της Maïwenn
(οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδος)

Έτυχε να δω ένα σχετικό ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που με συγκίνησε βαθιά. Την επόμενη μέρα, ήρθα σε επικοινωνία με το κανάλι και ζήτησα τα στοιχεία επικοινωνίας του σκηνοθέτη. 
Πριν αρχίσω να γράφω το σενάριο, ένοιωσα την ανάγκη να μάθω και να κατανοήσω την καθημερινότητα των αστυνομικών του τμήματος αυτού. Ήθελα να περάσω χρόνο μαζί τους, να τους ακούσω, να δω πως ζούνε. Ήταν δύσκολο, αλλά σιγά σιγά ένοιωθα άνετα να περιφέρομαι στο χώρο, να κρατάω σημειώσεις, να απορροφώ όσο το δυνατό περισσότερη πληροφορία μπορώ.
(...) Ότι έγραψα βασίστηκε σε ιστορίες τις οποίες είδα πραγματικά να συμβαίνουν ή που μου διηγηθήκαμε. Άλλαξα ορισμένα στοιχεία, αλλά κανένα από αυτά δεν  τα επινόησα εγώ. Ήθελα επίσης, να τονίσω ότι ασχολούνται με μια υπόθεση όσο ο κατηγορούμενος είναι υπό κράτηση, και δεν μαθαίνουν απαραίτητα πάντα τι απογίνονται μετά. Τους είναι αναγκαίο να ασχολούνται με όλα πολύ γρήγορα και να μη συνδέονται συναισθηματικά. Ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω το κοινό να δει τι γίνεται με τους κατηγορούμενους, γιατί ούτε οι ίδιοι αστυνομικοί του τμήματος δε το γνωρίζουν. 
(...) Ηταν πολύ ενδιαφέρον, το γεγονός ότι ολόκληρη η μονάδα λειτουργούσε σαν οικογένεια. Περνούν όλη τους τη μέρα μαζί, τρώνε πρωινό μαζί, βγαίνουν για μπύρα μετά τη δουλειά μαζί... Πολλές φορές βέβαια υπάρχουν εντάσεις λόγω διαφωνιών ή ερωτικών συγκρούσεων. Μην ξεχνάτε ότι πολλοί αξιωματικοί είναι γυναίκες και πρέπει να αποδεικνύουν την αξία τους.
(...) Πρόκειται για συγκεκριμένο περιστατικό που συνέβη πριν δέκα χρόνια και μου το διηγήθηκαν οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Ήταν μια υπόθεση για έναν άντρα με ισχυρή θέση. Βίαζε επανειλημμένα την κόρη του, και ωστόσο γλύτωσε λόγω των διασυνδέσεων και της δύναμης που είχε. Ακόμη κι όταν οι ανώτατοι αξιωματούχοι διαβεβαιώνουν ότι αυτό ανήκει στο παρελθόν και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί στο παρόν, δε θα ήταν αλήθεια να πω ότι όλοι οι κατηγορούμενοι έχουν ίση αντιμετώπιση.
(...) Σε αντίθεση με τις υποθέσεις που είναι αληθινές, οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί. Η Εμμανουέλ Μπερκό κι εγώ, γράψαμε κάτι σαν βίβλο για τον κάθε χαρακτήρα με βιογραφικά στοιχεία και προσωπικότητας, όπως και λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με κάθε άλλο συνάδελφο του. Ήταν κάτι που βοήθησε πάρα πολύ και τους ηθοποιούς. 
(...) Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να μπορεί κανείς να γελάει με τραγικά γεγονότα για να μπορεί να τα αντέξει. Κι όπως έχω ξαναπεί, είναι ο μόνος τρόπος για τους αξιωματικούς της μονάδας να μπορούν να ζουν. 
(...) Εχω παρακολουθήσει όλες τις αστυνομικές ταινίες που υπάρχουν γαλλικές και μη, αλλά νομίζω βρήκα πραγματική έμπνευση στα ντοκιμαντέρ του Βιρζίλ Βερνιέρ. Μιλώντας γενικά, θεωρώ ένα κακό ντοκιμαντέρ, πολύ καλύτερη πηγή έμπνευσης από μία καλή ταινία. Με βοηθάει πάρα πολύ στο γράψιμο, να γνωρίζω ότι τα γεγονότα είναι αληθινά, ότι έχουν συμβεί πραγματικά. 

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)