του Daniel Monzon
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Όταν το βιβλίο Κελί 211/ Celda 211 έπεσε στα χέρια το διάβασα μονομιάς μέχρι να το τελειώσω. Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι ήθελα να το μεταφέρω στον κινηματογράφο. Το μυθιστόρημα ήταν δυνατό σημείο εκκίνησης: ένα ισχυρό, αναγνωρίσιμο, ανθρώπινο σύμπαν και μια ιστορία χτισμένη με μια ασφυκτική ένταση που κρύβει απρόσμενες εξελίξεις. Ως ταινία αποτέλεσε μεγάλη πρόκληση, ιδιαίτερα στην αφήγησή της γιατί δεν είχα μεγάλο περιθώριο ελιγμών, ουσιαστικά έπρεπε να θέσω την κάμερα στην υπηρεσία των χαρακτήρων. Επομένως, ήταν αναγκαίο να βρεθεί μια ομάδα αξιόλογων ηθοποιών. Τώρα που η ταινία έχει τελειώσει, πιστεύω ότι θα ήταν πραγματικά δύσκολο να βρεθούν πιο αξιόπιστοί και κατάλληλοι ηθοποιοί από αυτούς που επιλέχτηκαν τελικά για την ταινία. Οι δύο πρωταγωνιστές, η συμμορία των φυλακισμένων, τα μέλη του προσωπικού των φυλακών αφιερώθηκαν πλήρως στους ρόλους που έπρεπε να ενσαρκώσουν. Παρά το γεγονός ότι το "Κελί 211" είναι ένα έργο μυθοπλασίας, το πρώτο βήμα για να αναπαραστήσει κανείς μια ιστορία που να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα της ζωής στη φυλακή ήταν να εξοικειωθούν οι ερμηνευτές με τα μυστικά και άγνωστα στοιχεία αυτού του κόσμου.
Για να γράψουμε το σενάριο, ο Χόρχε Γκουερικαετσεβερία και εγώ, έπρεπε να μάθουμε περί τίνος μιλάμε, ακόμα και μέχρι σε ποιο βαθμό και σε ποιο σημείο θα μπορούσαμε να "παραπλανήσουμε" το κοινό. Τον ένα χρόνο που χρειαστήκαμε να ολοκληρώσουμε το σενάριο, μιλήσαμε με κατάδικους, τους επισκεφθήκαμε, περάσαμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί τους, με τους συγγενείς τους, με το προσωπικό των φυλακών και με εκπαιδευτικούς σωφρονιστικών ιδρυμάτων των οποίων η καθημερινή ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη φυλακή. Παραδόξως, όλοι τους μας έδειξαν τον κόσμο τους με τον πιο φιλόξενο τρόπο. Όταν κάποιος ζει σε ένα περιορισμένο περιβάλλον οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο λειτουργεί σαν ανακούφιση ...
Το πρώτο πράγμα στο οποίο με οδήγησε η διαίσθησή μου σχετικά με το ύφος της ταινίας, ήταν να την προσεγγίσω από μια οπτική ντοκιμαντέρ. Η διαδικασία ανάπτυξης του σεναρίου μου επιβεβαίωσε ότι αυτή ήταν η σωστή προσέγγιση. Η ιστορία θα μπορούσε να γινόταν πιστευτή και ισχυρή μόνο εάν της προσδίδαμε μια ψευδαίσθηση γνησιότητας. Χάρη στη βοήθεια από τις αστυνομικές αρχές, ένα παλιό σωφρονιστικό ίδρυμα το οποίο είχε παραμείνει κλειστό για πάνω από δώδεκα χρόνια ήταν στη διάθεσή μας. Η υπεύθυνη ομάδα μας για τα σκηνικά, πέρασε αρκετούς μήνες με το καθάρισμα των μπάζων και την ανακατασκευή του ούτως ώστε "να το ξαναζωντανέψουν". Αφήσαμε τους εαυτούς μας να παρασυρθούν από την ενέργεια που απέπνεε αυτό το μέρος και από την παρουσία των βοηθητικών ηθοποιών από τους οποίους πολλοί υπήρξαν στην πραγματικότητα έγκλειστοι στην ίδια φυλακή. Αυτή η εμπειρία δεν ήταν μόνο σκληρή, κλειστοφοβική ή αφόρητη. Μερικές φορές ήταν εντελώς το αντίθετο: δημιουργική και τονωτική.
Περισσότερο από genre film το "Κελί 211" είναι μια τραγωδία με την πιο κλασική έννοια του όρου. Μια τραγωδία, που οποιοσδήποτε από μας έχει ζήσει κάτι ανάλογο, αντιλαμβάνεται ότι είναι μια ιστορία για την τύχη, για το πόσο "αμείλικτη" και "αδυσώπητη" μπορεί να είναι: μια "λάθος" στροφή μπορεί να αλλάξει τη ζωή καθενός από εμάς για πάντα. Επιπλέον, στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται ο δεσμός φιλίας που αναπτύσσεται μεταξύ του Χουάν και του Μαλαμάντρε κάτω από ακραίες περιστάσεις. Δύο άντρες των οποίων οι ζωές δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ανόμοιες συναντώνται αναπάντεχα εξαιτίας μιας "μοιραίας" εξέλιξης. Ο Χουάν ανακαλύπτει ότι είτε είσαι στη μία είτε στην αντίθετη πλευρά, έχει να κάνει πολύ περισσότερο με έναν συνδυασμό περιστάσεων από ότι με μια ηθική επιλογή. Μαζί με τον Χουάν κατά κάποιον τρόπο και οι ίδιοι οι θεατές κάνουν μια ανάλογη διαδρομή. Και ο λόγος που η ταινία συγκινεί τόσο, είναι γιατί ο Χουάν έχει να αντιμετωπίσει μια πολύ πιο επώδυνη πληγή από ότι οι περισσότεροι άλλοι, μια πληγή που μιλά για τα εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης, για το γεγονός ότι η ζωή του καθενός κρέμεται από μια κλωστή...

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)