(Τα φτερά ενός αγγέλου)
του François Ozon
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Η ιδέα για αυτό το φιλμ προήλθε από ένα διήγημα που είχα διαβάσει. Με προσήλκυσε, με διασκέδασε και με "άγγιξε" η πρωτοτυπία και η ποιητικότητά του. Ένα μαγικό, υπερφυσικό φαινόμενο που συμβαίνει στην ωμή πραγματικότητα, μαζί με τις συνεπαγόμενες κωμικοτραγικές συνέπειες, έμοιαζαν το κατάλληλο υλικό για μια κινηματογραφική μεταφορά. Το διήγημα τοποθετείται σε μια περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών που βρίσκεται σε οικονομική ύφεση. Οι ήρωές του είναι φτωχοί και ασήμαντοι άνθρωποι που ζουν σε τροχόσπιτα.
Για την κινηματογραφική μεταφορά, επέλεξα να τοποθετήσω την ιστορία σε ένα προάστιο της εργατικής τάξης στο Παρίσι. Ήθελα να μεταδώσω όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλισμό σε όσα περιβάλλουν τους ήρωες: στους οικισμούς, στα εργοστάσια, στην καθημερινή ζωή, στη γειτονιά κλπ. Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μια αντίθεση ανάμεσα στον ψυχρό κόσμο όπου ζουν και στο περίεργο γεγονός που αλλάζει τις ζωές τους: την άφιξη του ασυνήθιστου μωρού, του Ρίκι.
Ο Ρίκι εκπροσωπεί την ευκαιρία να δραπετεύσουν οι γονείς του από τον μόχθο της καθημερινότητας. Είναι το "παράθυρο" σε έναν φανταστικό κόσμο, μια πόρτα μέσω της οποίας δραπετεύουν. Έχουμε την εντύπωση ότι η άφιξη του Ρίκι θα κάνει τη ζωή διαφορετική, θαυμάσια, ασυνήθιστη, με όλες τις θετικές και αρνητικές συνέπειες, αλλά και τα ερωτήματα που αποτελούν κομμάτι αυτού του ριζοσπαστικού γεγονότος.
Η ταινία επίσης αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία εξερεύνησης των εσωτερικών διεργασιών μιας γυναίκας, της Κέιτι, και των εμπειριών της από τη μητρότητα: από την αγάπη άνευ όρων ως την επιθυμία να εγκαταλείψει το παιδί της, από μια γλυκιά καθημερινή σχέση σε έναν τραυματικό χωρισμό και στην ανάγκη να αφήσει τον γιο της να φύγει, ώστε να μπορεί να ζήσει τη δική του ζωή.
Η ιστορία του Ρίκι μοιάζει με την ιστορία του ασχημόπαπου, που στην αρχή είναι αποκρουστικό (αρχικά οι φτερούγες του Ρίκι είναι αφύσικες με βρώμικα καφέ πούπουλα) και έπειτα εξελίσσεται σε έναν όμορφο κύκνο (οι φτερούγες του Ρίκι γίνονται λευκές και μεγαλειώδεις). Αυτό το παράξενο παιδί, μέσω της προσήλωσης και της αγάπης της μητέρας του, μετατρέπεται σε ένα υπέροχο και εξαιρετικό πλάσμα.
Προκειμένου να φανεί η πρόοδος αυτή, η ανάπτυξη των φτερών αρχικά γίνεται με έναν ωμό, ρεαλιστικό τρόπο (όπως έκανε π.χ. ο Κρόνενμπεργκ στο "The Fly") προτού περάσουμε σε μια πιο αλληγορική προσέγγιση στο τέλος της ταινίας. Η ιδέα του αγγέλου προκύπτει μόνο στο τέλος, σε μια μαγική σκηνή στη λίμνη. Θα μπορούσε να είναι ένα όνειρο, ένας τρόπος για να αποδεχτεί η Κέιτι την αναχώρηση του γιου της και να του επιτρέψει να φύγει.
Αυτό το project μου έδωσε τη δυνατότητα να αναμείξω πολλά διαφορετικά κινηματογραφικά είδη: ξεκινώντας από τον ρεαλισμό, πηγαίνουμε στο σασπένς, στην επιστημονική φαντασία και την κωμωδία, καταλήγοντας σε ένα αισθηματικό φινάλε με στοιχεία παραμυθιού.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή).