(Το σκασιαρχείο)
του Jean-Paul Le Chanois

Σ’ ένα μικρό χωριό της ορεινής Προβηγκίας στη νότια Γαλλία, την περίοδο του μεσοπολέμου. Ο κύριος Πασκάλ, νέος δάσκαλος στο σχολείο, αντιμέτωπος με την έλλειψη ενδιαφέροντος των μαθητών του, αποφασίζει να αλλάξει ριζικά τις διδακτικές του μεθόδους. Ακούει τα παιδιά, εμπνέεται από τις ανακαλύψεις και τα ενδιαφέροντά τους, πηγαίνει μαζί τους στη φύση: το μάθημα γίνεται σαν να είναι σκασιαρχείο!
Αναπτύσσεται, λοιπόν, μια διαφορετική σχέση μεταξύ τους, που θα έχει σαν αποτέλεσμα οι μαθητές του να ξαναβρούν την χαρά να μαθαίνουν και ο κύριος Πασκάλ την χαρά να διδάσκει. Όμως αυτή η μικρή επανάσταση προκαλεί τις αντιδράσεις από κάποιους γονείς και τους προύχοντες του χωριού…
Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966). Καταγράφει κυρίως τον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του διαδρομής, γύρω στο 1920, στην πόλη Bar-sur-Loup, τότε που έθετε για πρώτη φορά τις βάσεις μιας νέας εκπαιδευτικής αντίληψης.
Η παιδαγωγική μέθοδος του Φρενέ στοχεύει στη δημιουργία ενός άλλου σχολείου, όπου κάθε παιδί αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, όπου η παιδεία δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα κι ο ρόλος του εκπαιδευτικού συνίσταται κυρίως στο να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν μόνα τους το δρόμο της γνώσης.
Ο Σελεστέν Φρενέ, πρώτος αυτός, επεδίωξε να εισάγει τις νέες τεχνολογίες της εποχής στην εκπαίδευση: τυπογραφία, ραδιόφωνο, κινηματογράφο. Είναι πιο γνωστός ως ο πρώτος που έβαλε το τυπογραφείο στην τάξη και καθιέρωσε την διασχολική αλληλογραφία. Λιγότερο γνωστό είναι ότι πρώτος αυτός έβαλε τον κινηματογράφο στο σχολείο το 1926!
Ήταν φυσικό οι πρωτοποριακές του μέθοδοι να μην είναι αρεστές στο κατεστημένο, κυρίως αυτό της Καθολικής Εκκλησίας. Γι αυτό κυνηγήθηκε ανελέητα. Πάλεψε μέσα από αντίξοες συνθήκες και στο τέλος υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη δημόσια εκπαίδευση για να συνεχίσει πιο ελεύθερος το παιδαγωγικό του έργο. Αλλά πια δεν ήταν μόνος. Στη βάση των ιδεών του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο διεθνές παιδαγωγικό κίνημα που είναι ακόμα ζωντανό.
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε σημειώσεις της συζύγου του, Ελίζας, κι έχει κάτι από την αυθεντικότητα του ντοκουμέντου. Παράλληλα όμως έχει μια δραματουργική δομή που την κάνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή.

(δ.τ.)