του Bent Hamer
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ενώ βρισκόμουν στο Λονδίνο για να παρουσιάσω τη ταινία μου “Factotum” έπεσα κατά λάθος πάνω σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση, η δράση της οποίας ήταν τοποθετημένη σε ένα τρένο. Η κάμερα ήταν στη θέση του μηχανοδηγού και κινηματογραφούσε τη διαδρομή, με όλες της τις αλλαγές του τοπίου, και μέσα από τα τούνελ ακόμα. Περιέργως πώς, αυτές οι εικόνες με εντυπωσίασαν. Και κατευθείαν, σαν να ήξερα το τρένο αυτό πολύ καλά, με φαντάστηκα μέσα σε αυτό, στη διαδρομή Όσλο - Μπέργκεν. Αν και αυτό το ανεκδοτολογικής φύσης επεισόδιο δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με την υπόθεση της ταινίας, τελικά ήταν η αφορμή γι' αυτήν.
Μικρά μικρά κομμάτια έμπαιναν τότε στη θέση τους μέσα στο μυαλό μου, σαν να έφτιαχνα ένα παζλ. Το τρένο είναι ένα μέσο που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά που τους χωρίζει κιόλας. Για μένα το τρένο είναι μια μεταφορά για μια προβλέψιμη ζωή ρουτίνας. Ο Χόρτεν ζούσε μέχρι τη στιγμή της σύνταξης σε ένα σύστημα απόλυτα οργανωμένο, ασφαλές και χωρίς ιστορία, παρόμοια με τη ζωή τόσων άλλων. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται να γιορτάσει τη συνταξιοδότησή του, αποφασίζει να πέσει στη ζωή με τα μούτρα. Ίσως γι' αυτό να κάνει καταρρίχηση της πολυκατοικίας όπου μένει. Για μένα αυτό είναι ένα σημείο όπου γνωρίζει πως δεν υπάρχει επιστροφή.
Στις πρώτες μου μικρού μήκους ταινίες δεν χρησιμοποιούσα καθόλου διάλογο. Πρέπει να πω πως για μένα το καδράρισμα και το φως είναι πολύ πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο μες στην ταινία, θέλω να μεταδίδω την πληροφορία μέσω της εικόνας και όχι μέσω του διαλόγου.. Στο «O' Horten» χρησιμοποίησα λίγο διάλογο γιατί αυτός ανταποκρινόταν στην ατμόσφαιρα και το θέμα του φιλμ.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)