του Terry Gilliam
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Τα παραμύθια είναι ο κόσμος που προτιμώ –ο κόσμος της φαντασίας και των εξωπραγματικών καταστάσεων. Το τελικό σενάριο ήταν κάτι στο οποίο πιστέψαμε πάρα πολύ. Η όλη ιδέα ήταν ότι αν μπορείς αρχικά να δημιουργήσεις αληθινούς χαρακτήρες σε έναν αληθινό κόσμο, τότε όταν ένα παράξενο και τρομακτικό παραμύθι εμφανιστεί και επιβάλλει την παρουσία του, το κοινό θα πιστέψει ολοκληρωτικά σ’ αυτόν τον κόσμο και θα περάσει υπέροχα εξερευνώντας τον.

ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΓΚΡΙΜ
Στους αληθινούς Γκριμ οφείλουμε πολλές ευχαριστίες, γιατί πάνω τους βασίσαμε την ταινία, μόνο που το σενάριο δεν αφορά στις πραγματικές τους ζωές. Βασικά δημιουργήσαμε ένα παραμύθι γι’ αυτούς, στο οποίο οι δυο τους, αρχικά, εμφανίζονται να είναι οι ήρωες που ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό λυτρώνοντάς το από ξωτικά, μάγισσες και κάθε είδους μυστηριώδη εφιάλτη –αλλά σύντομα μαθαίνουμε πως όλα αυτά είναι μια απάτη. Εν τω μεταξύ, ο στρατός του Ναπολέοντα, ο οποίος έχει εισβάλει στη Γερμανία, προσπαθεί να παγιδέψει τα δυο αδέλφια και να τους βγάλει απ’ το προσκήνιο. Αλλά σύντομα, βρίσκονται όλοι μπλεγμένοι σε έναν κόσμο, ο οποίος είναι ακριβώς σαν τα παραμύθια που λένε οι Γκριμ. Στο τέλος, τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα και η πραγματικότητα μπλέκεται με τη φαντασία.
Πρόκειται για δυο αδέρφια που σίγουρα αγαπούν ο ένας τον άλλο και ταυτόχρονα απορρίπτουν ο ένας τον άλλον μερικές φορές, αλλά πάντως έχουν μια πολύ έντονη αδερφική σχέση. Ο Γουίλ είναι ο γόης –μπαίνει μέσα σ’ ένα δωμάτιο, τα κορίτσια στρέφουν το βλέμμα πάνω του και μπορεί να επιλέξει όποια θέλει. Ο Τζέικ, απ’ την άλλη, είναι βυθισμένος στις πεποιθήσεις του για τις πριγκίπισσες των παραμυθιών και την αναζήτηση του απόλυτου έρωτα. Και η Αντζέλικα (Lena Headey), η οποία παίζει την παγιδεύτρια θηραμάτων, είναι η τέλεια επιλογή και για τα δύο αδέρφια.

ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ
Το συνειδητοποιήσαμε από την αρχή ότι αν θέλαμε η ταινία να μοιάζει πραγματικά σαν ένα παραμύθι, δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο αν κάναμε τα γυρίσματα σε ένα ήδη υπάρχον χωριό, γιατί τίποτε σαν αυτό που ψάχναμε δεν υπάρχει –θα έπρεπε να τα δημιουργήσουμε όλα. Έτσι χτίσαμε σχεδόν τα πάντα απ’ το μηδέν, φτιάξαμε κάστρα και αχυρώνες, κουβαλήσαμε ένα ολόκληρο δάσος από δέντρα μέσα στο πλατό, εκπαιδευμένα κοράκια και άλογα, φτιάξαμε εκατοντάδες ομοιώματα –κάτι που κατέληξε να είναι μακράν η πιο μεγάλη παραγωγή στην οποία έχω δουλέψει μέχρι τώρα.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Αν και στην πραγματικότητα υπάρχουν εκατοντάδες παραμύθια τους, εμείς θελήσαμε να αναφερθούμε μόνο σ’ εκείνα που έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των ανθρώπων.
Τα παραμύθια πάντα ήταν το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι εκφράζουν τους φόβους και τις πιο σκοτεινές φαντασιώσεις τους, και επίσης ο τρόπος με τον οποίο κρατάνε την πίστη τους ότι πάντα θα υπάρχει ένα ευτυχισμένο τέλος. Πιστεύω ότι ο προορισμός των παραμυθιών ήταν πάντα να είναι λίγο επικίνδυνα και ενοχλητικά, για να ξεσηκώνουν συνειδήσεις. Ίσως η όλη ιδέα είναι ότι αν επιβιώσεις ακούγοντας πολλά παραμύθια, τότε είσαι προετοιμασμένος για ν’ αντιμετωπίσεις τον αληθινό κόσμο.
Με ενδιέφερε πάρα πολύ η μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στη φαντασία και τις ιδέες του Διαφωτισμού, οι οποίες ήταν αρκετά άκαμπτες, καθώς στερούνταν της πίστης σε οτιδήποτε μυστηριακό. Αυτό αποτέλεσε ένα βασικό κομμάτι της ιστορίας. Και φυσικά η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται και σήμερα.

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας)