του Peter Strikland
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Δεν υπήρξε ούτε μία χρονιά ανάμεσα στο 1992 και το 2008, όπου να μην είχα εμπλακεί σε κάποια θεατρική, κινηματογραφική ή μουσική δουλειά. Υπήρξε η αίσθηση ότι δεν έκανα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, γιατί εγώ και μια μικρή ομάδα φίλων δουλεύαμε εντελώς "αόρατα". Ωστόσο η δουλειά μας είναι διαθέσιμη στο ευρύ κοινό, αν ο κόσμος ενδιαφέρεται να ψάξει. Όμως οι πόρτες που χτυπήσαμε ήταν πάντοτε κλειστές.
Δεν σπούδασα κινηματογράφο, αλλά σε σχολή Καλών Τεχνών. Πήγα σε ερασιτεχνικό θέατρο και σε ομάδες Super 8. Υπήρχε και ακόμα υπάρχει ένα πολύ καλό ερασιτεχνικό θέατρο στο Ρίντινγκ της Βρετανίας, που ονομάζεται "The Progress Theatre". Έμαθα πολλά για τη σκηνοθεσία αναλαμβάνοντας μικρούς ρόλους σε θεατρικά και δουλεύοντας με τον δικό μου τρόπο για να σκηνοθετήσω τη δική μου εκδοχή του έργου "Metamorphosis" του Κάφκα. Κατόπιν, το να κάνω ταινίες μικρού μήκους και ηλίθια λάθη στην πορεία ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα.
Η παρακολούθηση της ταινίας "Eraserhead" του Ντέιβιντ Λιντς σε κινηματογράφο του Λονδίνου το 1990 άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό απ' όσα ήξερα μέχρι τότε. Ήμουν ένα 16χρονο παιδί και αυτή η περίεργη ατμόσφαιρα της ταινίας με γοήτευσε. Ήταν μια δυνατή, έντονη εμπειρία, ειδικά με τη συνοδεία του soundtrack. Από τότε και στο εξής, δεν σταμάτησα να πηγαίνω στον συγκεκριμένο κινηματογράφο τα Σαββατοκύριακα, μετά το σχολείο, κάποιες φορές και την ώρα που είχα μαθήματα. Αυτό ήταν το "κινηματογραφικό μου σχολείο". Το "πρόγραμμα" ήταν εντελώς σχιζοφρενικό: το μετρό της Νέας Υόρκης, φτηνό ευρωπαϊκό καλλιτεχνικό πορνό, ανατριχιαστικός ιταλικός τρόμος αναμεμειγμένος με Φασμπίντερ, Κοκτό, Μπουνιουέλ, Ταρκόφσκι και διάφορους άλλους μεγάλους δημιουργούς.
Σχετικά με την "Katalin Varga", ήθελα να γράψω κάποια παραδοσιακά θέματα, όπως η εκδίκηση και η λύτρωση. Το θέμα της εκδίκησης υπάρχει τόσο έντονα στην κοινωνία μας και είναι γεμάτο αντιφάσεις. Η προσωπική εκδίκηση είναι εκ νόμου έγκλημα, ενώ η πολιτική εκδίκηση είναι εγκεκριμένη. Και είναι ένα από τα λίγα "εγκλήματα" που όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε. Σχετικά με τη λύτρωση, ήθελα στην ταινία μια γυναίκα υπεύθυνη για ένα φρικτό έγκλημα και ήθελα να την παρουσιάσω ως μια πολύ ευγενική και αξιαγάπητη γυναίκα. Η αντίληψη ότι "τα κακά παιδιά είναι πάντοτε κακά παιδιά" είναι ανόητη. Κάθε "κακό παιδί" είναι βέβαια ένα "καλό παιδί" για κάποιον άλλο.
Δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος που έγιναν τα γυρίσματα στη Ρουμανία. Η ταινία δεν έχει να κάνει με τη Ρουμανία ή με τη σχέση μεταξύ των Ούγγρων και των Ρουμάνων.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)