του Özgür Yildirim
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Ο "Chiko" είναι ο δικός μου "Σημαδεμένος", με φόντο ένα προαστιακό γκέτο του Αμβούργου. Καμιά φορά προετοιμάζομαι για να ακούσω την άποψη: Μα αυτό δεν είναι τίποτα νέο. Δεν το ακούω ποτέ όμως. Το κοινό ξέρει πως η ταινία "Ο Σημαδεμένος" είναι ρεαλιστική, σκληρή, ειλικρινής και άμεση. Κανένας δεν έχει δει κάτι αντίστοιχο στη Γερμανία. Όταν ήμουν 18, είδα "Το Μίσος" του Ματιέ Κάσοβιτς. Πιστεύω πως η ταινία αυτή δείχνει τα πάντα για τη ζωή στα γκέτο. Οι χαρακτήρες ταιριάζουν, τα τσιμεντένια κτίρια ταιριάζουν, η ιστορία ταιριάζει, το στιλ ταιριάζει, όλα. Ακόμα και σήμερα, 10 χρόνια μετά, "Το Μίσος" είναι για μένα η μοναδική αληθινή και ειλικρινής ταινία για τα γκέτο στην Ευρώπη.
Υπάρχει ένα πράγμα που χρειάζεσαι για μια τέτοιου είδους ταινία: Αυθεντικότητα. Δεν θέλω το Αμερικάνικο σύστημα που απλά μεταφέρει τη βία, το θόρυβο και το πιστολίδι στο Αμβούργο. Δεν θέλω ο Τσίκο να σκοτώνει καμιά εικοσαριά άτομα με ένα γεμάτο MG στη βίλα του. Αυτή είναι η Αμερική. Αυτό μπορεί να συμβαίνει εκεί και να είναι η δική τους πραγματικότητα. Η δική μας όμως είναι διαφορετική. Εδώ έχουμε τουρκική, γερμανική και αλβανική πραγματικότητα. Αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Θέλω να εντυπωσιάσω αλλά και να αναστατώσω τους θεατές με την ταινία αυτή. Αυτό που θα δουν πρέπει να είναι αξιόπιστο και σοκαριστικό. Θέλω τα σκληρά αγόρια από τα γκέτο να πουν: έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Επιτέλους, όχι άλλη μια χλιαρή και ψεύτικη ταινία.
Μεγάλωσα στο Ντάλσμπεργκ, μια από τις φτωχότερες και πιο υπανάπτυκτες περιοχές του Αμβούργου, σύμφωνα με στατιστικές. Μια τέτοια περιοχή έχει πολλά πρόσωπα. Κάποιοι από τους χαρακτήρες που συναντάς είναι λες και έχουν ξεπηδήσει από την οθόνη. Όταν σου αρέσει να λες ιστορίες, ειδικά ιστορίες από το γκέτο, καταλήγεις να συλλέγεις τόσες ιδέες κατά τη διάρκεια ετών, που νομίζεις πως θα αρχίσουν να χάνονται, αν δεν τις μεταφέρεις στην οθόνη.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)