(Σκοτεινή Καρδιά)
του Philip Ridley
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η εκκίνηση μιας ταινίας μοιάζει με αντίστροφη έκρηξη. Όπως όταν βλέπεις αντίστροφα το βίντεο μιας ανατίναξης. Ενός σπιτιού, για παράδειγμα. Ξεκινάς με χώματα και πέτρες διάσπαρτα στο έδαφος. Σκόνη παντού. Κι έπειτα… τα κομμάτια αρχίζουν να συνδέονται. Αυτό εκεί κολλά μ’ αυτό εδώ. Ωσπου, τελικά, βλέπεις μπροστά σου την εικόνα ενός τέλειου σπιτιού. Ετσι μοιάζει και η δημιουργία μιας ταινίας. Τουλάχιστον για μένα. Περνώ αρκετό καιρό μαζεύοντας πράγματα, ανακαλύπτοντας πράγματα, μια ιδέα εδώ, μια εικόνα εκεί, μια ατάκα πιο πέρα, ένα χρώμα… Σαν την καρακάξα που τρελαίνεται μ’ ό,τι γυαλίζει. Ετσι, για πολύ καιρό, συλλέγω κομματάκια. Δεν ξέρω τι σημαίνει το καθένα. Δεν προσπαθώ καν να το αναλύσω. Απλώς μαζεύω και σκέφτομαι κι αρχίζω να ονειρεύομαι. Και μετά… κάτι αρχίζει να συμβαίνει. Κάποια από τα κομμάτια συνδέονται. Αυτή η ατάκα ανήκει σ’ εκείνον τον ήρωα. Κι εκείνος ο ήρωας με την ατάκα του ανήκουν σ’ αυτό το δωμάτιο. Η διαδικασία δεν είναι γραμμική. Δεν έχει λογική. Αλλά από τη στιγμή που κάτι συνδέεται κάπου και μοιάζει σωστό, έπειτα οι κρίκοι συνδέονται ο ένας μετά το άλλον. Επιπλέον, οτιδήποτε βλέπω ή ακούω μοιάζει να σχετίζεται με το δημιούργημά μου. Ανοίγω την τηλεόραση να δω ειδήσεις και με κάποιον τρόπο σχετίζονται με το project μου. Κι όταν όλα τα κομμάτια ενωθούν – η αντίστροφη ανατίναξη – κοιτάζεις το αποτέλεσμα και βλέπεις κάτι ολοκληρωμένο. Την ταινία σου.

Συγκεκριμένα η αφορμή για το «Σκοτεινή Καρδιά» (Heartless) ήταν μια σειρά φωτογραφιών που τραβούσα στο Ανατολικό Λονδίνο όπου ζούσα απ’ όταν ήμουν έφηβος. Τα τελευταία χρόνια πειραματιζόμουν όλο και πιο πολύ μ’ αυτές τις εικόνες. Πείραζα τα χρώματα και τα κοντράστ στο Photoshop. Με άλλα λόγια, δημιουργούσα μια εντελώς ξεχωριστή εικόνα του Ανατολικού Λονδίνου: μισή φωτογραφία, μισή πίνακας ζωγραφικής. Κι όσο περισσότερες εικόνες έφτιαχνα, τόσο περισσότερο ήθελα να τις χρησιμοποιήσω ως φόντο για κάτι. Κι έτσι σχηματίστηκε ο κόσμος μέσα στον οποίο τοποθέτησα τη «Σκοτεινή Καρδιά».

Ο χαρακτήρας του Τζέιμι είναι εμπνευσμένος από το πόσο απομονωμένος κι αποξενωμένος αισθανόμουν εγώ κάποια εποχή. Πέρασα μια περίοδο μεγάλης κατάθλιψης. Εβγαινα από το διαμέρισμά μου κι ο κόσμος μου φαινόταν δυσνόητος. Ενοιωθα αποκομμένος απ’ όλα. Το ξεπέρασα, αλλά τα σημάδια μιας τέτοιας φάσης μένουν πάνω σου για πάντα. Αυτά τα σημάδια νομίζω ότι εξελίχθηκαν στο χαρακτήρα του Τζέιμι. Επίσης, η βία των συμμοριών ολόγυρά μου. Ένα βράδυ έγινε ένας τσακωμός συμμοριών ακριβώς έξω από το σπίτι μου. Εξήντα παιδιά, ή και περισσότερα. Ολων των ηλικιών. Οπλισμένα με μαχαίρια και αλυσίδες κι ένα Θεός ξέρει τι άλλο. Λίγες εβδομάδες αργότερα έριξαν μολότοφ σ’ ένα από τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μου. Κι άκουγα τον κόσμο που έλεγε, ‘όλη αυτή η βία, δε βγάζει νόημα’. Ετσι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, κι αν βγάζει νόημα; Αν υπήρχε κάποιος αστικός μύθος που εξηγούσε όλες τις κλοπές και τα ναρκωτικά και τις δολοφονίες; Κι αυτός ο μύθος βασίζονταν, φυσικά, στους δαίμονες;
Οπότε, είχα τις φωτογραφίες μου από το Ανατολικό Λονδίνο. Μέσα σ’ αυτό το τοπίο έβαλα τον Τζέιμι με μια πλευρά από τον δικό μου χαρακτήρα. Κι έπειτα προσέθεσα τον αστικό μύθο του Papa B.
Γνωρίζω πολλούς νέους ανθρώπους που μου θυμίζουν τον Τζέιμι. Εχω κάνει θεατρικά έργα με πρωταγωνιστές παιδιά που έχουν αποβληθεί από το σχολείο. Όλα είναι μπερδεμένα, δεν ξέρουν πώς να ζήσουν στον κόσμο μας. Βομβαρδίζονται από βίαιες εικόνες, από αστείρευτες πληροφορίες. Είναι σα να ζεις μ’ ένα σάκο γεμάτο φίδια γύρω από το λαιμό σου. Χρειάζεσαι κάτι – ή κάποιον – να έρθει και να αφαιρέσει το δηλητήριο. Αν αυτό δεν είναι η θρησκεία, θα είναι κάτι άλλο. Αλλά κάτι πρέπει να βρεθεί.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)