του Nicolas Winding Refn
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όταν αρχικά ο παραγωγός Ρούπερτ Πρέστον μου έδωσε να διαβάσω το σενάριο του φιλμ, ήμουν επιφυλακτικός γιατί είχα ήδη σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες με πρωταγωνιστές βίαιους άντρες. Αφού συζητήσαμε όμως αρκετά, το έργο άρχισε να μου προκαλεί το ενδιαφέρον.
Δεν είμαι Βρετανός και δεν έχω μείνει ποτέ στην Αγγλία, οπότε δεν ήξερα ποιος ήταν ο Τσαρλς Μπρόνσον. Προσπαθώντας να δω τι με ιντριγκάρει σε αυτόν, διάβασα τα βιβλία του και επιχείρησα να καταλάβω την αντίθετη πλευρά του, που μου φαινόταν πιο ενδιαφέρουσα. Σε αυτό το σημείο άρχισα να ξαναγράφω το σενάριο, έχοντας στο νου μου έναν άνθρωπο που είναι πολλά περισσότερα από αυτά που δείχνει.
Έτσι σιγά-σιγά η ταινία άρχισε να περιστρέφεται γύρω από την ιδέα ενός ανθρώπου που σταδιακά γίνεται κάποιος άλλος, του Μάικλ Πίτερσον που γίνεται το alter ego του, ο Τσαρλς Μπρόνσον. Επίσης το γεγονός ότι η δράση τοποθετείται στη φυλακή, που συνήθως θέτει στο προσκήνιο το ζήτημα της φυγής, με βοήθησε να εξερευνήσω αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο κόσμο και το πώς μπορείς να συνεχίσεις να αντιστέκεσαι στο σύστημα μέσα από ένα εξαιρετικά αυταρχικό περιβάλλον.

Στα αρχικά στάδια συζητούσαμε το ενδεχόμενο μιας συνάντησης με τον Τσαρλς Μπρόνσον, αλλά επειδή δεν είμαι Άγγλος δε μας επιτράπηκε κάτι τέτοιο. Αργότερα όμως κατάφερα να μιλήσω τηλεφωνικά με τον Μπρόνσον για 20 λεπτά και του ζήτησα αν θα μπορούσε να μας βοηθήσει με κάποιους διαλόγους της ταινίας, όπως και έγινε. Γενικά η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή, όπως και η συνεργασία με τον Τομ Χάρντι. Είναι πολύ καλός τύπος και καλός ηθοποιός και όλες μας οι συζητήσεις ήταν εποικοδομητικές για το έργο. Εγώ πάντα κινηματογραφώ με χρονολογική σειρά, γεγονός που δυσκολεύει πολλούς ηθοποιούς, αλλά ο Τομ φάνηκε ιδιαίτερα συνεργάσιμος και αυτό ευνόησε το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας. Ένας από τους σημαντικότερους συντελεστές για μένα ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας Λάρι Σμιθ (‘Μάτια Ερμητικά Κλειστά’), με τον οποίο συνεργαζόμαστε εδώ και αρκετά χρόνια: χρειαζόμουν κάποιον που θα έκανε την ταινία να δείχνει μοναδική παρά το χαμηλό προϋπολογισμό της. Έτσι του ζήτησα σα χάρη να συμμετάσχει, αν και τα χρήματα ήταν πολύ λίγα, κι εκείνος δέχτηκε αμέσως, προσφέροντας πολλά στο φιλμ. Νομίζω ότι ο Τομ Χάρντι, ο Λάρι Σμιθ κι εγώ ήμασταν η ψυχή της κινηματογραφικής δημιουργίας.

Έχω σαν αρχή να μη σχολιάζω τις ταινίες μου γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτές, κι επιπλέον νομίζω ότι είναι πιο σημαντικό να ακούσω τις γνώμες των άλλων. Στο συγκεκριμένο φιλμ με απασχολούσαν δύο πράγματα. Πρώτον, η σύγχρονη κουλτούρα που σε θέλει διάσημο από νεαρή ηλικία: κι ας υποθέσουμε ότι τα καταφέρνεις, μετά από αυτό τι κάνεις; Και δεύτερον, η ιδέα του Τσαρλς Μπρόνσον ως καλλιτέχνη που αναζητά τον καμβά του. Νομίζω ότι τελικά αυτό είναι η ουσία του έργου, και το ανακάλυψα περίπου στη μέση των γυρισμάτων. Ο Τσαρλς είναι μια μεταφορά για τον καλλιτέχνη που θα προσπαθήσει σε πολλές κατευθύνσεις, θα γίνει εκκεντρικός, βίαιος, τρελός, θα θέλει να καταστρέψει τα πάντα μέχρι να ανακαλύψει αυτό που ζητά. Αυτό έγινε εμφανές σε μένα όταν γυρίζαμε την τελευταία σκηνή: αναρωτήθηκα γιατί κάνει ό,τι κάνει και δε μπορούσα να βρω μία απάντηση. Έτσι μου ήρθε η ιδέα ότι κάτι αναζητά, θέλει μουσική, θέλει να δημιουργήσει συναισθήματα και όλα αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο πάνω σε έναν καμβά.

(πηγή δελτίο τύπου)