του Jean-Luc Godard

Στην δέκατη (και μια από τις πιο δημοφιλείς) ταινία του ο Jean-Luc Godard επανέρχεται στις θεματικές που σφράγισαν τις αρχές της καριέρας του (και πρώτη του ταινία του Με κομμένη την ανάσα) -τώρα όμως με την οπτική της ωριμότητας.
Βασισμένη υποτίθεται στο βιβλίο του Lionel White, Obsession, η αφήγηση έχει στο κέντρο ένα ζευγάρι που καταδιώκεται: τον Ferdinand (ο Jean-Paul Belmondo ηθοποιός που υποδύονταν τον κεντρικό ρόλο στο Με κομμένη την ανάσα) και την Marianne (στον ρόλο η γυναίκα του σκηνοθέτη Anna Karina). Ο Ferdinand Griffon συναντά την Marianne που έχει προσληφθεί σαν baby-sitter των παιδιών του. Είναι παλιοί γνωστοί, πολύ πριν ο Ferdinand παντρευτεί. Κουρασμένος από την βαρετή μεσοαστική ζωή στην οποία έχει βυθιστεί ο Ferdinand -που η Marianne τον φωνάζει Pierrot- ξαφνικά αποφασίζει να τα ανατρέψει όλα και να επιστρέψει στις χαρές της ανέμελης ζωής. Εγκαταλείπει σύζυγο και παιδιά και μαζί με την Marianne, αποφασίζουν να κατεβεί στο Νότο. Υπό τον λαμπερό ήλιο της Cote d’ Azur το ζευγάρι περιπλανιέται και μπλέκεται σε μια μυστηριώδη και σκοτεινή υπόθεση όπου είναι αναμεμειγμένος και ο αδελφός της Marianne.
“Ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία του τελευταίου ρομαντικού ζευγαριού”, δηλώνει ο σκηνοθέτης. Λίγο πριν τις ανατροπές που θα φέρει ο Μάης του 68, η ταινία αυτή ανήκει στα ορόσημα της εποχής της. Η αποδόμηση του αμερικάνικου γκανγκστερικού φιλμ, που ο σκηνοθέτης ξεκίνησε στο Με κομμένη την ανάσα, εδώ ολοκληρώνεται: Γυρισμένη ουσιαστικά χωρίς σενάριο, βασισμένη στον αυτοσχεδιασμό, με εμφανή στυλιζαρισμένα χρώματα και ιδιαίτερες στο ύφος συνθέσεις, γεμάτη με αναφορές –σε πίνακες του Velasquez, στα μιούζικαλ, στην ποίηση και σε ατίθασους χολιγουντιανούς σκηνοθέτες όπως ο Samuel Fuller. Στην ταινία αυτή ο Jean-Luc Godard ανακεφαλαιώνει την μέχρι τώρα πορεία του και ετοιμάζεται να προχωρήσει προς ένα πιο πολιτικό σινεμά. Αναγνωρίζουμε και εδώ εμμονές του σκηνοθέτη, όπως την μάταιη απεγνωσμένη αναζήτηση ένας τόπου όπου ο ήρωας μπορεί να καταφύγει, τον έρωτα ως μια επαναστατική πράξη που ανατρέπει ισορροπίες.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης σημειώνει για τη σημασία της ταινίας: “Ο κινηματογράφος του Γκοντάρ προσφέρει μια καινούρια αντιμετώπιση του κόσμου. (…) Ο Τρελός Πιερό είναι μια ταινία-έρευνα με την οποία ο Γκοντάρ προσπαθεί να σπάσει την κρούστα των φαινόμενων και να πλησιάσει την ουσία. Η πίστη του Γκοντάρ στην τέχνη του είναι πράγματι συγκινητική”.
Η ταινία βραβεύτηκε με το βραβείο της FIPRESCI στο φεστιβάλ της Βενετίας.
Δ.Μ.