του Jochen Hick

Μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα της Δύσης, όπου η ομοφυλοφιλία δεν αντιμετωπίζεται πλέον με απροκάλυπτη εχθρότητα και μισαλλοδοξία, υπάρχουν οι εκτεταμένες αγροτικές περιοχές, όπου οι προκαταλήψεις και τα αρνητικά στερεότυπα είναι ακόμα ισχυρά. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ ένα άγνωστο σύμπαν: τη ζωή των ομοφυλοφίλων στην επαρχία και τον τρόπο που αυτοί αντιμετωπίζονται από το ετεροφυλόφιλο περιβάλλον τους, τους τρόπους και τις μεθόδους με τις οποίες αυτοί συναισθηματικά επιβιώνουν.
Επιλέγει να παρουσιάσει την ζωή τεσσάρων ομοφυλόφιλων, των Hartmut, Richard, Stefan και Uwe που ζουν στην Schwabia, μια περιοχή στην νοτιοδυτική Γερμανία. Εδώ τα συντηρητικά ήθη, το ειδυλλιακό περιβάλλον και ο αγροτικός τρόπος ζωής συνιστούν ένα πλαίσιο ζωής για τους ομοφυλόφιλους που πολλές φορές γίνεται ασφυκτικό. Ταξίδια στο Βερολίνο, τη Ζυρίχη και την Ταϊλάνδη είναι ευχάριστα διαλείμματα και αναγκαίες όσο και απαραίτητες αλλαγές στο ύφος ζωής.
“Νομίζω ότι δεν ζούμε σ’ ένα τόσο προοδευτικό περιβάλλον, όσο τείνουμε να θεωρούμε. Η ελευθερία σχετικά με τις σεξουαλικές παρεκκλίσεις την οποία τώρα βιώνουμε, ίσως δεν είναι τόσο βαθιά”, η δήλωση του σκηνοθέτη περιγράφει το πλαίσιο στο οποίο κινείται η ταινία.
Η δημιουργία του ντοκιμαντέρ απαίτησε δύο χρόνια προετοιμασίας για να πεισθούν οι πρωταγωνιστές να εμφανισθούν. Οι νοτιοδυτικές περιοχές της Γερμανίας είναι πιο συντηρητικές της χώρας, εκεί όπου οι χριστιανοδημοκράτες κυριαρχούν και η καθολική και προτεσταντική εκκλησία καθορίζει τα ήθη.
Ο Jochen Hick δηλώνει για την ταινία Ich Kenn Keinen - Allein unter Heteros: «Πάντα έκανα ταινίες που διαδραματίζονται σε μεγάλες gay μητροπόλεις όπως η Νέα Υόρκη ή το Σαν Φρανσίσκο, όπου οι gay είχαν τις δικές τους κοινότητες και σχεδόν απέκλειαν οποιαδήποτε επαφή με ετεροφυλόφιλους. Η Γερμανία είναι πολύ περήφανη για τους νόμους συντροφικότητας και τον ομοφυλόφιλο δήμαρχο του Βερολίνου. Όμως οι ζωές των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών αλλάζουν όταν πάμε σε μικρά χωριά, όπου είναι ίσως και οι μόνοι γνωστοί ομοφυλόφιλοι. Εκεί οι κάτοικοι πιστεύουν ότι στο χωριό τους κάθε σημάδι ύπαρξης πέρα του “κανονικού”, είναι η αρχή παρακμής και κατάπτωση. Εκεί οι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου είναι περισσότερο άθικτοι απ’ ότι στις μεγάλες πόλεις».
Δ.Μ.