(Η πείνα)
του Henning Carlsen

Σπουδαία κινηματογραφική μεταφορά του πασίγνωστου ομώνυμου μυθιστορήματος του Κνουτ Χάμσουν, βασισμένου στα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα όταν ήταν άπορος διανοούμενος στο Όσλο του 1890, που τότε ονομαζόταν Κριστιανία. Η κάμερα ταυτίζεται εξαρχής με το υποκειμενικό βλέμμα του ήρωα, υιοθετώντας την παραμορφωτική οπτική του (λόγω πείνας), σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια ένταση, που το πραγματικό συγχέεται διαρκώς με το φαντασιακό και όλη η ταινία αποκτά μια διάσταση delirium-tremens του βλέμματος. Η πείνα για τον ήρωα έχει γίνει τρόπος ζωής, μια ψυχική νεύρωση που τον σπρώχνει στα σύνορα της πραγματικότητας, βαθιά μέσα του και ταυτόχρονα έτη φωτός μακριά από τον εαυτό του, ενώ το περιβάλλον μέσα στο οποίο προσπαθεί να επιβιώσει καταγράφεται με εφιαλτικούς τόνους. Η σωματική και ψυχική καταβολή από το αδυσώπητο όσο και ακόρεστο αίσθημα της πείνας, μοιάζει με κελί φυλακής μέσα στο οποίο είναι παγιδευμένος και αυτός ο εγκλεισμός του προκαλεί οράματα και παραισθήσεις, που αποτελούν συστατικό στοιχείο του κόσμου του. Οι εφιαλτικές σκηνές και η φενάκη του πραγματικού είναι το αφηγηματικό όχημα της ταινίας, ενώ το Όσλο της εποχής αναπαρίσταται με εντυπωσιακή ιστορική ακρίβεια, υπερτονίζοντας την καταβύθιση του ήρωα σε άγνωστα όσο και ζοφερά εσωτερικά τοπία. Τα έντονα κοντράστ της εκπληκτικής ασπρόμαυρης φωτογραφίας, η υποβλητική μουσική του μεγάλου πολωνού συνθέτη Κριστόφ Κομέντα και κυρίως η εξαιρετική και επώδυνη (σωματικά και ηθικά) ερμηνεία του Πιερ Όσκαρσον, για την οποία και βραβεύτηκε επάξια στο Φεστιβάλ Καννών, αποτελούν την εικαστική υπεραξία της ταινίας, μιας από τις καλύτερες στην ιστορία του δανέζικου κινηματογράφου. 
Στην ταινία απονεμήθηκε το Βραβείο ερμηνείας στον Πιερ Όσκαρσον - Φεστιβάλ Καννών 1966.
Θ.Λ.