(Ο Φαραώ)
του Sinisa Dragin

Μια ταινία – πορτραίτο ενός αινιγματικού και ιδιόμορφου χαρακτήρα, αλλά και μια ελεγεία για το σκοτεινό σύμπαν της τρίτης ηλικίας.
Μια νεαρή ρεπόρτερ μπροστά στον τηλεοπτικό φακό παρουσιάζει δύο φωτογραφίες: η πρώτη ασπρόμαυρη δείχνει ένα γοητευτικό νεαρό άνδρα, η δεύτερη έγχρωμη έναν ηλικιωμένη ρακοσυλλέκτη. Το όνομα του ή μάλλον το ψευδώνυμο του; Φαραώ. Η δημοσιογράφος για τις ανάγκες ενός τηλεοπτικού σόου θα προσπαθήσει να αποκαλύψει το μυστικό μιας ζωής. Μόνο στοιχείο η επί 40 χρόνια παραμονή του ήρωα στη Σιβηρία ως πολιτικού κρατουμένου. Θα ακολουθεί τα διστακτικά βήματα του ρακένδυτου ηλικιωμένου αναζητώντας τα θραύσματα της περασμένης τους ζωής: τον έρωτα της νεότητας στο πρόσωπο μιας ηλικιωμένης πια ηθοποιού, τον σύντροφό του στην εξορία, έναν Ούγγρο και την αδελφή του. Όλη η ταινία παράγεται από μια εμμονή, αυτή της δημοσιογράφου γι’ αυτό τον μυστηριώδη, αινιγματικό και εσωστρεφή ηλικιωμένο. Όπως ένα παζλ έτσι και η έρευνα της δημοσιογράφου συλλέγει τα κομμάτια μιας ζωής σε συντρίμμια. Το κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας και τα αθώα θύματα του, βρίσκονται στο κέντρο της δραματικής πλοκής. Όμως ο σκηνοθέτης δεν κάνει μια πολιτική ταινία. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το πώς αυτό το πρόσωπο εντάσσεται στον κοινωνικό ιστό σήμερα. Ζητιάνος στους δρόμους, τρόφιμος των ασύλων για ηλικιωμένους, και τέλος επίτιμος προσκεκλημένος ενός τηλεοπτικού σόου τύπου «Ρούλα Κορομηλά», ο Φαραώ προκαλεί την αμηχανία. Σκηνοθετώντας την ταινία στο ύφος ενός τηλεοπτικού ρεπορτάζ, αλλά και ενός προσωπικού ημερολογίου (αυτό της νεαρής ρεπόρτερ) ,ο σκηνοθέτης σιγά -σιγά και παράλληλα σχεδιάζει και το πορτρέτο της νεαρής κοπέλας. Οι ενοχές για το οικογενειακό της παρελθόν αλλά και η ασταθής ερωτική της ζωής μοιάζουν να τροφοδοτούν τη δημοσιογραφική της έρευνα: προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο της ζωής αυτού του ηλικιωμένου προσπαθεί παράλληλα να καταλάβει και τον εαυτό της.
Ο Sinisa Dragin, σκηνοθέτης της ταινίας Pharaoh, δηλώνει: «Είναι γέρος, δεν έχει τίποτα στην κατοχή του. Πέρασε 40 χρόνια στη Σιβηρία σαν πολιτικός κρατούμενος. Δεν μπορεί να θυμηθεί σχεδόν τίποτα. Είναι απλώς ένα ζητιάνος. Κανένας. Ο Φαραώ… Επίσης αποτελεί μέρος της ζωής μιας τηλεοπτικής ρεπόρτερ, ένα σημαντικό τμήμα. Είναι μια ταινία γι’ αυτήν, γι’ ένα φυσιολογικό, σχεδόν συνηθισμένο, κορίτσι. Για την πρώτη της ανακάλυψη. Θα μάθει κάτι; Θα αλλάξει; Θα κοιτάξει τον κόσμο μ’ ένα συγκαταβατικό βλέμμα;
Η ταινία προτείνει αυτό: Υπάρχουν έγχρωμα μέρη –συνήθως αυτά που είναι μπροστά της με βίντεο κάμερα- αλλά επίσης υπάρχουν και ασπρόμαυρα μέρη –πυκνά, βαριά σαν να κρέμονται στον αέρα. Τι είναι; Ποιανού είναι η οπτική γωνία; Ο καθένας γνωρίζει τι είναι ο Φαραώ: ένας απόλυτος κυβερνήτης, ο θεός επί της γης… Αυτός που έφτιαξε τις Πυραμίδες, την Σφίγγα.
Ο ήρωας, ο Costache Nicolau είναι κάτι απόλυτα διαφορετικό αλλά κατά ένα παράξενο τρόπο το ίδιο. Το μικρό του μυστήριο (ποιος είναι πραγματικά, γιατί ήταν στην Σιβηρία, τι συνέβη στην αδελφή του, ήταν εραστής της Irina, ποιος είναι ο Sandor;) είναι απλώς η επιφάνεια ενός μεγάλου μυστηρίου του κόσμου. Η προσπάθεια της νεαρής ρεπόρτερ να αποκαλύψει τι υπάρχει από πίσω, είναι μια προσπάθεια να προσεγγίσει το μεγάλο μυστήριο. Η απάντηση σ’ αυτό έχει τη μορφή της θρησκείας: Η ταινία αυτή είναι επίσης και ένα οπτικό ντοκουμέντο για την Ρουμανία σε μια μεταβατική περίοδο. Παρακολουθώντας την νεαρή ρεπόρτερ να κάνει την δουλειά της για ένα τηλεοπτικό σταθμό και κοιτάζοντας το παρόν και το παρελθόν του Φαραώ, διασχίζουμε διάφορες καταστάσεις, μ’ ένα τρόπο χαρακτηριστικό, γι’ αυτή τη χώρα αυτή την εποχή.
Δ.Μ.