του Bruno Dumont

Μια περιήγηση στις πιο άγριες και σαγηνευτικές πλευρές της φύσης, αλλά και στις πιο ακραίες πλευρές της σεξουαλικής ζωής ενός ζευγαριού είναι η ταινία.
Ένα ζευγάρι βρίσκεται εν τω μέσω της ερήμου. Αυτός είναι ένας Γάλλος φωτογράφος που δουλεύει γι’ ένα περιοδικό και αυτή μια Ανατολικοευρωπαία, ερωτευμένη μαζί του. Ταξιδεύουν μέσα στο αχανές, άγριο και επιβλητικό τοπίο της αμερικάνικης ερήμου. Ζουν τις χαρές και τις ευδαιμονίες, τον πόθο και τον ίμερο, τις πικρές στιγμές ενός γεμάτου πάθους και εντάσεις έρωτα. Το τοπίο γίνεται το σκηνικό για την έκφραση των σεξουαλικών πόθων. Γρήγορα όμως σύννεφα θα σκιάσουν την λαμπρότητα του έρωτα τους: Η έρημος έχει πολλές πλευρές και μια από τις περιηγήσεις τους θα πάρει μια απρόοπτη, απροσδόκητη και εντέλει επικίνδυνη τροπή.
Σημείο γύρω από το οποίο περιστρέφεται η αφήγηση είναι το ζευγάρι. Ξένοι σε μια ξένη γη περιφέρονται υπό το κράτος της ανυπέρβλητης δύναμης του τοπίου. Εντυπωσιασμένοι και σαγηνεμένοι, υποταγμένοι στην άγρια ομορφιά ενός τόπου ανέγγιχτου από τον πολιτισμό: είναι η σαγήνη που ασκεί η παρθένα φύση που επιβάλλεται πάνω σ’ αυτά τα πρόσωπα. Η έντονη σεξουαλικότητα τους δεν θα πρέπει να ειδωθεί μόνο ως έκφραση του ερωτικού τους πάθους, είναι παράλληλα και η άνευ όρων υποταγή τους στις επιταγές της φύσης, η υπακοή τους στα αδιόρατα κελεύσματα των ενστίκτων και των νομών της φύσης. Εδώ βρίσκεται ο άνδρας και η γυναίκα στην πιο πανάρχαια και καθαρή μορφή: ως πρωτόπλαστοι στον παράδεισο. Το βίαιο και αναπάντεχο τέλος καλεί τον θεατή (αλλά και τους ήρωες) σε κάποιες πικρές διαπιστώσεις. Ο φόβος και ο τρόμος “κρύβονται” σ’ αυτό το ανοιχτό και αχανές σύμπαν, στον έρωτα. “Η απόλυτη βία και η απόλυτη απόλαυση”: ο χαρακτηρισμός του σκηνοθέτη για την ταινία υποδεικνύει και έναν τρόπο ανάγνωσης: πάνω απ’ όλα είναι μια ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται σε μια φιλόξενη (αλλά ορισμένες φορές και αφιλόξενη) έρημο.
Δ.Μ.

“Σ’ αυτή την ταινία απλές κινηματογραφικές φόρμες γίνονται παραισθητικές, τείνοντας προς τις επικράτειες του τρόμου και της ψυχεδέλειας.
Η απόφαση μου γεννήθηκε και εδραιώθηκε από την ανακάλυψη ενός αμερικάνικου τοπίου τον Οκτώβριο του 1999: της έρημου Joshua Tree στην Καλιφόρνια. Το ταξίδι ήταν απλώς εκπληκτικό: οι εντυπώσεις που άφηνε στις αισθήσεις εντυπωσιακές προσφέροντας την γέννηση σε προφανείς και όμως πρωτότυπες κινηματογραφικές δυνάμεις.
Η ταινία θα έπρεπε να είναι ένα εκστατικό παραισθητικό ταξίδι με τα μέσα του κινηματογράφου. Η φιλοσοφία της ταινίας είναι η επιστροφή στην άγρια και βίαιη φύση, στην αενάως κινούμενη και ακατέργαστη σιωπή. Μια πρωτόγονη, αληθινή και γυμνή ιστορία στην οποία διάχυση του πάθους εκφράζεται μέσα από τη παραφορά του σεξ και των λέξεων του, της ζήλιας, τον παροξυσμό ευαίσθητων σωμάτων, της πνοής των ανέμων και του αίματος.”
(δήλωση του Bruno Dumont στο κατάλογο του φεστιβάλ Βενετίας 2003)