του Jean Pierre Jeunet

Ταινία που δημιούργησε ένα κύμα συζητήσεων στη Γαλλία, η Amelie επαναφέρει στο προσκήνιο έναν από τους πιο ταλαντούχους ευρωπαίους δημιουργούς, τον Jean Pierre Jeunet. Το έτερο ήμισυ του σκηνοθετικού διδύμου των Delicatessen και The city of lost children (ο άλλος υπεύθυνος είναι ο Marc Carro) είναι ένας δημιουργός που βουτά στο παρελθόν του σινεμά για να δημιουργήσει κάτι που διαθέτει την χάρη και την μαγεία ενός παραμυθιού, αλλά και την γοητεία ενός παιδικού παιχνιδιού.
Στις δηλώσεις του που ακολουθούν εξηγεί το πως και το γιατί….

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Είναι μια παράξενη διαδικασία. Προσπάθησα για μερικούς μήνες [την περίοδο πριν κάνω το Αlien] να γράψω σενάρια . Όμως υπήρξε αδύνατo γιατί είχα έξι θέματα, αντί για ένα. Έκανα λίστες και απλώς είχα τόσα πολλά ανέκδοτα και ιστορίες που ήθελα να συμπεριλάβω. Είχα όλες αυτές τις σημειώσεις και τα ανέκδοτα από την παιδική μου ηλικία και προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να τα έχω μαζί.
Μετά το Alien άρχισα πάλι να δουλεύω πάνω σ' αυτήν την ιδέα για μια γυναίκα που βοηθά τους άλλους -ένα νεαρό κορίτσι που προσπαθεί να τακτοποιήσει τις ζωές όλων- και τότε όλα ήρθαν και έδεσαν. Μετά απ' αυτό όλα έγιναν ευκολότερα. Όλες οι ιστορίες της ταινίας είναι αληθινές. Είναι η ζωή μου.
Υπήρξε μόνο μια ιστορία που δεν χρησιμοποίησα: ήταν για έναν τύπο ροκαμπίλι του οποίου τα μαλλιά πιάνονται στις πόρτες του μετρό. Το τραίνο είναι γεμάτο και αυτός ντρέπεται τόσο πολύ να κινηθεί. Μένει λοιπόν έτσι μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες στον επόμενο σταθμό. Ίσως χρησιμοποιήσω αυτή την ιστορία στην επόμενη ταινία μου.

ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Το Χόλιγουντ ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Προφανώς κάθε μέρα πρέπει να δίνεις μάχες με το στούντιο - είναι ένα παράξενο παιχνίδι. Ωστόσο ήταν εκπληκτικό: είμαι έτοιμος να κάνω κι άλλη ταινία αν μου προτείνουν κάτι ενδιαφέρον. Στην Ευρώπη πιστεύουμε ότι στο Χόλιγουντ γίνεσαι σκλάβος, όμως εγώ είχα τον πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο.
Ο μεγαλύτερος περιορισμός ήταν τα χρήματα - κάτι το οποίο κατανοώ γιατί σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας μπορούν να γίνουν πολλά έξοδα. Μπορεί να εκραγεί. Είμαι πολύ περήφανος για την ταινία Alien: Resurrection, δεν θέλω να αλλάξω κάτι σ' αυτήν.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ MARC CARRO
Κάναμε το Delicatessen και το City of lost Children μαζί. Όταν δουλεύεις μαζί με κάποιον άλλο είναι αδύνατο να περάσεις σ' αυτό που κάνεις προσωπικά συναισθήματα. Έτσι μετά το City… αποφάσισα να χωρίσουμε και να κάνω κάτι μόνος μου. Ήθελα να χαμογελάσω. Αυτός είναι ο κανόνας του παιχνιδιού. Με τον Marc Carro έχουμε παραμείνει πολύ καλοί φίλοι.
Δειπνήσαμε μαζί πρόσφατα και συζητήσαμε τις δυνατότητες μιας μελλοντικής συνεργασίας. Πριν φθάσουμε σ' αυτό το στάδιο ίσως είναι αναγκαίο να διανύσουμε τις δικές μας διαδρομές για να συναντηθούμε πάλι.

ΕΜΠΝΕΥΣΗ & ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Όταν γράφουμε ένα σενάριο είναι καλό να έχουμε ως οδηγό μία ηθοποιό. Σκέφτηκα την ταινία Breaking the waves (ε.τ. Δαμάζοντας τα κύματα) γιατί η Bess (σ.τ.μ. ο χαρακτήρας που υποδύεται η Emily Watson) θα μπορούσε να είναι η Amélie. Όταν ρώτησα την Emily Watson αν θα ήθελε να παίξει τον ρόλο που είπε "Ναι, ναι, μ' αρέσει το σενάριο". Κάναμε κάποιες πρόβες στα γαλλικά, αλλά δεν ήταν καλή γιατί δεν μιλά γαλλικά. Έτσι σκέφτηκα: "Εντάξει θα γράψω μια άλλη εκδοχή του σεναρίου στα αγγλικά". Το αιτιολόγησα αυτό: ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει σ' ένα προάστιο του Λονδίνου, και μετά όταν γίνεται έφηβη μετακομίζει στο Παρίσι.
Αργότερα η Emily είπε ότι για προσωπικούς λόγους δεν ήθελε να κάνει την ταινία. Απογοητεύτηκα πολύ. Έψαξα για μία ηθοποιό στην Γαλλία. Είδα δύο γυναίκες και η πρώτη ήταν η Audrey Tatou. Χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι θα ήταν η Audrey και καμία άλλη. Ήταν μια πολύ συναισθηματική εμπειρία: φαντάζεσαι κάποιον στο μυαλό σου για μήνες και ξαφνικά βλέπεις αυτό το πρόσωπο να υλοποιείται μπροστά σου. Είναι σαν ένα θαύμα. Τώρα είμαι πολύ ευχαριστημένος.

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Χρειαζόμουν μια σύγχρονη ιστορία (σ.τ.μ. η ταινία διαδραματίζεται το 1997). Σκέφθηκα ότι συναισθηματικά ήταν πολύ σημαντικό το κοινό να μπορέσει να ταυτιστεί με την Amelie και τον Nino (σ.τ.μ. τον υποδύεται ο σκηνοθέτης Mathieu Kassovitz).
Η ταινία City... … ήταν σαν ένα παραμύθι και ήταν αδύνατο να ταυτισθείς, έμενες λίγο μακριά από την ταινία. Δεν ήθελα αυτό να συμβεί και σ' αυτή την ταινία.
Ο Jean Cocteau είπε ότι είμαστε παιδιά που βρίσκονται μέσα στο σώμα ενός ενήλικα. Νομίζω ότι έχω παραμένει παιδί. Πολλοί άνθρωποι χάνουν το πνεύμα του παιδιού - δεν ξέρω γιατί - όμως για μένα αυτό είναι φυσιολογικό. Αρκετές στιγμές παίζω σαν την Amélie, π.χ. το παιχνίδι που κάνει με το μπλε βέλος στον δρόμο, το κάνω στο διαμέρισμα για να οδηγήσω την γυναίκα μου σ' ένα δώρο. Μ' αρέσει αυτού του είδους τα παιχνίδια. Για μένα είναι κάτι φυσικό.

(Δηλώσεις στο B.B.C και στο site virgin.net)