(Ο μικρός Λίαμ)
του Stephen Frears

Ο μικρός Λίαμ μεγαλώνει σε μια ιρλανδέζικη συνοικία του Λίβερπουλ, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη οικονομική κρίση του '30. Το μυαλό του 7χρονου πιτσιρικά βασανίζουν οι πονηρές σκέψεις της ηλικίας, μαζί με τις αυστηρές επιταγές του καθολικισμού περί σωτηρίας της ψυχής.
Η συνεισφορά της 15χρονης αδερφής και του μεγάλου αδερφού στα έξοδα του σπιτιού ανακουφίζει οικονομικά την οικογένεια, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει κι επιβιώνει ευτυχισμένη. Όταν όμως λόγω της κρίσης ο πατέρας χάσει τη δουλειά του, οι ευτυχισμένες στιγμές εξανεμίζονται.
Η πικρία, η οργή και η ιδεολογική σύγχυση τον οδηγούν στην αψυχολόγητη απόφαση να ενταχθεί στο φασιστικό κίνημα με τραγικές συνέπειες...
Toποθετημένο στα μέσα της δεκαετίας του ΄30, το φιλμ είναι ένα αριστοτεχνικό πορτραίτο μιας οικογένειας της εργατικής τάξης σε συνθήκες δύσκολες. Η δράση εκτυλίσεται στο στενό πλαίσιο της Ιρλανδοκαθολικής κοινότητας του Λίβερπουλ, όπου τα μέλη της οικογένειας προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στην δύσκολη  οικονομική κατάσταση της εποχής. Ο σκηνοθέτης υιοθετεί την οπτική του μικρού αγοριού και την εμπλουτίζει με ειρωνεία και χιούμορ: κάτι άλλωστε που χαρακτηρίζει και την στάση του μικρού ήρωα απέναντι στα πράγματα.
Η ταινία σκιαγραφεί την παρακμή και τις επιπτώσεις του οικονομικού κραχ στο εσωτερικό μιας οικογένειας, ενώ παράλληλα η δραματική της πλοκή αποτελεί και μια εξαιρετική ανάλυση του φασιστικού φαινομένου: όχι στο επίπεδο της πολιτικής, αλλά αντίθετα στο προσωπικό επίπεδο.
Τρυφερότητα και συναίσθημα αποτελούν τις άλλες παραμέτρους που συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας.
Ο Stephen Frears δηλώνει στον κατάλογο του Φεστιβάλ Βενετίας 2000: "Έκανα το Liam γιατί θαυμάζω τον συγγραφέα Jimmy McGovern (σ.τ.μ. σεναριογράφος της ταινίας -το σενάριο βασίζεται στο μυθιστόρημα The Back Crack Boy του Joreph Mc Keown).
Είναι ένας από τους μεγαλύτερους χρονικογράφους της αληθινής ζωής στην Βρετανία.
Αν και δεν ανήκω στην εργατική τάξη και ούτε είμαι καθολικός, αυτός απολογισμός της παιδικής ηλικίας μου θύμισε τα χρόνια που πέρασα με την μητέρα μου μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.
Έκανα την ταινία αυτή για την τηλεόραση επειδή το BBC συνήθιζε να παράγει τέτοιες ταινίες. Είναι μια παράδοση που νομίζω ότι πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή."