(Ευφορία)
του Ivan Vyrypayev

Η Vera ζει με τον άνδρα της και τη μικρή τους κόρη σ’ένα απομονωμένο, ερειπωμένο χωριό στη Στέπα, στις ακτές του ποταμού Don. Ο Pavel δεν μπορεί πια να συγκρατηθεί και αποφασίζει να πει στη Vera την αλήθεια. Είναι ερωτευμένος μαζί της από την ημέρα που την είδε σ’ένα γάμο. Η Vera του εξομολογείται ότι κι αυτή τον κοίταξε και δεν ξέρει γιατί. Κάτι απρόσμενο συνέβη, κάτι που δεν είχαν νοιώσει ποτέ πριν, κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν... Επειδή δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν ή να αγαπιούνται, σχεδόν δεν μπορούν να αντέξουν την ευφορία που ξαφνικά τους έχει κατακλύσει...
Όταν ο άνδρας της γίνεται βίαιος, η Vera αποφασίζει να φύγει μαζί με τον Pavel. Τυφλός από ζήλια ο άνδρας της καταδιώκει το νέο ζευγάρι, αποφασισμένος να καταστρέψει το πάθος τους.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ivan Vyrypayev, σ’ ένα σημείωμα επισημαίνει: «Ευφορία είναι "το συναίσθημα έξαψης και αυξημένης αντίληψης". Αυτός είναι ο ορισμός που βρήκα στο λεξικό. Στην ταινία δύο απλοί, σχεδόν απλοϊκοί, άνθρωποι, γίνονται αποδέχτες του μοναδικού δώρου να νοιώσουν τη δύναμη της Αγάπης. Αλλά δεν είναι έτοιμοι γι’αυτή.». Και συνεχίζει: «Το Eyforiya είναι η ιστορία μιας απρόσμενης αγάπης, γνήσιας και αδυσώπητης, σχεδόν ζωώδους. Μην έχοντας ποτέ πριν αγαπήσει ή αγαπηθεί, οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν το συναίσθημα ευφορίας που ξαφνικά τους έχει κατακλύσει.
Είναι μια ιστορία για δύο ανθρώπους που φέρονται σαν παιδιά, αλλά ζουν σαν ερημίτες στο άγρια φύση των στεπών. Μικρές, απειροελάχιστες, φιγούρες μπροστά στο επιβλητικό τοπίο των στεπών, όμορφο και βασανιστικό ταυτόχρονα...
Ο μαγευτικός ποταμός Don είναι ο σιωπηρός μάρτυρας του πάθους τους». Σχετικά με τις συνθήκες στα γυρίσματα της ταινίας δηλώνει: «Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στις στέπες του ποταμού Don, 200 χιλιόμετρα από το Volgograd (πρώην Στάλινγραντ). Γυρίσαμε σε πολύ αντίξοες συνθήκες, με θερμοκρασίες που έφταναν μέχρι 46oC, αλλά δεν μας επηρέασε γιατί η τοποθεσία είναι τόσο θεϊκή και εξυπηρετεί απόλυτα την "αντίληψη" της ταινίας.
Οι χαρακτήρες βασίστηκαν στους ντόπιους. Η ομιλία αλλά και η συμπεριφορά είναι χαρακτηριστική για αυτές τις τοποθεσείες. Αλλά αυτή η ταινία δεν αφορά μόνο τους Ρώσους. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει κανείς τα ήθη της Ρωσίας για να καταλάβει τα θέματα που θίγονται στην ταινία. Όπως στον Άμλετ του Shakespeare - η δράση πραγματοποιείται στη Δανία, αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι γνωστή η ιστορία της Δανίας με όλους τους δεσμούς και τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αλλά και τις ιδιαιτερότητες για να καταλάβει το έργο."
Για τις σχέσεις θεάτρου κινηματογράφου αναφέρει: " Ο όρος της λέξης «τραγωδία» έχει χάσει τη γνήσια έννοιά της σήμερα. Η τραγωδία στην τέχνη είναι μόνο δυνατή σε μια κοινωνία με έναν αναπτυγμένο πολιτισμό και ευτυχές και επιτυχές διανοητικό επίπεδο. Αυτή η κατάσταση δεν υπάρχει στη Ρωσία, και ακόμα λιγότερο στην Ευρώπη και την Αμερική
Εχω σκηνοθετήσει θέατρο, και τώρα, δημιούργησα μία ταινία, μπορώ σίγουρα να επιβεβαιώσω ότι οι αρχές της αλληλεπίδρασης στο ακροατήριο είναι οι ίδιες τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο. Μια θεατρική παράσταση και μία κινηματογραφική ταινία - είναι και τα δύο μια οργάνωση της προσοχής των θεατών και η ανάπτυξη των συναισθηματικών εντυπώσεων. Η ταινία δεν διαδραματίζεται στην οθόνη, αλλά στο θεατή. Και το σκληρότερο μέρος για μενα ήταν ότι είχα την εμπειρία στο θέατρο. Δεν το ήξερα πριν, αλλά στην ταινία, ο σκηνοθέτηςς δεν μπορεί να ξέρει μέχρι την τελευταία στιγμή εάν οι εικόνες επηρεάζουν το θεατή ή όχι. »

(πηγή δελτίο τύπου)