(Καμία ανάπαυση για τους γενναίους)
του Alain Guiraudie
(κείμενο του Dennis Lim)

Ο Αλέν Γκιροντί, ένας ανέκφραστος προσαρμόσιμος άνθρωπος, είναι παντελώς αδύνατο να ταξινομηθεί ως σκηνοθέτης. Το "Καμιά ανάπαυση για τους γενναίους", μια υπνωτική slacker κωμωδία που εξελίσσεται σε μια ρουστίκ πολυσεξουαλική φαντασίωση και ένα σχεδόν σλάπστικ γκανγκστερικό road movie γίνεται περισσότερο κατανοητό ως μια υπαρξιακή οδύσσεια που καταλήγει στην ενηλικίωση με τον νεαρό ήρωα να προσπαθεί να ξεφύγει από τον θάνατο μόνο και μόνο για να απαλύνει την αναπόφευκτη μοίρα της θνητότητας. "Όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί μόνο με το ύφος, αισθάνομαι πως μπορώ να προσφέρω κάτι καινούργιο. Και δεν καταλαβαίνω γιατί μετά από 100 χρόνια σινεμά, οι κινηματογραφιστές δεν αναμειγνύουν τα είδη".
Αν και οι ήρωες βιώνουν μια ασαφή κατάσταση "ονείρου μέσα σε όνειρο", το φιλμ δεν μοιάζει με ονειροπόληση. Το φανταστικό δεν υπονομεύει το πραγματικό και τα δυο συνυπάρχουν σε μια εύθραυστη όσο και γεμάτη ένταση ισορροπία. Το σκηνικό της ταινίας μοιάζει με ένα παράλληλο σύμπαν, μια επαρχιακή Γαλλία όπου τα παρηκμασμένα χωριά φέρνουν τα ονόματα μητροπόλεων μέσα από ένα Ουλιπιανό παιχνίδι (Μπουενοσαϊρέζ, Ριο ντε Ζανεϊρό, Γκλασκωβή). "Κάνω ταινίες με σκοπό να επανιδρύσω τον κόσμο. Τις γυρίζω στη Νοτιοδυτική Γαλλία, εκεί που ζω, όμως επεξεργάζομαι την γεωγραφία έτσι ώστε να φτάνω σε παγκόσμια κλίμακα. Επίσης ανασυνθέτω καταστάσεις και σχέσεις για να επιτύχω μια ονειρική ατμόσφαιρα. Να υπάρχει η αίσθηση ενός κόσμου ελαφρώς ασυντόνιστου."
Το "Καμιά ανάπαυση για τους Γενναίους", με όλα τα παραπάνω παραμένει δεμένο με μια συγκεκριμένη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. "Θέλω να αντιδράσω σε ένα συγκεκριμένο τύπο Γαλλικού σινεμά , αυτού τον μεγάλων πόλεων, των πολλών εσωτερικών, των μπουρζουάδων. Αισθάνομαι την ανάγκη να γυρίζω ταινίες σε ανοιχτούς χώρους, ταινίες από την φύση τους "λαϊκίστικες"...  οι χαρακτήρες μου δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, να βρουν δουλειά". Η προηγούμενη ταινία του, η μεσαίου μήκους "Αυτό το παλιό όνειρο που μένει ζωντανό", διαδραματιζόταν σε ένα εργοστάσιο που έκλεινε, μέσα από έναν αρχικά βαρύ κι αργότερα "καυτό" κοινωνικό ρεαλισμό, οι σοβαρές επιπτώσεις της ανεργίας παραμένουν τόσο στο προσκήνιο όσο και στο επίκεντρο.
Οι ταινίες του Γκιροντί χαρακτηρίζονται από ολοκληρωτική έλλειψη προβλεψιμότητας, οικοδομούνται πάνω σε μια απρόσμενη αρμονία αταίριαστων στοιχείων. Ο χαριτωμένος νεοσουρεαλισμός δρα λειτουργικά μέσα από μια αποδιαρθρωμένη γλώσσα , ένα μπάσταρδο διαφημιστικού ιδιώματος. "Ο σουρεαλισμός είναι εξ ορισμού συνδεδεμένος με την κοινωνική πραγματικότητα. Τα όνειρα τρέφονται από την πραγματικότητα, ενώ με τη σειρά τους την φωτίζουν με ένα διαφορετικό φως. Ο κινηματογράφος δεν πρέπει να ασχολείται με την αντιγραφή της πραγματικότητας. Πρέπει να ξεφύγει από το καθημερινό μαγγανοπήγαδο, να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπίας. Πρέπει να προσπαθούμε, σε κάθε περίσταση".

(δημοσιεύθηκε στην εφ. "The Village Voice", 15-6-2004. ελληνική μετάφραση δελτίο τύπου)