(Οι Φίλοι της Έμμα)
του Sven Taddicken
(σημείωμα του σκηνοθέτη)

Πιστεύω πραγματικά ότι τραγωδία και η κωμωδία μπορούν να συνυπάρξουν σε αρμονία, ακριβώς όπως η εντιμότητα με τη φαντασία και η σκληρή γλώσσα με την ποίηση. Μια ιστορία αγάπης δεν μπορεί να φανερώσει τη δύναμή της παρά μόνο εάν οι χαρακτήρες είναι ειλικρινείς και αυθεντικοί. Διαβάζοντας το βιβλίο "Οι φίλοι της Έμμας" ωρίμασε μέσα μου αυτή η πεποίθηση. Με ταρακούνησε και με εντυπωσίασε πολύ το γεγονός ότι μια αγωνιώδης ιστορία μπορεί να περιγραφεί με τέτοια ελαφρότητα και ζωντάνια,. Έχω προσπαθήσει να κρατήσω αυτήν την προσέγγιση για να προσαρμόσω το μυθιστόρημα στην οθόνη. Θέλησα να κάνω μια ταινία για την αγωνία του θανάτου, μέσα από την αγάπη για ζωή…

Ο Max Bienen, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, μαθαίνει ότι δεν του μένουν παρά λίγοι μήνες ζωής. Θα ήθελε να πεθάνει ευτυχισμένος…Ξαφνικά, εισβάλλει στη ζωή του μια πρωτοφανής συγκυρία στα χέρια μιας αγρότισσας που μεγαλώνει μόνη της γουρούνια! Η Έμμα είναι ο τύπος του ανθρώπου που απαντάει στις ερωτήσεις σας χωρίς να τις έχει καν ακούσει! Πατάει γερά με τα δύο της πόδια στο έδαφος. Με τον ιδιαίτερο τρόπο της να σφάζει τα γουρούνια της, θεωρεί τον θάνατο σαν ένα γεγονός φυσικό, που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.

Ο Max δεν συνειδητοποιεί αμέσως ότι μ’ αυτήν τη γυναίκα, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε καν κοιτάξει, πρόκειται να ζήσει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του. Η Έμμα, επίσης, ακόμη και αν δεν θα το παραδεχόταν ποτέ δεν ονειρεύεται παρά μια συνάντηση. Ο Max και η Έμμα έχουν ένα κοινό: είναι και οι δύο πολύ μόνοι και καθώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν, μπορούν να ρισκάρουν τα πάντα… Η συνάντησή τους είναι μια μοναδική ευκαιρία την οποία ονειρεύονταν κρυφά και οι δύο!

Μια ταινία μπορεί να είναι εξαιρετικά κωμική ή καυστική, μπορεί να μας συγκινήσει σε τέτοιο βαθμό που να μας κάνει να κλάψουμε…Στο τέλος, φεύγουμε από την αίθουσα με καινούριες ιδέες ή ακόμα και με νέο κουράγιο. Είναι ακριβώς όπως όταν δοκιμάζουμε μια νέα συνταγή στην κουζίνα μας ή όταν επιδιορθώνουμε μια παλιά πολυθρόνα ξεχασμένη στην αποθήκη…Οι ταινίες μας δίνουν έναυσμα να προχωρήσουμε πέρα από εμάς και για αυτό τις έχουμε ανάγκη…

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)