του Cristian Mungiu

Επιστρέφοντας πίσω, στο πρόσφατο παρελθόν της Ρουμανίας, η βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών (2007) η δεύτερη ταινία του Cristian Mungiu εστιάζει στις περιπέτειες μιας νεαρής γυναίκας, της Gabita, καθώς προσπαθεί να κάνει έκτρωση. Όμως οι εκτρώσεις στην Ρουμανία εκείνη την εποχή είναι παράνομες και η Gabita με την βοήθεια μιας φίλης της, της Otilia, αναζητά απεγνωσμένα ένα γιατρό -χωρίς όμως να αναλογίζονται καθόλου τις συνέπειες των πράξεων τους.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Cristian Mungiu στην συνέντευξή τύπου κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών εξηγεί: «Το σενάριο έχει σαν αφετηρία ένα είδος προσωπικής εμπειρίας, την οποία όμως συνήθως δεν μοιραζόμαστε με τους άλλους. Είναι μια ιστορία σχετικά με επιπτώσεις οι οποίες συνήθως δεν συζητιούνται -είναι αθέατες και ωστόσο είναι κάτι κοινό για πολλούς ανθρώπους. Πέρα απ’ όλα είναι μια ιστορία έκτρωσης σε μια εποχή, όταν μια τέτοια πράξη ήταν μια πράξη διαμαρτυρίας ενάντια σ’ ένα καθεστώς που ήθελε να επιβάλλει την τάξη και την πειθαρχία απαγορεύοντας τις αμβλώσεις».
Και συνεχίζει: «Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για τις αμβλώσεις και τον κομμουνισμό. Νομίζω ότι η ταινία πάει πέρα απ’ αυτά. Οι αμβλώσεις είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της επιρροής που είχε η προπαγάνδα και η εκπαίδευση -αν και εκείνη την εποχή δεν το καταλαβαίναμε. Ο Τσαουσέσκου (σ.τ.μ. ο κομμουνιστής ηγέτης που κυβερνούσε την Ρουμανία εκείνη την εποχή) είχε απαγόρευσει τις αμβλώσεις για να δημιουργηθεί ένα πλήθος ανθρώπων που θα ικανοποιούσαν τις προσδοκίες του κομμουνιστικού κόσμου. Αποτέλεσμα αυτών ήταν τα χρόνια που ακολούθησαν τη δεκαετία του 70 να υπάρχουν 4-5 μεγάλες γενιές, πολύ μεγαλύτερες από τις προηγούμενες. Οι γυναίκες δεν ήταν προετοιμασμένες και γι’ αυτό γεννήθηκαν πολλά παιδιά. Ένα από τα πρώτα σημάδια ελευθερίας στη Ρουμανία μετά την πτώση του κομμουνισμού ήταν να γίνουν οι αμβλώσεις πάλι νόμιμες. Τα πρώτα δύο χρόνια είχαμε σχεδόν ένα εκατομμύριο αμβλώσεις σε μια χώρα 20 εκατομμυρίων.»
Ο Cristian Mungiu αναφερόμενος στα πλάνα μεγάλης χρονικής διάρκειας σχολιάζει: «Ήθελα να χρησιμοποιήσω πλάνα μεγάλης διάρκειας πλάνα- σεκάνς για να δώσω χρόνο στα συναισθήματα να αναπτυχθούν. Αν μπορούσε να ήταν τεχνικά δυνατό, αυτά τα πλάνα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας. Φυσικά αυτά τα πλάνα έκαναν τα πράγματα πιο δύσκολα γιατί οι ηθοποιοί χρειάζονταν να μάθουν απ’ έξω περισσότερο διάλογο».
Σχετικά με τα σκηνικά δηλώνει: «Τα γυρίσματα στους πραγματικούς χώρους βοηθούν τους ανθρώπους να βρίσκονται σε ένα πραγματικό περιβάλλον, σε μια πραγματική κατάσταση. Κάτι που θέλω να διερευνήσω στις ταινίες μου είναι η σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου. Ήθελα μέσα από το δωμάτιο να δω αν υπάρχει ζωή εκεί έξω. Κανένας όμως δεν ενδιαφέρεται για το τι υπάρχει μέσα».