του Αθανάσιου Καρανικόλα

Ένα χρόνο μετά το θάνατο ενός φίλου τους, μια ομάδα νέων συγκεντρώνεται για να τον πενθήσει. Όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον, προσπαθούν να διαχειριστούν συναισθηματικά την αυτοκτονία του φίλου τους. Με μέσο τη μουσική, το χορό, το σεξ και το αλκοόλ, αυτό το συλλογικό πένθος κλιμακώνεται σε μια συναισθηματική έκρηξη αγάπης και μίσους. Ένα ταξίδι στις επικράτειες του πένθους, που καταλήγει σε μια οδυνηρή αλήθεια…
Η Anke Leweke, στον κατάλογο του Forum της Berlinale 2013, σημειώνει: «Η εμπειρία του Αθανάσιου Καρανικόλα στα ντοκιμαντέρ είναι κάτι περισσότερο από εμφανής σ’ αυτήν την ταινία μυθοπλασίας. Προτιμά να παρατηρεί τους ηθοποιούς του, παρά να τους κατευθύνει, δίνοντάς τους έτσι χώρο για να βρουν μόνοι τους το δρόμο σ’ αυτή την τελετή αποχαιρετισμού. Καθώς ο αυτοσχεδιασμός και η διαρκής κίνηση της κάμερα δημιουργεί αμεσότητα, ο Καρανικόλας παρατηρεί ότι συμβαίνει από μια απόσταση. Επιπλέον μέσω της μουσικής δημιουργεί στυλιζάρισμα, ενώ προσκαλεί τους ηθοποιούς του, έναν -έναν, να εμφανιστεί μόνος του μπροστά στην κάμερα. Με τον τρόπο αυτό, συμπυκνωμένες στιγμές σκέψεων και στοχασμών εναλλάσσονται με πιο προσωπικές εκφράσεις πένθους».
Είναι η δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη, μετά την ταινία Elli Makra, 42277 Wuppertal, το πορτραίτο μιας ελληνίδας μετανάστριας στη Γερμανία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος Forum της Berlinale 2013)