Η ταινία αρχίζει με μια ομάδα μελών της μεγαλοαστικής τάξης να φτάνει, μετά από μια βραδιά στην όπερα, σ' ένα φιλικό σπίτι για δείπνο. Πριν ακόμη φτάσουν οι καλεσμένοι, οι υπηρέτες αρχίζουν ένας- ένας να εγκαταλείπουν το σπίτι, ενώ, αργότερα, όταν έρχεται η ώρα για να επιστρέψουν στα σπίτια τους, οι καλεσμένοι ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να βγουν από το δωμάτιο όπου βρίσκονται. «Φυλακισμένοι» στο σαλόνι, επί μέρες, βδομάδες, πεινασμένοι και βρώμικοι, σ' ένα είδος επίγειας κόλασης,  αρχίζουν να βγάζουν τις μάσκες και να μας αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό. O εγκλεισμός, τούς οδηγεί στην απώλεια της αξιοπρέπειάς τους και την υποταγή στα ένστικτά τους. Οι καλοί τρόποι κι η αξιοπρέπεια εξαφανίζονται και στην επιφάνεια αρχίζει να βγαίνει η κτηνώδης τους  πλευρά…
 
Η πιο αλλόκοτη και ίσως η πιο αυθεντικά σουρεαλιστική ταινία του Μπουνιουέλ, αποτελεί ταυτόχρονα ένα μάθημα σκηνοθεσίας, για το πώς μπορεί δηλαδή να αξιοποιηθεί κινηματογραφικά το θέμα του εγκλεισμού είκοσι ατόμων σ’ ένα και μοναδικό χώρο. Οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Μπουνιουέλ αδυνατούν, για ανεξήγητους λόγους, να δρασκελίσουν το κατώφλι ενός σαλονιού και φυλακισμένοι για ένα μεγάλο διάστημα σε ένα χώρο, που από φιλικός θα αποδειχθεί εχθρικός, θα ζήσουν μια ηλεκτρισμένη και τεταμένη ατμόσφαιρα. Άλλοι θα τρελαθούν, άλλοι θα έχουν παραισθήσεις, όλοι τους όμως θα αποκαλύψουν τον πραγματικό εαυτό τους και θα φτάσουν στο πιο χαμηλό σκαλοπάτι ηθικής και σωματικής κατάπτωσης. Το απλό αλλά μαγικό εύρημα του «ανεξήγητου» εγκλωβισμού τους, προσφέρει στο μεγάλο σουρεαλιστή κινηματογραφιστή την ιδανική συνθήκη εργασίας για τον ανελέητο καυτηριασμό της άρχουσας τάξης. Ο Εξολοθρευτής άγγελος αποτελεί μαζί με το Λος Ολβιδάδος (1950) το σπουδαιότερο έργο της μεξικανικής περιόδου του σκηνοθέτη και ταυτόχρονα είναι η ταινία στην οποία η καταχθόνια σάτιρα του Μπουνιουέλ αγγίζει το αποκορύφωμα της αφηγηματικής ευρηματικότητάς της. Μ' ένα δηκτικό, πικρό, κατάμαυρο  μαύρο χιούμορ, ο Μπουνιουελ επιτίθεται στο μικροαστισμό, την υποκρισία, την εξουσία, αλλά και τη θρησκεία, φτιάχνοντας μια υπέροχη, ανεπανάληπτη ταινία-από τις καλύτερες της σπουδαίας καριέρας του. Ένα απολαυστικό σουρεαλιστικό αριστούργημα, καυστική σάτιρα και ταυτόχρονα αλληγορία πάνω στην υποκρισία, τον πουριτανισμό και τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις της σύγχρονης αστικής τάξης.

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ
Σενάριο: Λουίς Μπουνιουέλ
Με τους: Silvia Pinal, Jacqueline Andere, Enrique Rambal
Χώρα Παραγωγής: Μεξικό
Έτος Παραγωγής: 1962
Διάρκεια: 93'


(δ.τ.)