(Η αίθουσα των αξιωματικών)
του Francois Dupeyron

Γαλλία, 1914.Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο αιματηρότερος στην ιστορία του 20ου Αιώνα, έχει αρχίσει. Ένας αξιωματικός, ο Adrien, αναχωρεί για το μέτωπο. Μια συνάντηση στο τρένο με την γοητευτική Clemence θα είναι η τελευταία του εμπειρία από τη ειρηνική ζωή. Όμως ο πόλεμος δεν θα διαρκέσει πολύ για τον ήρωα: θα τραυματιστεί και θα μεταφερθεί στα μετόπισθεν για ανάρρωση. Στο νοσοκομείο -στην αίθουσα των αξιωματικών- χωρίς να έχει πλήρη εικόνα των τραυμάτων του, ο ήρωας θα δώσει την δική του μάχη. Συμπαραστάτες στον αγώνά του η νοσοκόμα του, ο χειρουργός και συνάδελφοι του, συγκάτοικοι και αυτοί στον θάλαμο των αξιωματικών. Μαζί του και η γλυκιά ανάμνηση της συνάντησης του την σαγηνευτική Clemence.
Αδιαφορώντας για τα πεδία των μαχών, ο Francois Dupeyron εστιάζει στην αγωνία και στον αγώνα του κεντρικού χαρακτήρα. Με κατεστραμμένο σχεδόν ολοκληρωτικά του πρόσωπό του και έγκλειστος στον θάλαμο των ασθενών, ο νεαρός αξιωματικός βιώνει την δική του προσωπική κόλαση: Αναζητά το νήμα που θα τον συνδέσει με τον έξω κόσμο, διεκδικεί την επιστροφή του στην καθημερινότητα (του πολέμου;). Αποφεύγοντας επί 35 λεπτά να μας δείξει το σημαδεμένο πρόσωπο του ήρωα, ο σκηνοθέτης δεν εκφράζει μόνο λεπτότητα και ευαισθησία. Υποδεικνύει παράλληλα και το κέντρο βάρους της ταινίας: Μακριά από τον εύκολο εντυπωσιασμό και τον ρηχό συναισθηματισμό προτείνει τον αγώνα ενός νέου ανθρώπου, καθώς προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα. Ο ηρωισμός του είναι ο ηρωισμός ενός απλού ανθρώπου και η διάχυτη μελαγχολία του κρύβει την αγωνία και την ελπίδα του. Εδώ ο πόλεμος δεν συμβαίνει στα πεδία των μαχών αλλά στους περίκλειστους χώρους των νοσοκομείων: εδώ ο εχθρός είναι η ασθένεια.
Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών, 2001. Στον Tetsuo Nagata απονεμήθηκε το βραβείο Cesar για την εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας.
Ο Francois Dupeyron, σκηνοθέτης της ταινίας La Chambre des officiers δηλώνει: "Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που έχει καταστραφεί και ο οποίος βρίσκει, μέσα στον εαυτό του, την δύναμη για να ζήσει. Αναφέρεται στην ανα-γέννηση αυτού του άνδρα και είναι μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Ο πόλεμος απλώς βρίσκεται στο φόντο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι η ιστορία ενός άνδρα που αναρρώνει από ένα ατύχημα, μια σύγχρονη ιστορία.
(...…) Το μυθιστόρημα (στο οποίο έχει βασιστεί- σ.τ.μ. Les Chambre des officiers του Marc Dugain) περιέχει το υλικό για να γίνει μια σημαντική ταινία για τον πόλεμο, χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα της βίας και χωρίς να παρουσιάζει πολεμικές συγκρούσεις. Διάβασα το βιβλίο μόνο δύο φορές, γιατί δεν ήθελα να επηρεαστώ απ' αυτό. Την δεύτερη φορά κρατούσα σημειώσεις για να κάνω την δομή πιο σαφή. Μετά βυθίστηκα στα επίκαιρα της εποχής. Είδα ταινίες αρχείου και οι εικόνες τους με ενέπνευσαν πιο πολύ από οτιδήποτε θα είχα διαβάσει.
(…...) Η μονοχρωμία ήταν ένας τρόπος για να επιτύχουμε την αίσθηση της εποχής. Επιπλέον μας επέτρεψε να χειριστούμε με λεπτότητα την παραμόρφωση και τον τραυματισμό. Ο στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε μία εικόνα που θα μας βοηθούσε να αποδεχτούμε αυτά τα κατεστραμμένα πρόσωπα - διαφορετικά θα ήταν δύσκολο να τα κοιτάξεις ή θα υπήρχε η αντίδραση της απόρριψης. Κρατώντας το τραύμα στην σκιά δημιουργήσαμε ένα πολύ πιο δυνατό αντίκτυπο στις αισθήσεις μας -από το αν ήταν στο φως. Ένα μεγάλο μέρος της εργασίας μας ήταν να καθορίσουμε τι θα δείχναμε και τι θα κρύβαμε. Επέλεξα να σταματήσω να δείχνω το πρόσωπο του Adrien από την στιγμή που τραυματίστηκε μέχρι τη στιγμή που βλέπει την αντανάκλαση του σ' ένα παράθυρο. Για 35 λεπτά δεν βλέπουμε τα χαρακτηριστικά του. Θα έπρεπε να υπάρχει κάτι παιγνιώδες στο τρόπο τού να μην δείχνεις τον πρόσωπο του, τού να σταματάς την κίνηση της κάμερας λίγο πριν φθάσει σ' αυτόν. "

LA CHAMBRE DES OFFICIERS
Σκηνοθεσία: Francois Dupeyron. Σενάριο: Francois Dupeyron βασισμένο στο μυθιστόρημα Les Chambre des officiers του Marc Dugain. Φωτογραφία: Tetsuo Nagata. Μοντάζ: Dominique Faysse. Μουσική: Arvo Part. Ηθοποιοί: Sabine Azιma, Eric Caravaca, Andre Dussolier, Denis Podalydes, Isabelle Renauld, Geraldine Pailhas. Διάρκεια: 134'. 2001, Γαλλία