του Paolo Sorrentino

Πορτραίτο του Giulio Andreotti, μιας αμφιλεγόμενης όσο και εμβληματικής προσωπικότητας της μεταπολεμικής Ιταλίας, η νέα ταινία του Paolo Sorrentino μετά τα Consequences of Love/ Le Consequenze dell’Amore (2004) και The Family Friend/ L’ Amico di Famiglia (2006) επικεντρώνεται στην Εξουσία και στη σκοτεινή της φύσης.
Στη Ρώμη την αυγή, όταν όλη η πόλη κοιμάται, υπάρχει κάποιος ο οποίος είναι ξάγρυπνος. Λέγεται Giulio Andreotti. Μένει ξάγρυπνος γιατί πρέπει να δουλέψει, να γράψει βιβλία, να προσευχηθεί. Συνώνυμος της πολιτικής εξουσίας, ο Giulio Andreotti υπήρξε η εμβληματική προσωπικότητα της Ιταλικής πολιτικής σκηνής για πάνω από 4 δεκαετίες. Διεσώθη των άπειρων κυβερνητικών αλλαγών και συμμετείχε στις αμέτρητές μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ιταλίας. Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς σήμανε και το τέλος της μακράς πολιτικής του πορείας. Ο Giulo Andreotti επιβίωσε τόσο των τρομοκρατικών επιθέσεων όσο και της πολιτικής της κάθαρσης. Μόνος σημαντικός αντίπαλος του υπήρξε ο άλλος κρυφός πόλος εξουσίας στην Ιταλία: η Μαφία
Ο Paolo Sorrentino, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει σχετικά: «Όταν ξεκίνησα να κάνω έρευνα σχετικά με τον Andreotti ήθελα ήδη να κάνω μια ταινία γι’ αυτόν. Το ήθελα εδώ και χρόνια. Ανακάλυψα ένα τεράστιο όγκο υλικού το οποίο ήταν αντιφατικό. Κυριολεκτικά ζαλίστηκα. Για αρκετό χρόνο φοβούμουν ότι είναι αδύνατο να κάνω το «υλικό» να μπει στα καλούπια μιας ιδέας για ταινία, να υποταχθεί στις κινηματογραφικές απαιτήσεις. Επιπλέον η εικόνα του Andreotti είναι η πεμπτουσία του αμφιλεγόμενου και διφορούμενου, όπως τον έχουν αντιληφθεί οι ιστορικοί, οι δημοσιογράφοι και οι Ιταλοί πολίτες.
Επιπλέον αυτό το στοιχείο του διφορούμενου και του αμφιλεγόμενου ήταν ένα χαρακτηριστικό του πάνω στο οποίο επένδυσε και το χρησιμοποίησε προς όφελος του. Υπάρχει ένας διαρκής διχασμός ανάμεσα σ’ ένα άνδρα που εκ πρώτης όψεως είναι φυσιολογικός και προβλέψιμος και μια ιδιωτική ζωή που είναι περίκλειστη, στη σκιά, μυστηριώδης. Είναι γι’ αυτό που ο Giulio Andreotti είναι μια αστείρευτη πηγή πολιτικών ανεκδότων και ιστοριών
(...)Όταν αφηγείσαι μια ιστορία, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια σειρά από καταστάσεις, πράξεις, συνήθειες και τοποθεσίες. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν όλα αυτά είναι όμορφα ή άσχημα στην πραγματική ζωή, διότι μια ταινία πρέπει να έχει απαραίτητα μια αισθητική, η οποία, για μένα τουλάχιστον, πρέπει να είναι ευχάριστη. Ο κινηματογράφος έχει την εκπληκτική δύναμη να αλλάζει την αισθητική αντίληψη τραγικών ή μακάβριων γεγονότων. Μερικές από τις σημαντικότερες πολεμικές ταινίες δεν αγνοούν τη φρίκη του πολέμου, αλλά παρουσιάζουν αναμφισβήτητα μια “υπέροχη” αισθητικά εικόνα».