της Lone Scherfig

Η Lone Scherfig ανήκει στην ομάδα των σκηνοθετών που ακολούθησαν τις αρχές του δανικού Dogma 95, ένα σύνολο κανόνων σκηνοθεσίας που θέσπισε ο Lars Von Trier. Η ταινία της Italian for Beginners την έκανε διεθνώς γνωστή.
Το Wilbur (Wants to Kill Himself) είναι η πρώτη της ταινία στα αγγλικά και γυρίστηκε στην Γλασκόβη της Σκοτίας και στην Δανία.
Αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών των οποίων η ζωή αλλάζει όταν θα συναντήσουν την Alice, μια ανύπαντρή μητέρα.
Στις γραμμές που ακολουθούν η σκηνοθέτης αναφέρεται στην περιπέτεια δημιουργίας της ταινίας...

Είναι δύσκολο να εξηγήσεις τι είδους ταινία είναι το Wilbur (Wants to Kill Himself). Και επίσης είναι δύσκολο να περιγράψεις το ότι προσπάθησες να επεξεργαστείς κάτι πολύ σοβαρό και να κάνεις πλάκα απ' αυτό -και παρόλα αυτά να επιμένεις ότι δεν είσαι επιπόλαιη. Όμως νομίζω ότι το να δουλεύεις στην Ευρώπη είναι ένα προνόμιο, όπως και το ότι εργάζεσαι σε μικρές χώρες όπως η Δανία ή η Σκοτία, με προϋπολογισμούς τόσο μικρούς όπως ο δικός μας: γιατί έτσι μπορείς να κάνεις κάτι όπως αυτή η ταινία χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς. Μπορείς να κάνεις μια ταινία με ένα πολύ θλιβερό θέμα η οποία όμως να είναι παρόλα αυτά και κωμωδία.
Χαίρομαι που τελικά επιλέξαμε ως χώρο των γυρισμάτων την Σκοτία. Είναι ένα πολύ καλύτερο σκηνικό (απ' ότι η Δανία) γι' αυτή την ιστορία: υπάρχουν καλύτερα βιβλιοπωλεία, περισσότερο χιούμορ και καλύτεροι ηθοποιοί. Ένας από του λόγους αυτής της επιλογής έχει σχέση με την ταινία Breaking the Waves (σκηνοθεσία Lars von Trier) και την δανική εταιρεία με την οποία συνεργάζομαι την Zentropa, η οποία είχε ήδη συνεργαστεί στο παρελθόν με Σκώτο παραγωγό. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η Σκοτία μοιάζει με την δανία πολύ περισσότερο απ' ότι με την Αγγλία. Για κάποιο παράξενο λόγο αισθανόμασταν σαν στο σπίτι μας. Όμως υπάρχει στην ατμόσφαιρα περισσότερο δράμα και αυτό είναι πολύ όμορφο. Αν η ταινία είχε γυριστεί στην Δανία θα ήταν πιο σεμνή, πιο λιτή και ίσως περισσότερο επιπόλαιη.
(…...) Παρόλοπου μπορώ να εκτιμήσω αν η υποκριτική των ηθοποιών είναι καλή, δεν έχω την ίδια ακριβή εκτίμηση όσον αφορά τον διάλογο (επειδή είναι στα αγγλικά). Νομίζω ότι εμπιστεύτηκα τους ηθοποιούς περισσότερο απ' ότι   θα έκανα συνήθως, πιθανόν τους έδωσα περισσότερο χώρο απ' ότι θα τους έδινα αν μιλούσαν την γλώσσα μου. Μπορώ να καταλάβω αν κάτι ακούγεται ψεύτικο, όμως δεν έχω την ακρίβεια στη κατανόηση που έχω με την δική μου γλώσσα. Το χιούμορ έχει σχέση με το timing και ορισμένες φορές οι ηθοποιοί μού έλεγαν να κάτι δεν ήταν αστείο. Το ζήτημα είναι να είσαι ανοιχτός στην κριτική ή και να την επιζητάς.
(…...) Νομίζω ότι όσο μεγαλώνω τόσο κοιτάζω όλο και λιγότερο στα βιογραφικά σημειώματα των ηθοποιών. Θέλω όλο και περισσότερο να παίρνω ρίσκα. Έχει σχέση με τον προαίσθημα. Όμως φοβάμαι πολύ μήπως κάνω λάθος στην επιλογή των ηθοποιών. Ένας λάθος ηθοποιός σ' ένα λάθος ρόλο μπορεί να καταστρέψει την ταινία. Αυτό το έμαθα όταν ο Lars von Trier επέλεξε την Emily Watson στο Breaking the Waves αντί της Helena Bonham Carter. Αυτό που έμαθα είναι ότι πρέπει να αφήνεις τον ηθοποιό, όχι απλώς να παίζει τον ρόλο, αλλά να μπαίνει σ' αυτό, να του δίνεις τον έλεγχο. Αυτό κάνει την υποκριτική καλύτερη. Έτσι η όλη διαδικασία έχει σχέση με το προαίσθημα και επίσης με ποιους θα ήθελα να βρίσκομαι για τους δύο ή τρεις μήνες που διαρκούν τα γυρίσματα.

(αποσπάσματα από συνέντευξη της Lone Scherfig στο site www. BBC.co.uk)