του Michael Winterbottom

Τους δρόμους της προσφυγιάς και της μετανάστευσης χαρτογραφεί αυτή η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ταινία: από τις έρημους της Κεντρική Ασίας οι δύο νεαροί ήρωες ταξιδεύουν προς έναν φανταστικό παράδεισο. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική.
Φεβρουάριος, 2002. Πεσαβάρ, Πακιστάν. Σ’ ένα από τα πολλά στρατόπεδα προσφύγων της περιοχής ζουν 53 χιλιάδες Αφγανοί. Ανάμεσα τους είναι ο 16χρονος Jamal που δουλεύει σε μια βιοτεχνία που κατασκευάζει τούβλα και ο μεγαλύτερος του ξάδελφος, ο Enayatullah, που πουλά hi -fi στην τοπική αγορά. Ένα μακρύ και παράνομο ταξίδι προς την Ευρώπη θα ξεκινήσουν οι δύο. Το κόμιστρο είναι και για τους δύο 20000 δολάρια και η μεταφορά από ξηράς.
Ιράν, Κουρδιστάν, Τουρκία και από εκεί δια θαλάσσης κλεισμένοι μέσα σ’ ένα κοντέινερ το ταξίδι προς το Λονδίνο. Φορτηγά, λεωφορεία, φθηνά ξενοδοχεία όπου περιμένουν το επόμενο μέσο που θα τους μεταφέρει μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κοντά στην γη του ονείρου. Ο φόβος και η αγωνία.
Επιλέγοντας τη φόρμα της ταινίας δρόμου, ο Michael Winterbottom προσδίδει στην ταινία ένα ρεαλιστικό ύφος κάνοντας δύο καθοριστικές επιλογές: τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες (που υποδύονται ερασιτέχνες) και το μέσο για την κινηματογράφηση (χρησιμοποιεί δηλαδή τη ψηφιακή κάμερα στο χέρι). Μ’ αυτή του την ταινία ο σκηνοθέτης επιστρέφει, μετά από το λαμπερό διάλειμμα του 24 Hour Party People, στη γκρίζα και εν πολλοίς αφανή πραγματικότητα: Μια βαθιά αίσθηση ανθρωπισμού διαποτίζει τις εικόνες. Επίκαιρη αναμφίβολα, η ταινία όμως διεκδικεί την προσοχή του θεατή και για ένα άλλο λόγο: καταγράφει εκ του σύνεγγυς τον απέλπιδα  αγώνα του ανθρώπου για μια καλύτερη ζωή, την οδύσσεια του προς αναζήτηση ενός φιλόξενου τόπο, το ξεριζωμό, το χωρισμό του από φίλους και συγγενείς με σκοπό την επιβίωση.
Δημήτρης Μπάμπας