του Antonio Luigi Grimaldi
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η πρόκληση για την ταινία αυτή ήταν να βλέπουμε τον πρωταγωνιστή για αρκετή ώρα στο ίδιο μέρος και ωστόσο έπρεπε να προσπαθήσω, ώστε να μην μεταδώσω την αίσθηση της ακινησίας. Πήρα το έναυσμα από το βιβλίο του Βερονέζι: ο ήρωάς μας, ο Πιέτρο, περνάει τις ώρες του έξω από το σχολείο όχι απλά για να προσέχει τις αντιδράσεις της κόρης του, αλλά πάνω απ' όλα για να "παρακολουθεί" την ιστορία της ίδιας της ζωής του. Θα συμφωνήσουμε με τον Κάρλο, τον αδερφό του Πιέτρο, όταν του λέει ότι ίσως, επειδή η Κλαούντια δεν βλέπει τον πατέρα της να υποφέρει, η ίδια αισθάνεται τον πόνο έτσι κι αλλιώς.
Γι' αυτούς τους λόγους δεν πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να "παραμελήσουμε" τον Πιέτρο: κάθε σκηνή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από αυτόν, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Όλη η ιστορία είναι δοσμένη από τη δική του οπτική γωνία. Τεχνικά, χρησιμοποίησα κινήσεις της κάμερας που μου επέτρεψαν να περιγράψω τα συναισθήματά του, σεβόμενος την απροθυμία του να επιδεικνύει τη θλίψη του.
Ελπίζω ότι πέτυχα σε αυτό, κυρίως αποδίδοντας αυτό που περιγραφόταν τόσο καλά στο μυθιστόρημα: την σύγχυση που οι "μοντέρνοι" άνθρωποι αντιμετωπίζουν μπροστά στην αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν την κατάσταση του πένθους, χωρίς να είναι ικανοί να εμπιστευτούν είτε μια θρησκευτική ή μια λαϊκή παράδοση.
(...) Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο αμερικάνικο και το ιταλικό σινεμά είναι στη μουσική: στις αμερικάνικες ταινίες τα τραγούδια έχουν συναισθηματική συμμετοχή στην ιστορία. Η μουσική μας συντροφεύει κάθε μέρα και κάθε τραγούδι είναι συνδεδεμένο με ένα συναίσθημα και μια ανάμνηση. Γι' αυτόν το λόγο ένα συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι δημιουργεί άμεση σύνδεση με τη σκηνή της ταινίας που ακούγεται, κάνοντάς την πιο οικεία. Ωστόσο, στην Ιταλία συχνά πρέπει να περιορίσουμε το budget για τα μουσικά δικαιώματα και να χρησιμοποιήσουμε τα πάθη, που γεννιούνται από ένα πρωτότυπο soundtrack, δημιουργημένο για τις εικόνες της ταινίας. Αν ήμουν Ιταλός παραγωγός, ίσως διάλεγα έναν ηθοποιό που δεν θα κόστιζε πάρα πολλά, ώστε να επενδύσω αρκετά στα μουσικά δικαιώματα! Στο μυθιστόρημα του Βερονέζι, τα τραγούδια των Radiohead ήταν θεμελιώδη σε αφηγηματικό επίπεδο, όμως αυτό δεν μπορούσε να μεταφερθεί και στην ταινία. Παρόλα αυτά ήθελα να αποδώσω φόρο τιμής στο βιβλίο, χρησιμοποιώντας το τραγούδι τους "Pyramid Song". Η επιλογή των άλλων 2 τραγουδιών, του "Cigarettes and Chocolate Milk" του Ρούφους Γουέινραϊτ και του "Your Ex-lover is Dead" των Stars, ήταν αποκλειστικά δική μου: έδωσα σημασία στη μελωδία και στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν, παρά στους στίχους που καμία σχέση δεν είχαν με την ιστορία.

(Πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)