(Ασε το Κακό να μπεί)
του Tomas Alfredson
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

1982. Μια χώρα που συνεχίζει να πορεύεται παρά τις δυσκολίες. Παρά το κρύο του Φεβρουαρίου που έχει ακινητοποιήσει το τοπίο, που έχει παγώσει το νερό και έχει κάνει τα κλαδιά των δέντρων πιο σκληρά κι από τις χορδές ενός βιολιού. Τα πουλιά έχουν αποδημήσει για πιο φιλόξενα μέρη και οι αρκούδες έχουν βυθιστεί σε βαθύ ύπνο. Παρ' όλα αυτά, οι πόλεις διατηρούν τους ρυθμούς τους. Τα πράσινα φώτα των φαναριών τρεμοπαίζουν, κρατώντας το σκοτάδι που απλώνεται στον κόλπο πέρα από τους αλμυρούς, σκουριασμένους δρόμους. Το λάδι από μια μακρινή χώρα παίρνει φωτιά μέσα στους καυστήρες των πολυκατοικιών.
Οι άνθρωποι, που ζουν εκεί, διατηρούν την ελπίδα πως μια εντελώς αντίθετη κατάσταση θα έρθει. Φτάνουν στο σπίτι, βγάζουν τις μουσκεμένες χειμωνιάτικες γαλότσες τους, οι ζακέτες τους, φτιαγμένες από ακρυλικό, τρίζουν καθώς τις αφαιρούν από πάνω τους, στενά νάιλον καλσόν, μοκέτες να καλύπτουν τους τοίχους, οι ηλεκτρικές συσκευές να βγάζουν χαμηλότονους ήχους.
Οι μητέρες δουλεύουν σκληρά στα προάστια, οι αφοσιωμένοι πατεράδες ξύνουν την παγωνιά απ' το SAAB τους, τα παιδιά, παρά το πυκνό σκοτάδι σηκώνονται στις επτά και φεύγουν για το σχολείο, όπου όλα τους τελειώνουν πειθήνια το πιάτο τους με το συκώτι.
Όλοι διαβάζουν κάποια εφημερίδα το πρωί, κάποια άλλη το βράδυ, παρακολουθούν κάποια εκπομπή στην τηλεόραση, όπου κάποιοι πολιτικοί θα γκρινιάζουν για κάποιο υποβρύχιο που ξέφυγε από την πορεία του. Δύο τρόποι σκέψης: Κόκκινο και μπλε. Πώς το ανέχονται, να ζουν έτσι; Οι άνθρωποι που δεν στρέφονται ο ένας στον άλλο για ζεστασιά, που συγκρατούν τις γλώσσες τους και γυρνούν την πλάτη τους, από το φόβο μήπως σπάσουν, μήπως σκοτώσουν ο ένας τον άλλο;

Όταν διάβασα το μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist πέρσι το καλοκαίρι, ήξερα πως έπρεπε οπωσδήποτε να μοιραστώ αυτό που συνάντησα. Είναι κάτι που σου συμβαίνει μόνο με ένα βιβλίο στα εκατό. Τις περισσότερες φορές, είναι μερικά μόνο σημεία που μου τραβούν την προσοχή, ένα συναίσθημα που βγαίνει εκεί, μια λεπτομέρεια εκεί, και κατ' ευθείαν πιάνω το στυλό με τα άπληστά μου χέρια για να ξεκινήσω τη μεταφορά. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Πρόκειται για ένα σπουδαίο λογοτεχνικό προϊόν, αλλά και για ένα φανταστικό δράμα. Παρά το καταθλιπτικό, βαρετό, γκρίζο περιβάλλον του Σουηδικού τοπίου, τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, τη βία, εγώ βλέπω το στόρι σαν μια ρομαντική ιστορία αγάπης με ένα αισιόδοξο, καλό τέλος. Βλέπω τη ίδια δυναμική ανάμεσα στο σκοτεινό υπόβαθρο και το φωτεινό προσκήνιο, με αυτή που κυριαρχεί στα βιβλία του Ντίκενς και στα έργα των κλασικών συγγραφέων έργων τρόμου.
Είναι μια ψυχαγωγική ταινία πλούσια πάθος για τα κοινά, που προσφέρει μια βαθιά γνώση για το ανθρώπινο είδος, ικανή να προσελκύσει ένα ευρύ κοινό, χωρίς να παραμένει επίπεδο ή υπολογιστικό. Επίσης πιστεύω πως η αδιαμφισβήτη «Σουηδικότητά» της, τής ανοίγει σημαντικές προοπτικές για διεθνή επιτυχία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)