του Alexei Balabanov

Υπακούοντας στους κανόνες ενός ακραίου ρεαλισμού (αντίστοιχου μ’ αυτού των ταινιών τρόμου), η ταινία του ρώσου Alexei Balabanov είναι μια επιστροφή σ’ ένα ζοφερό παρελθόν: στην εποχή της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, την περίοδο της «Στασιμότητας», λίγο πριν την Περεστρόικα. Ο σκηνοθέτης, κρατώντας την απόσταση ασφαλείας που δίνει ο χρόνος, απεικονίζει την προϊούσα παρακμή και την ηθική κατάρρευση των ύστερων χρόνων του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.
ΕΣΣΔ, 1984. Η δύση της Σοβιετικής Εποχής. Ρωσική επαρχία. Η κόρη του γραμματέα της τοπικής κομματικής επιτροπής εξαφανίζεται γυρνώντας απ’ τη ντισκοτέκ. Κανένας μάρτυρας. Ο ύποπτος το σκάει. Το ίδιο βράδυ, σ’ ένα σπίτι στις παρυφές της πόλης, γίνεται ένας άγριος φόνος. Δράστης, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού. Και οι δύο έρευνες διεξάγονται από τον αρχηγό της αστυνομίας, Ζούροφ.
Στο φόντο της αφήγησης της ταινίας υπάρχει διαρκώς ο πόλεμος του Αφγανιστάν, ένα πόλεμος που υπήρξε ο καταλύτης για την κατάρρευση του καθεστώτος. Ανάλογος αυτού του Βιετνάμ ή του Ιράκ, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ρίχνει βαριά την σκιά του στα μετόπισθεν και φυσικά στην αφήγηση. Ο τίτλος της ταινίας είναι επίσης μια άμεση αναφορά σ’ αυτόν αφού το «Cargo 200» είναι η ονομασία στη στρατιωτική ορολογία για τα φορτία των πτωμάτων των νεκρών σοβιετικών στρατιωτών που έφθαναν από Αφγανιστάν στη Σοβιετική Ένωση.
Ακραία και πολλές φορές απωθητική, η ταινία επικεντρώνεται σ’ ένα πτώμα σε αποσύνθεση. Μόνο που αυτό το πτώμα όπως φαίνεται δεν ανήκει σε κάποιο νεκρό του πολέμου, αλλά στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση. Ταινία ακραίας απόγνωσης, σκοτεινή και ζοφερή, όπως τα έργα του Beckett και του Kafka, το Cargo 200 είναι μια ταινία για το τέλος μιας εποχής, για το ψυχορράγημα της, για τους νεκρικούς της σπασμούς.
Ο σκηνοθέτης Alexei Balabanov δηλώνει σχετικά με την ταινία του: «Για μένα η ταινία δεν είναι ούτε μια καταδίκη ούτε ένα εγκώμιο των χρόνων της στασιμότητας. Είναι απλώς μια ταινία για το 1984, όπως το θυμάμαι, όπως το φαντάστηκα και όπως το βλέπω. Ήθελα απλώς να κάνω μια σκληρή ταινία για το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης» . Και συνεχίζει: «Όταν επινοώ μια ταινία, γνωρίζω εκ των προτέρων πως θα είναι από πλευράς ύφους. Ήξερα εξ αρχής ότι η ταινία Cargo 200 θα ήταν μια σκανδαλώδης ταινία. Μια ταινία την οποία ο κόσμος θα συζητούσε. Σ’ αρκετούς δεν θα άρεσε όμως δεν θα ήταν μια ταινία που θα σ’ άφηνε αδιάφορο. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει γα το θεατή είναι η άποψη που ήδη έχει για τα «χρόνια της στασιμότητας». Για κάποιους αυτά ήτα τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, ενώ το Cargo 200 είναι μια πολύ σκληρή ταινία, πολύ πιο σκληρή από το Of Freaks and Men (σ.τ.ε. προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη)» .

(πηγή δελτίο τύπου)