(Η Τελευταία Ακροβάτις της Μαδρίτης)
του Alex de la Iglesia
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Κάνω ταινίες για να εξορκίσω τον πόνο που νοιώθω στην ψυχή μου ο οποίος που δεν φεύγει όπως οι λεκέδες από λάδι. Ξεπλένω τις αμαρτίες μου με τις ταινίες. Νιώθω γελοιοποιημένος, φρικτά ακρωτηριασμένος από ένα θαυμάσιο και θλιβερό παρελθόν, σαν να πνιγόμουν στην νοσταλγία για κάτι που δεν συνέβη ποτέ, έναν τεράστιο εφιάλτη που δεν μου επιτρέπει να είμαι ευτυχισμένος. Θέλω να εξολοθρεύσω την οργή και τον πόνο με ένα γκροτέσκο αστείο που θα κάνει τους άλλους να γελάνε και να κλαίνε ταυτόχρονα.
Είμαι δύο άνθρωποι, ίσως περισσότεροι. Μπορώ να αναγνωρίσω μέσα μου το κακομαθημένο παιδί, δειλό και σκληρό, το οποίο απολαμβάνει να πληγώνει και να τσιμπά τα μάγουλα των πιο αδύναμων από αυτό. Ξέρω ότι με μισεί και θέλει να καταστρέψει και μένα, αλλά ο μόνος τρόπος για να το σταματήσω να με βασανίζει είναι να το αφήσω να εκφραστεί ελεύθερο. Χρειάζεται να διασκεδάσει, να γελάσει τρανταχτά, να χαράξει το φιλμ.
Επίσης υπάρχει μια ηλικιωμένη πικραμένη γυναίκα, η οποία έχει επίγνωση της ηλικίας της και της άγνοιας της και κυρίως της ενοχής της. Θα ήθελε να την αγαπούν με πάθος αλλά ξέρει ότι αυτό δεν είναι δυνατό. Θέλει να είναι αρεστή, επιθυμεί με όλο της το είναι να μπορεί να κάνει τους άλλους ευτυχισμένους ακόμη και αν η ίδια δεν ξέρει πώς να απολαύσει τη ζωή. Ίσως αυτά τα δύο παράξενα πλάσματα καθορίζουν αυτήν την ταινία. Ο αγώνας τους είναι μια περίληψη της ζωής μου, τι έχω δει γύρω μου, εικόνες γεμάτες σύγχυση και παράνοια, γελοίες και απογοητευτικές, αλλά και απίστευτα συγκινητικές μέσα στην ίδια την ανοησία τους.
Θέλησα η ταινία Balada triste de trompeta /Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΚΡΟΒΑΤΙΣ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ να διαδραματίζεται στο 1973, όταν ήμουν οκτώ ετών. Θυμάμαι εκείνη την εποχή σαν όνειρο, έναν εφιάλτη που δεν είχε νόημα. Ίσως τότε απλά να αντιλαμβανόμουν την όποια πραγματικότητα σαν όνειρο. Μου έρχονται εικόνες του "El Lute" (σ.σ. ο Eleuterio Sanchez Rodriguez, γνωστός και ως El Lute, υπήρξε ο πιο καταζητούμενος κακοποιός της Ισπανίας), της δολοφονίας του Carrero Blanco (σ.σ. Ισπανός ναύαρχος και αργότερα πρωθυπουργός στην κυβέρνηση του Φράνκο) των κλόουν που έδειχνε η τηλεόραση ... όλα μαζί μπερδεμένα στη μνήμη μου...δεν είμαι σίγουρος ποιος ήταν ο κλόουν και ποιος το παιδί σε αυτήν την παράξενη ψευδαίσθηση..

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)