της Clio Barnard
Διατηρώντας μια χαλαρή σχέση με το ομώνυμο παραμύθι του Oscar Wilde, η ταινία είναι δείγμα ενός σινεμά που τιμά τη ρεαλιστική παράδοση της χώρας προέλευσης της: έχει πάντα ανοικτά τα μάτια όταν κοιτάζει το κοινωνικό τοπίο.
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Arbor (στο ρόλο ο εξαιρετικός Conner Chapman): υπερκινητικός, διατηρώντας μια άκρως προβληματική σχέση με το σχολικό περιβάλλον, ζει μια ζωή μέσα στη φτώχια. Μοναδικός του σύντροφος ο Swifty (στο ρόλο ο Shaun Thomas): παχύσαρκος, αργοκίνητος, απέναντι στον Arbor μοιάζει η απόλυτη αντίθεση. Ωστόσο είναι η ανέχεια μέσα στην οποία ζουν ο κοινός τόπος, όπου αναπτύσσεται η φιλία των δύο αγοριών. Διέξοδο στο καταθλιπτικό περιβάλλον που ζουν φαίνεται ότι τους προσφέρει ο «Kitten», ο «Εγωιστής Γίγαντας», ένα πρόσωπο που μοιάζει να κατάγεται από τις σελίδες του Κάρολου Ντίκενς (Charles Dickens): ιδιοκτήτης μιας μάντρας συγκέντρωσης σκραπ, αγοράζει από τα δύο αγόρια τα μεταλλικά αντικείμενα που «συλλέγουν». Παράλληλα όμως, όντας ιδιοκτήτης αλόγων για ιπποδρομίες, ο «Kitten» προσφέρει στον Swifty την ευκαιρία για μια ουσιαστική διέξοδο. Όμως μια απροσδόκητη συγκυρία γεγονότων θα μετατρέψουν αυτό το κοινωνικό δράμα σε μια αληθινή τραγωδία.
Τιμώντας τη ρεαλιστική παράδοση του βρετανικού σινεμά, η σκηνοθέτις επισκέπτεται, σχεδόν 45 χρόνια μετά, τις επικράτειες που ο Ken Loach εξερεύνησε στην ταινία του Kes (1969): ο παιδικός κόσμος που συνθλίβεται από την ανέχεια και την φτώχια. Εδώ δεν υπάρχουν οι σκοτεινοί (ή φωτεινοί) κόσμοι ενός γοτθικού παραμυθιού, αλλά μια γκρίζα, λασπωμένη, σκληρή κοινωνική πραγματικότητα η οποία ορίζει, με τρόπο καθοριστικό, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται τα δύο αγόρια: είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός και η ανέχεια ο κόσμος στον οποίο ζουν. Για την (συναισθηματική) επιβίωση απαραίτητη είναι μια φαντασιακή υπέρβαση: αυτό είναι το συνεχές αίτημα για τα δύο αγόρια. Από τους δύο όμως είναι μόνο ο Swifty που φαίνεται να το πετυχαίνει, κύριως μέσα από την σχέση του με τα άλογα.
Μοναδικές διέξοδοι, λοιπόν, είναι η σχέση με τα άλογα (για τον Swifty), αλλά παράλληλα και η γεμάτη θερμά συναισθήματα φιλική σχέση ανάμεσα στα δύο αγόρια –ένα καταφύγιο και μια ασπίδα προστασίας απέναντι στη διάχυτη επιθετικότητα του περίγυρου. Επιπροσθέτως, αντίδραση- αντίσταση απέναντι σ' αυτό το κλίμα είναι και η ανήσυχη παιδική φύση (του Arbor), που αναζητά την οικονομική επιβίωση ακόμα και με ανορθόδοξους και όχι απόλυτα νόμιμους τρόπους. Αυτά είναι τα σημεία γύρω από τα οποία περιστρέφεται η δραματική πλοκή.
Καταγράφοντας τη σχέση ανάμεσα στα δύο αγόρια με ζεστά χρώματα, η δραματική πλοκή τοποθετεί απέναντί τους τον «Εγωιστή Γίγαντα»: ένα πρόσωπο που μοιάζει να συμπυκνώνει την κακότητα, όχι μόνο ενός άδικου ταξικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Η συνάφεια μαζί του, η είσοδος στον "κήπο" του είναι μια παράβαση που θα τιμωρηθεί με τιμωρία βαριά.
Ωστόσο, πέρα από αυτήν την ηθικολογική διάσταση της ταινίας, η κορύφωση του δράματος και η μετατροπή του σε τραγωδία -δηλαδή η "τιμωρία" των αγοριών- υπογραμμίζει με τον πιο έντονο τρόπο το γεγονός ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ένα προαπαιτούμενο για ό, τι ο λαός αποκαλεί «η κακιά στιγμή»…
Δήμήτρης Μπάμπας
