του Christoffer Boe
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η αφετηρία είναι απλή: θέτουμε μια πολύ παλιά ερώτηση «Τι θα συνέβαινε, εάν…;» Τι θα συνέβαινε εάν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω και να αλλάζαμε το παρελθόν; Δεν είναι αυτό κάτι που όλοι χρειαζόμαστε; Μια δεύτερη ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας και για να αλλάξουμε το παρελθόν; Ίσως όχι. Ίσως δεν έχετε άσχημες αναμνήσεις. Ίσως ποτέ δεν έχετε πάρει μια άσχημη απόφαση, ποτέ δεν έχετε θρηνήσει για κατεστραμμένα όνειρα, ποτέ δεν έχετε πετάξει την μοναδική ευκαιρία της ζωής για να είστε ευτυχισμένος. Ίσως η ζωή σας είναι απ’ όλες τις πλευρές άσπιλη. Ένα μικρό αριστούργημα. Όμως για τον ήρωα της ταινίας αυτό δεν ισχύει είναι ένας παγκόσμιος γνωστός πιανίστας μ’ ένα παρελθόν που έχει ξεχαστεί.

Η ταινία Reconstruction ήταν με κάθε τρόπο μια δήλωση αγάπης για το σινεμά και το κινηματογραφικό είδος. Όπως το είχαμε δει, κάναμε μια ιστορία αγάπης για το πρώτο ραντεβού ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, η οποία είχε ανακατευτεί τόσο που οι θεατές έφευγαν από τον κινηματογράφο είτε οργισμένοι είτε σε έκταση.
Η ταινία Allegro είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Για μένα η επιστημονική φαντασία είναι ένα κινηματογραφικό είδος που ρωτά. «Τι θα συνέβαινε εάν…;» Η ταινία διαδραματίζεται σ’ αυτό που θα μπορούσε να ’ναι το παρόν. Δεν μ’ ενδιαφέρει το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας αλλά η επιθυμία που απορρέει από το κινηματογραφικό «είδος» να αμφισβητεί συμβατικότητες –με την έννοια ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά σε σχέση με το πώς τα αντιλαμβανόμαστε.

Στη ταινία Allegro παίρνουμε ένα ερωτικό δράμα και βλέπουμε τι συμβαίνει σ’ αυτό τοποθετώντας το σ’ ένα περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας. Είναι μια ταινία ένα άνδρα που έχει χάσει τον έρωτα της ζωής του. Και εξ’ αιτίας αυτού απαρνιέται το παρελθόν του. Θέλει να το ξεχάσει και ορισμένοι άνθρωποι τον πικραίνουν. Απαγάγουν το παρελθόν του και το τοποθετούν στη Ζώνη στην Κοπεγχάγη. Η Ζώνη είναι ένα είδος πόλης μέσα στην πόλη, που είναι κλειστή για τον έξω κόσμο. Η πρόκληση για τον ήρωα είναι να μπει μέσα στη Ζώνη και να πάρει το παρελθόν του. Όταν κάποιος βλέπει την ταινία η αφήγηση είναι αρκετά γραμμική.

Η επιστημονική φαντασία συνήθως απαιτεί αρκετά χρήματα για τα σκηνικά και για την επεξεργασία της ταινίας. Αυτή η ταινία όμως θα έπρεπε να’ ναι χαμηλού προφίλ. Είναι οι ιδέες που έχουν σημασία. Δεν μ’ ενδιαφέρουν τα μεγάλα εφέ και καμιά δανέζικη ταινία δεν μπορεί να ανταγωνισθεί τις αμερικάνικες ταινίες που έχουν τον χρόνο και το χρήμα να προσφέρουν σε αφθονία ειδικά εφέ. Ωστόσο μπορούμε να τις ανταγωνισθούμε με μια καλή ιδέα και την οξυδέρκεια. Αυτή μας δίνει ένα διαφορετικό χώρο να αναπτυχθούμε απ’ ότι στα μεγάλα αμερικάνικα Blockbuster και χρειάζονται να εκμεταλλευτούμε αυτό το γεγονός.

(…) Έγινα σκηνοθέτης λόγω της μεγάλης μου αγάπης για το κινηματογραφικό μέσο και για το τι είναι ικανό αυτό να κάνει. Ο κινηματογράφος είναι ένα υπέροχος τρόπος για να πλησιάσεις την ζωή. Ο κινηματογράφος είναι αυτό το παράξενο μέσο που μας διασκεδάζει ενώ παρακολουθούμε τους εαυτούς μας. Για μιάμιση ώρα μπορούμε να γελάσουμε και να κλάψουμε χωρίς καμιά συνέπεια. Διδασκόμαστε για τον έρωτα, την απώλεια και τον θάνατο πριν ακόμα τα βιώσουμε όλα αυτά στην αληθινή ζωή. Οι ταινίες είναι ένα εισιτήριο VIP στη ζωή, ένα ελευθέρας.

(δηλώσεις στη ηλεκτρονική τοποθεσία www.dfi.dk και στις σημειώσεις για την παραγωγή).